I never stick around quite long enough to make it

Κάθε φορά που μετακομίζω -κι έχω μετακομίσει πολλές φορές-
σκέφτομαι το Life for Rent της Dido.
Το ίδιο και κάθε φορά που θέλω να μετακομίσω.
Σήμερα αυτά τα δύο συνδυάζονται
με έναν τρόπο τρομερά λυτρωτικό.
Με όλη την ελευθερία και την αισιοδοξία του
"το θέλω και θα το κάνω".

Αυτό από μόνο του δε μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση
γιατί συνήθως έτσι συμβαίνει η ζωή μου.
Το θέλω,
το κάνω.
Το μαθηματικό μυαλό μου θέλει να βάλει το σύμβολο της συνεπαγωγής (=>)

Τα μαθηματικά σύμβολα είναι σημαντικά.
Σημαντικότερο ίσως όλων είναι το "ισοδυναμεί" ( <=>).
Αυτό που δηλώνει τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες.
Μου αρέσει να δίνω τέτοιους χαρακτηρισμούς στις συνθήκες της ζωής μου.
Έχει σημασία να ξέρεις τι είναι αναγκαίο
και τι είναι απλώς ικανό.

Θέλω έναν τύπο ικανό και αναγκαίο.
Θέλω να του είμαι ικανή και αναγκαία.

Αλλά πιο πολύ απ' όλα ξέρεις τι θέλω;

Θέλω αυτό το σπίτι που θα είναι δικό μου.

Δεν ταυτίζομαι απολύτως με τη Dido,
δεν ισχύει πως I haven't ever found a place that I call home.

Ταυτίζομαι όμως με τη γενικότερη ψυχολογία του τραγουδιού,
γιατί όλα μου τα σπίτια -που σπίτια μου τα ένιωσα- 
έχουν ένα κοινό με όλες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου:
τη δυσάρεστη βεβαιότητα πως είναι προσωρινά.

Αν είναι λοιπόν, να ανακεφαλαιώσω,
θέλω ένα σπίτι χωρίς ημερομηνία λήξης·
μια ευτυχία χωρίς ημερομηνία λήξης.

Και ξέρεις, το αντίθετο του προσωρινά δεν είναι το μόνιμα.
Είναι το  ε λ ε ύ θ ε ρ α .
At will, που λέγαμε και πριν.

Κι αν μιλάμε για πιο απλές επιθυμίες,
τότε το μόνο που θέλω
είναι να ξαπλώσω ανάσκελα στο laminate πάτωμα.