Και πριν ήθελα να διαβάζω συνέχεια,
δεν έγραφα όμως συνέχεια.
Και διαβάζοντας είχα στο μυαλό μου
μόνο αυτό που διάβαζα.
Ενώ τώρα διαβάζω συνέχεια και σκέφτομαι πως
θέλω ο Ρέυμοντ Κάρβερ να μας μάθει
για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη,
θέλω να γλιτώσουμε από τον δήμιο του έρωτα,
θέλω να σου διηγηθώ τον θάνατο του Μπάνυ Μανρό
και να μου εξηγήσεις γιατί τα κεραμίδια στάζουν
και θέλω
να χαμογελάμε ρε!
3 σχόλια:
Θα μπορουσα να μιλαω για ωρες για τον γραψιμο του Αρχηγου Κειβ, για τις αποψει του Ρομπινς περι ερωτα και πως να κανεις την αγαπη να μεινει για παντα. Οσο για το "κεραμιδια που σταζουν" ειναι μαλλον απο τα δακρυα που εριξε ο Μισσιος οταν του εκλεψαν το χαμογελο.
:)
Όταν ήμουν πιο μικρή ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσει ο Ρόμπινς και είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να αγοράσει διάφορα βιβλία του.
Μου αρέσουν πολύ κάποια σημεία, αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως ως επι το πλείστον με κουράζει.. :/
Τον Μπάνι Μονρό δεν τον τέλειωσα ακόμα. Ο τρόπος που γράφει μου θυμίζει πολύ Μπουκόφσκι πάντως.
νομίζω οτι γενικά όταν είμαστε μικροί ψυχαναγκαζόμαστε να μας αρέσουν πράγματα αλλά ευτυχώς μεγαλώνοντας στρώνουμε! :)
Δημοσίευση σχολίου