I'm glad I failed*

Είναι άνοιξη· η σωστή εποχή.
Ο καιρός είναι σωστός.
Κατέβασα την τέντα και το δωμάτιό μου έχει τα σωστά χρώματα.
Και από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα μπαίνει απαλά το σωστό αεράκι.

Η γειτονιά έχει απόλυτη ησυχία
κι εγώ νιώθω σα να πηγαίνω τρίτη λυκείου
έτοιμη να πιω τον παγωμένο καφέ μου.

Δεν ένιωθα άγχος την άνοιξη της τρίτης λυκείου.
Ένιωθα ατελείωτη πιθανότητα και έβλεπα τον κόσμο με τα πιο χρωματιστά γυαλιά.
Δεν ένιωθα άγχος.

Κι είναι λοιπόν Απρίλης, αναμφίβολα ο σωστότερος μήνας, 
κι είναι όλα σωστά.
Είναι όλα σωστά.

Κατακλύζομαι από μια άσβεστη επιθυμία να γράφω όσα πανέμορφα βλέπω
κι όσα πανέμορφα νιώθω
κι άθελά μου διαψεύδω το γνωστό "οι ευτυχισμένοι δε γράφουν".

Οι ευτυχισμένοι γράφουν.
Οι δυστυχισμένοι γράφουν κι αυτοί.
Δε γράφουν αυτοί με τις πιο αδιάφορες ζωές.

Έχω ζήσει αδιάφορη ζωή και πράγματι δεν έγραφα.
Κάποιοι θα με θεωρούσαν ευτυχισμένη, αλλά δεν ήμουν.
Απλά δε συνέβαινε τίποτα άξιο απομνημόνευσης.

Σήμερα όμως;
Σήμερα είμαι ευτυχισμένη.
Και δε θα χαρακτήριζα τα γεγονότα αξιομνημόνευτα.
Θα τα χαρακτήριζα αλησμόνητα.
Δε χρειάζεται προσπάθεια για να τα θυμάται κανείς.
Θα χρειαζόταν προσπάθεια για να τα ξεχάσουμε.

Νομίζω πως μάλλον επιβάλλω στον εαυτό μου τις ωραίες ιστορίες.
Όχι καταναγκαστικά, όχι με αφέλεια, όχι αδιαφορώντας για το μέλλον.
Απλώς με την ακράδαντη πεποίθηση πως
τι νόημα έχει να μπω σε μια κατάσταση
για την οποία δε θα θέλω να γράψω;

Σήμερα με είπανε ρομαντική.
Χαίρω πολύ, Στεφανία.
Το είπανε σαν κατηγορία.
Σαν ψεγάδι.
Σαν ένα λάθος που δεν έχω διορθώσει ακόμα.
Αυτοπροσδιορίστηκαν ρεαλιστές και ξόδεψαν περίπου 20 λεπτά
μονολογώντας και εκθειάζοντας τον τρόπο που σκέφτονται.
Τον ώριμο, τον σωστό.
Έφυγα από το τραπέζι σκεπτόμενη πόσο δε θέλω ν' αλλάξω.
Πόσο σωστή ήταν η απόφαση της διάλυσης αυτής της φιλίας.
Πως δε με αφορά καν το να πίνουμε ένα τσίπουρο δυο φορές τον χρόνο και να λέμε τα νέα μας.
Δε με αφορά ο τρόπος που βλέπει τη ζωή, όχι αυτός καθεαυτός.
Θα μπορούσα να το σεβαστώ έως και να το θαυμάσω,
αν δε συνοδευόταν από την άκρατη υπεροψία του "εγώ ξέρω, εσύ όχι".

Αν είναι έτσι, δε θέλω να μάθω ποτέ.
Χαίρομαι που μέχρι τώρα δεν έμαθα.
Κι ελπίζω να συνεχίσω να γνωρίζω ανθρώπους που κι αυτοί "δεν ξέρουν".

Είμαι εξάλλου, όπως μου έχουν πει, μια προσωπικότητα ανοιξιάτικη.
Και έχω την υποψία πως μόλις διασταυρώθηκα με άλλη μία τέτοια.

*I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed.