Πάντα θεωρούσα λάθος το να λες ψέματα σε γιατρούς.
Οι γιατροί πρέπει να έχουν όλες τις πληροφορίες
- άλλοτε για το δικό σου καλό και άλλοτε για του άλλου.
Συχνά και για των δύο.
Έτσι όταν πήγα σήμερα για εθελοντική αιμοδοσία, ήμουν - όπως πάντα -
απολύτως ειλικρινής.
Είπα για την αλλεργική ρινίτιδα.
Είπα ότι διανυκτέρευσα εκτός μέσα στις τελευταίες 30 μέρες.
Είπα πότε ακριβώς έκανα το τατού.
Είπα για τα αντικαταθλιπτικά.
Ρώτησαν την ανώτερή τους και ήταν ανένδοτη
"Δεν το συζητάει καν. Για να προστατεύσει την ίδια".
Δε με άφησαν να δώσω αίμα, όχι επειδή το αίμα μου δεν πρέπει κάποιος να το πάρει.
Γιατί φοβήθηκαν να με αφήσουν να το δώσω.
Γιατί θέλουν να είσαι καλά όταν δίνεις αίμα.
Δεν τις κατηγορώ, καλά κάνουν και είναι αυστηρές με την αιμοδοσία.
Ήταν πολύ γλυκές, μου είπαν "μπορείς να έρθεις ένα μήνα αφού τα σταματήσεις. Θα σε περιμένουμε".
Ήθελα να κλάψω με λυγμούς αλλά περίμενα να φύγω γιατί αλλιώς είναι να κλαίει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε
και αλλιώς είναι να κλαίει μια καταθλιπτική σε ένα νοσοκομείο.
Δεν είμαι καταθλιπτική, δε μου βάζω εγώ τον τίτλο.
Αλλά αυτό το συμπέρασμα βγαίνει όταν στην ερώτηση "παίρνετε φάρμακα;"
απαντάς "αντικαταθλιπτικά".
Ένιωσα άχρηστη στην κοινωνία.
Ένιωσα σα να θέλω να τρέξω και να έχω δεμένα πόδια.
Η μαμά ρώτησε πώς και γύρισα τόσο γρήγορα.
Είπα πως δε με άφησαν να δώσω
γιατί είχα πάρει παυσίπονο χτες για τον πονοκέφαλο
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019
Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019
28
Κατέβηκα βόλτα στην αγορά με βροχή.
Ήταν ακόμα μέρα και σκέφτηκα πως είναι ανάγκη να φεύγεις απ τη δουλειά πριν νυχτώσει.
Είναι ανάγκη να βγαίνεις από το σπίτι τις καθημερινές - δε χρειάζεται λόγος.
Ο λόγος είναι πως το 'χεις ανάγκη.
Πρέπει το μυαλό μας να ξεφεύγει
να βλέπει την πόλη να λειτουργεί
ανθρώπους να πηγαίνουν στη δουλειά τους
μποτιλιάρισμα
ασφυκτικά αστικά
σχεδία σε κάθε γωνία και κάστανα.
Δεν είμαστε τουρίστες εδώ.
Αυτή είναι η κυρίως ζωή.
Η βόλτα δεν είναι το διάλειμμα απ' τη δουλειά.
Η βόλτα είναι ανάγκη.
Όπως ο ύπνος και το φαΐ.
Εντάξει, δε θα μιλάω άλλο για εσάς.
Εγώ πάντως είχα ανάγκη να περπατήσω τη βρεγμένη Λεωφόρο Στρατού,
να πατήσω σπασμένα πλακάκια και να μπει νερό στο παντελόνι μου,
να φωτογραφήσω τα παγκάκια έξω από το Βυζαντινό Μουσείο,
να θυμώσω με τον κόσμο που δεν κλείνει τις ομπρέλες του σε συνωστισμένα πεζοδρόμια
Να δω αυτό το φόρεμα να δεσπόζει στο κέντρο του μαγαζιού.
Να το φορέσω.
Να το αποκτήσω.
Θυμάσαι ότι φοράω πάντα μαύρα στα γενέθλιά μου ε;
Όχι, δεν είναι πένθιμο, το έχουμε ξαναπει.
Είναι κομψό.
Είναι εγώ.
Μου πήρα και ένα φτηνό άρωμα που όμως μυρίζει εγώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μυρίσει τίποτα άλλο πάνω στο δέρμα μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους θυμίζει καμιά άλλη αυτό το άρωμα.
Μου αρέσει να με φροντίζω και να μου παίρνω δώρα και να με βγάζω βόλτες.
Μου αρέσω.
Χρόνια μου πολλά.
Ήταν ακόμα μέρα και σκέφτηκα πως είναι ανάγκη να φεύγεις απ τη δουλειά πριν νυχτώσει.
Είναι ανάγκη να βγαίνεις από το σπίτι τις καθημερινές - δε χρειάζεται λόγος.
Ο λόγος είναι πως το 'χεις ανάγκη.
Πρέπει το μυαλό μας να ξεφεύγει
να βλέπει την πόλη να λειτουργεί
ανθρώπους να πηγαίνουν στη δουλειά τους
μποτιλιάρισμα
ασφυκτικά αστικά
σχεδία σε κάθε γωνία και κάστανα.
Δεν είμαστε τουρίστες εδώ.
Αυτή είναι η κυρίως ζωή.
Η βόλτα δεν είναι το διάλειμμα απ' τη δουλειά.
Η βόλτα είναι ανάγκη.
Όπως ο ύπνος και το φαΐ.
Εντάξει, δε θα μιλάω άλλο για εσάς.
Εγώ πάντως είχα ανάγκη να περπατήσω τη βρεγμένη Λεωφόρο Στρατού,
να πατήσω σπασμένα πλακάκια και να μπει νερό στο παντελόνι μου,
να φωτογραφήσω τα παγκάκια έξω από το Βυζαντινό Μουσείο,
να θυμώσω με τον κόσμο που δεν κλείνει τις ομπρέλες του σε συνωστισμένα πεζοδρόμια
Να δω αυτό το φόρεμα να δεσπόζει στο κέντρο του μαγαζιού.
Να το φορέσω.
Να το αποκτήσω.
Θυμάσαι ότι φοράω πάντα μαύρα στα γενέθλιά μου ε;
Όχι, δεν είναι πένθιμο, το έχουμε ξαναπει.
Είναι κομψό.
Είναι εγώ.
Μου πήρα και ένα φτηνό άρωμα που όμως μυρίζει εγώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μυρίσει τίποτα άλλο πάνω στο δέρμα μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους θυμίζει καμιά άλλη αυτό το άρωμα.
Μου αρέσει να με φροντίζω και να μου παίρνω δώρα και να με βγάζω βόλτες.
Μου αρέσω.
Χρόνια μου πολλά.
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019
γεια
Βγήκα ραντεβού κατά λάθος.
Ήθελες κι εσύ αν έρθεις στη συναυλία· χάρηκα.
Όλες τις φορές που σε έβλεπα σκεφτόμουν ότι ίσως μ' αρέσεις.
Τελευταία αυξήθηκε η συχνότητα των συναντήσεων κι όλο και σιγουρευόμουν.
Να σ' αρέσουν πάντως οι xaxakes τόσο πολύ δεν το περίμενα.
Περίμενα να πεις "Μητροπάνο" όταν σε ρώτησα τι μουσική ακούς,
αλλά ίσως να φταίει ο πρώην γι αυτό.
Δε γίνεται όσοι άντρες μ' αρέσουν να έχουν τις ίδιες απαντήσεις στις ίδιες ερωτήσεις, σωστά;
Άντρες. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Δε μοιάζεις με αγόρι, παρόλο που είσαι.
Είσαι αυτή η ευχάριστη προσωπικότητα που ευχόμουν να βρω.
Όχι να βρω, βρίσκεις ευχάριστες προσωπικότητες, ευτυχώς δεν είναι τόσο δύσκολο.
Δύσκολο και αδύνατο μέχρι τώρα ήταν εμένα μια τέτοια προσωπικότητα να μου φαίνεται γοητευτική.
Μου φαίνονται γοητευτικά τα τεράστια πράσινα μάτια σου.
Το χαμόγελό σου και η συχνότητα με την οποία το επιδεικνύεις
Το γεγονός πως φοράς ζιβάγκο και πως έχεις ένα μπορντώ δερμάτινο μπουφάν.
Δεν έχουν όλοι οι άντρες τέτοια ρούχα.
Ή μάλλον, τα αγόρια δεν έχουν τέτοια ρούχα.
Αλλά αρκετά με την περιγραφή, γίνομαι κουραστική.
Το θέμα είναι πως χορεύαμε και ήθελα να με κρατήσεις απ τη μέση,
ήθελα να με σφίξεις δυνατά πάνω σου,
ήθελα να σε δαγκώσω.
Σκέφτομαι να φιλιόμαστε για πρώτη φορά,
να σε μυρίζω για πρώτη φόρα,
να τρέμω δίπλα σου για πρώτη φορά.
Κι είχα καιρό να φανταστώ τέτοια πράγματα, ξέρεις.
Ήθελες κι εσύ αν έρθεις στη συναυλία· χάρηκα.
Όλες τις φορές που σε έβλεπα σκεφτόμουν ότι ίσως μ' αρέσεις.
Τελευταία αυξήθηκε η συχνότητα των συναντήσεων κι όλο και σιγουρευόμουν.
Να σ' αρέσουν πάντως οι xaxakes τόσο πολύ δεν το περίμενα.
Περίμενα να πεις "Μητροπάνο" όταν σε ρώτησα τι μουσική ακούς,
αλλά ίσως να φταίει ο πρώην γι αυτό.
Δε γίνεται όσοι άντρες μ' αρέσουν να έχουν τις ίδιες απαντήσεις στις ίδιες ερωτήσεις, σωστά;
Άντρες. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Δε μοιάζεις με αγόρι, παρόλο που είσαι.
Είσαι αυτή η ευχάριστη προσωπικότητα που ευχόμουν να βρω.
Όχι να βρω, βρίσκεις ευχάριστες προσωπικότητες, ευτυχώς δεν είναι τόσο δύσκολο.
Δύσκολο και αδύνατο μέχρι τώρα ήταν εμένα μια τέτοια προσωπικότητα να μου φαίνεται γοητευτική.
Μου φαίνονται γοητευτικά τα τεράστια πράσινα μάτια σου.
Το χαμόγελό σου και η συχνότητα με την οποία το επιδεικνύεις
Το γεγονός πως φοράς ζιβάγκο και πως έχεις ένα μπορντώ δερμάτινο μπουφάν.
Δεν έχουν όλοι οι άντρες τέτοια ρούχα.
Ή μάλλον, τα αγόρια δεν έχουν τέτοια ρούχα.
Αλλά αρκετά με την περιγραφή, γίνομαι κουραστική.
Το θέμα είναι πως χορεύαμε και ήθελα να με κρατήσεις απ τη μέση,
ήθελα να με σφίξεις δυνατά πάνω σου,
ήθελα να σε δαγκώσω.
Σκέφτομαι να φιλιόμαστε για πρώτη φορά,
να σε μυρίζω για πρώτη φόρα,
να τρέμω δίπλα σου για πρώτη φορά.
Κι είχα καιρό να φανταστώ τέτοια πράγματα, ξέρεις.
ΥΓ είμαι σίγουρη πως είσαι από τους άντρες που λένε "κοριτσάρα μου"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)