somersault

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο.

Το στομάχι μου είναι κόμπος.

Περπατάω απελπιστικά αργά κι είναι το γρηγορότερο που μπορώ.

Νιώθω το δεξί μου χέρι να τρέμει.

Κοιτάω μόνο κάτω και παίρνω μόνο βαθιές ανάσες.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, κοιτάω το ταβάνι, αλλά δεν το κοιτάω στ' αλήθεια.

Σκέφτομαι πως δε χρειάζομαι χάπια, 

θα μου περάσει.

Θα μου περάσει.

Μου πέρασε.

Αλλά πέρασαν ώρες και κλαίω ακόμα.

Και θα μου πεις δεν είναι τίποτα, 

έχεις αφορμή να μην είσαι καλά 

και θα σου πω ναι λογικό.

Αλλά κι εγώ και κάθε εγώ, ξέρουμε πολύ καλά

πότε κλαίμε γιατί κάτι μας φταίει, 

πότε κλαίμε χωρίς να μας φταίει τίποτα

και πότε κλαίμε επειδή όλα φταίνε -κι εμείς περισσότερο απ' όλους.

Και τα μόνα που σκέφτομαι είναι

να ακούω αυτό στο ριπήτ

να κάνω εκείνο το τατουάζ και

"όχι πάλι ρε γαμώτο".