The awful cost of all we've lost*

Έψαχνα κάποιο τηλέφωνο στις επαφές μου
και όπως τα ονόματα κυλούσαν μπροστά μου
είδα το όνομα της Ελένης.

Έχω τόσα πολλά χρόνια το κινητό της, που το επίθετο της δεν το έγραψα ολόκληρο.
Στο κινητό που είχα τότε δε χωρούσαν όλοι οι χαρακτήρες.
Είχε μεγάλο επίθετο.
Όλο το ονοματεπώνυμό της, εγώ το έβρισκα καλλιτεχνικό.
Θα μπορούσε να είναι ηθοποιός - κι όχι μόνο λόγο ονόματος.
Αυτή η γυναίκα ήταν γεμάτη τέχνη σε όλα της.

Κάπου -ίσως σε πολλά διαφορετικά μέρη- έχω ακούσει αυτό το
death puts things in perspective
και πάντα αναρωτιόμουν πώς ακριβώς;
Τι γίνεται δηλαδή μετά;
Θα σας πω τι γίνεται.

Δε σταματάς να στεναχωριέσαι για τα λιγότερο σημαντικά.
Έκλαψα για γκόμενο και αφού πέθανε η Ελένη.
Αλλά το ξέρεις πως κλαις τώρα και πως μετά δε θα κλαις.
Ακόμα και την ώρα που κλαις, το ξέρεις πως δεν έχει σημασία.
Πως κλαις γιατί έτσι έχεις συνηθίσει να κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις
κι όχι επειδή πειράζει τόσο.

Έχεις ξαφνικά μέσα στο κεφάλι σου φωτογραφίες ανθρώπων
από την τελευταία φορά που τους είδες
και τρέμεις πως δεν θα τις ανανεώσεις.
Και βάζεις τους ανθρώπους σε σειρά
ανάλογα με το πόσο θα στεναχωριόσουν αν πέθαιναν.
Ξέρω, ακούγεται κυνικό, μα το κάνω.
Δεν σταματάω να δίνω σημασία στους υπόλοιπους
αλλά πολύ συνειδητά έχω διαλέξει ποιοι δε θα μου έλειπαν αν πέθαιναν.

Και ξέρετε κάτι;
Στην κατηγορία "άνθρωποι που θα στεναχωρεθώ αν τους είδα για τελευταία φορά"
δεν είναι κανένας γκόμενος.
Είναι όλοι μου οι φίλοι που ζούνε μακριά.
Είναι όλοι μου οι φίλοι που ζούνε κοντά.
Είναι οι φίλοι μου και κάποιοι συγγενείς.
Και σίγουρα όχι όλοι οι συγγενείς.

Και δε λυπάμαι καθόλου που το λέω.

Δεν είναι όλοι Ελένη και είναι λάθος να συμπεριφερόμαστε σα να είναι.
Ο χρόνος είναι πεπερασμένος και πρέπει να τον μοιράσουμε δίκαια.
Και δίκαια δε σημαίνει ίσα.

*https://www.youtube.com/watch?v=YWka715ETaQ

girl like you*

Σήμερα άκουσα Rammstein στο τέρμα το τελευταίο δεκάλεπτο της δουλειάς.
Νομίζω δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακούς Rammstein.

Το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα συνδυάσει με τον πρώτο καιρό που ήμουν μαζί με εκείνον.
Σήμερα δεν επικρατούσε η σκέψη του στο μυαλό μου,
ήταν απλώς ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ
και θέλω να το ακούω δυνατά.

Δε θέλω να κάνω σαν καμιά ετοιμοθάνατη γριά που αναπολεί τους έρωτές της
μα καμιά φορά τους σκέφτομαι
και πόσο πολύ τους αγάπησα
για πόσο λίγο
και στεναχωριέμαι.

Θέλω όλοι τους να είναι καλά
όσο πιο χαρούμενοι γίνεται
με κορίτσια που δε θα σταματήσουν να τους αγαπούν
και κορίτσια που δε θα σταματήσουν να αγαπούν.

Χαίρομαι που αγαπάω το παρελθόν μου.
Αγαπάω ολόκληρο το παρελθόν μου
άλλους πιο λίγο κι άλλους πιο πολύ.
Σε κάποιους ίσως να έλεγα και πάλι "ναι".

Όταν γνωρίζω κάποιον για πρώτη φορά,
δεν υπάρχει τίποτα που να μου κάνει χειρότερη εντύπωση,
απ' το να μιλάει υποτιμητικά για κάποια πρώην του.

Όσοι το κάνουν, πάντα προσδίδουν όλη την ευθύνη της αποτυχίας της σχέσης
στην κοπέλα.
Και το θέμα δεν είναι σεξιστικό, θα διαφωνούσα εξίσου με μία γυναίκα γι αυτό.
Κι ούτε εγώ αγαπώ τους πρώην μου επειδή δεν τους φέρθηκα καλά.

Ήμουν η καλύτερη γκόμενα.
Ήμουν η χειρότερη γκόμενα.
Η πιο τρυφερή.
Η πιο νευρική.
Η πιο ερωτική.
Η πιο αδιάφορη.

Κάτι πήγε στραβά.

Πάντα κάτι θα πηγαίνει στραβά.

Αυτό συνηθίζω να λέω σε όσες φίλες μου χωρίζουν και στεναχωριούνται.
Αν θες να μείνεις με κάποιον για πάντα,
θα πρέπει να χωρίσεις όλους τους προηγούμενους.
Αν μείνεις με κάποιον για πάντα, θα είναι ο μόνος που δε χώρισες.

Κι είναι στενάχωρο μα είναι κι αισιόδοξο.

* απαραίτητο αφιέρωμα στη δεκατία του 2000

Starry eyed
Clarified
Over lied
Never had a girl like you

so damn beautiful

Μέσα σ' όλα αυτά, εγώ νιώθω πιο όμορφη από ποτέ
Ίσως φταίει που τα μαλλιά μου έχουν επιτέλους τη σωστή απόχρωση
Ίσως φταίει που όταν τεντώνω το λαιμό μου τα μαλλιά φτάνουν στη βάση της μέσης
Ίσως φταίει η ανάμνηση αυτής ακριβώς της κίνησης
που ίσως είναι η απόλυτη εικόνα της απόλαυσης

Ίσως φταίει που μπορώ να βγω το πρωί από το σπίτι φορώντας φόρμες
Ίσως έτσι θυμήθηκα πως δε χρειάζομαι κραγιόν και υφασμάτινο παντελόνι για να είμαι πανέμορφη
πως είμαι πανέμορφη χωρίς κραγιόν
με t-shirt από συναυλία των Madrugada

Οι Madrugada πάντα θα μου θυμίζουν εκείνον κι ας μην ήμασταν μαζί στη συναυλία
θα είναι πάντα το αγόρι που θα σκέφτομαι όταν θα ακούω το honey bee
Κι όταν σκέφτομαι εκείνον νιώθω πάντα όμορφη
γιατί εκείνος ίσως και να με έβρισκε τέλεια
Ίσως και όχι, μα έτσι με έκανε να νιώθω κι αυτό έχει σημασία

Ίσως καμία αντικειμενικότητα δεν έχει σημασία
παραμόνο το πως αυτή μας έκανε να νιώσουμε

Φυσικά η διαλεκτική μου φύση διαφωνεί κάθετα με αυτό που μόλις έγραψα μα
είμαι μόνο κατά το ήμισυ λογικός άνθρωπος
Κατά το άλλο ήμισυ -που πόσο αστείο θα ήταν αν το έγραφα "έτερον"-
είμαι συναισθηματικός άνθρωπος
Ίσως το έτερον ήμισύ σου να είναι ο άλλος εαυτός σου
αυτός που συχνά ξεχνάς να βγάλεις βόλτα.

η βία δεν είναι λύση

Να σας πω κάτι;
Για να μην πληγωνόμαστε, αυτή είναι η λύση:

Αλλά η βία δεν είναι λύση
κι αυτό είναι βία
αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη*
την αλητεία
με τη μιζέρια
αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη
αυτό είναι τρέλα

Λίγο η δουλειά απ' το σπίτι
λίγο τα λόγια του παπά
Το λες και ασυνάρτητο το μυαλό μου εκτός ωραρίου εργασίας

*Απ' το 2007 που επέλεξα να συνυφάνω το τραγούδι αυτό με το μπλογκ
ούτε μια στιγμή δεν άλλαξα γνώμη

τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια
αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα

absolute*

Ο τύπος είναι από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω συναντήσει από κοντά.

Είναι τόσο όμορφος που θα μπορούσε, όχι απλά να βιοπορίζεται αλλά να είναι διάσημος και πλούσιος χάρη στο πόσο όμορφος είναι - δε χρειάζεται καν να χαμογελάσει. 

Αν θαυμάζω σε αυτόν δύο πράγματα, το ένα είναι πως δεν έχει επιλέξει να κάνει ακριβώς αυτό.

Θα ξεκινήσω με κάτι που σκέφτηκα ενώ στέγνωνα τα μαλλιά μου.

Στέγνωνα τα μαλλιά μου με το πιστολάκι που χρησιμοποιούσα στο φοιτητικό μου σπίτι και το οποίο μου φαινόταν πολύ δυνατό.

Διαπίστωνα πόσο δυνατό είναι κάθε φορά που έμενα σε κάποιον φίλο γιατί όλοι ξέρουμε πώς είναι τα πιστολάκια που βρίσκονται στα αντρικά διαμερίσματα (αν βρίσκονται πιστολάκια εκεί).

Σήμερα το πιστολάκι μου φάνηκε αδύναμο, γιατί το πιστολάκι της μαμάς είναι πιο δυνατό, σαν αυτά που έχουν στα κομμωτήρια.

Και σκέφτηκα πως η λέξη σύγκριση έχει μέσα της αναπόφευκτα τη λέξη κρίση και πως κρίση χωρίς σύγκριση δε γίνεται.

Τίποτα δεν είναι καλό από μόνο του, παρα μόνο σε σύγκριση με κάτι χειρότερο.

Αλλιώς θα μιλούσαμε για το απόλυτο καλό και στο μέρος του λόγου που λέγεται "επίθετο", απόλυτο δεν υπάρχει.

Θέλω να πω πως ο τύπος δεν ήταν κακός.

Δεν ήταν απόλυτα κακός.

Είχε μάλιστα πολλές καλές συμπεριφορές.

Οι καλές του συμπεριφορές χαρακτηρίζονταν ως τέτοιες κατόπιν σύγκρισης με άλλες πρόσφατες συμπεριφορές ανθρώπων. 

Καλών ανθρώπων. 

Με κακές συμπεριφορές.

Οι κακές συμπεριφορές είναι που έφεραν την οριστική ρήξη αλλά αυτό είναι κάτι αρκετά ξεκάθαρο ώστε να μη χρήζει ανάλυσης: δε σου φέρονται καλά, δεν τους έχεις στη ζωή σου, τελεία.

Αυτό που χρήζει ανάλυσης είναι, όπως πάντα, το γκρι.

Το όχι κακό, ούτε καλό· το μέτριο.

Δεν είναι κακό αν το συγκρίνεις με το καλό.

Είναι κακό αν το συγκρίνεις με το τέλειο.

Το απόλυτο.

Όταν λοιπόν υπάρχει σαν μέτρο σύγκρισης το απόλυτο, ας μην γελιόμαστε.

Το παιχνίδι είναι στημένο.

Από σένα.

Δε θα σε κερδίσεις ποτέ.

* δε σε προβληματίζει το πόσο μοιάζει η λέξη αυτή με το obsolete;

Η γλώσσα η ίδια σου υπαγορεύει να το αφήσεις πίσω

όλη μου η στεναχώρια

Έπεσαν πολλά μαζί.
Τίποτα τραγικό, αλλά πολλά μικρά μαζί.
Έκοψα τα χάπια·
μου ήρθε περίοδος·
εσύ φέρεσαι παράξενα.

Κι εγώ κλαίω πάλι με λυγμούς.
Νιώθω μόνη·
σκέφτομαι πως δε θέλω να πάω πάλι στη δουλειά
πως δε θέλω να μένω πια σ' αυτό το σπίτι
πως ίσως έτσι να είναι η πραγματική μου ψυχοσύνθεση χωρίς τα χάπια
πως ποτέ δε θα 'μαι στ' αλήθεια ευτυχισμένη και ξέγνοιαστη
πως δεν ήταν οι συγκυρίες το πρόβλημα, είναι η χημεία του εγκεφάλου μου, δεν ξέρω.
Πως, οκ δε χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες,
αλλά ίσως και να είμαι καταθλιπτική.

Και κλαίω πάλι με λυγμούς
και κοιτάω τα κάγκελα του μπαλκονιού
με τον τρόπο που τα κοιτούσα το 2007
και το 2016
και το 2018
και ποιος ξέρει πότε ξανά.

Είμαι υπερβολική πάλι, φυσικά.
Αυτό σίγουρα είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου αναλλοίωτο στον χρόνο.

Κι ίσως έτσι υπερβολικά γρήγορα το ξεπεράσω κι αυτό.
Όπως όλα. 

Κι όπως τίποτα.