la primavera

Άλλοι χαλαρώνουν με ένα κρύο ντους,άλλοι με ένα ζεστό μπάνιο κι άλλοι με κάποια συγκεκριμένη μουσική. Εγώ χαλαρώνω με το σκοτάδι.

Τέτοια εποχή (άνοιξη), με τέτοια θερμοκρασία (28C) δεν υπάρχει τίποτα που να με χαλαρώνει περισσότερο από το κρύο τσάι και τα κλειστά παντζούρια.

Αν ήταν χειμώνας μάλλον θα ήθελα ήλιο και ζεστή σοκολάτα. Αλλά δεν είναι χειμώνας. Είναι άνοιξη. Κι αγαπώ το σκοτάδι,την υγρασία και τον κρύο αέρα.

Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής,αγαπώ και την άνοιξη του Βιβάλντι.

Αλλά ποιον κοροϊδεύω? Άνοιξη είναι, όλα τ' αγαπάω. Εκτός,προφανώς, απ' τον ήλιο,την ξηρασία και τον ζεστό αέρα.

Και το game of thrones με αρέσει.
Και τα χάρρυ πόττερ με αρέσαν.
Κι αυτή η κοπελίτσα έπαιζε και στα δύο (την Όσσα και την Τονκς,αντίστοιχα) και έχει κι αυτό το υπέροχο συγκροτηματάκι και παραθέτω σαν δείγμα αυτό το υπέροχο τραγουδάκι!

Enjoy the fabulous Natalia Tena.

Σήμερα είχα ένα μάθημα που μ'αρέσει πολύ με έναν καθηγητή πολύ αμφιλεγόμενο. Κάνει πολύ καλό και...έξυπνο μάθημα αλλά έχει κάτι που δε μ'αφήνει να τον συμπαθήσω απολύτως. Κάνει ωραία αστεία κι είναι πολύ κουλ αλλά με κάποιο τρόπο αυτό είναι ενοχλητικό. Κι ένας φίλος βρήκε την τέλεια περιγραφή: "καλό παιδί αλλά λαϊκιστής". Ω ναι,that's it. Τέλος πάντων,ήταν ωραίο μάθημα,αυτό ήθελα να πω.

Αλλά...

Αλλά σ'αυτό το μάθημα νιώθω πως το περιβάλλον είναι εχθρικό. Νιώθω σαν να βρίσκομαι ανάμεσα σε αγνώστους. Είμαστε λίγα άτομα κι είναι όλοι τόσο...αδιάφοροι. Μόνο έναν φίλο έχω κι αυτός έχει άλλη μια φίλη που δεν είναι και πολύ φαν μου. Κι έτσι αυτοί κάνουν παρέα οι δυο τους κι εγώ με κανέναν. Εντάξει δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται,βασικά δεν είναι καθόλου χάλια. Αισθάνομαι σαν το παιδί που πάει εκεί μόνο για να απαντάει ερωτήσεις και για να μην πιει καφέ με κανέναν. Professional.

Σήμερα ήταν μια συννεφιασμένη ζεστή μέρα αλλά καθόλου αποπνικτική. Η συννεφιά ήταν σκέτη ανακούφιση. Ήταν σαν να είχε ανεβάσει πολύ θερμοκρασία το διαμέρισμα και κάποιος να άνοιξε το παράθυρο. Και στη σχολή δεν έχουν κουρέψει τα χόρτα -το οποίο αν με ρωτούσες άλλη μέρα,δεν είναι και πολύ ωραίο,κυρίως επειδή υποδεικνύει πως μέχρι και τα λεφτά για το κούρεμα του γκαζόν κατάφεραν να φάνε- κι ένιωθες λες και κάποιος έχει ρίξει ένα αμφιθέατρο στη μέση ενός χωριού.

Στο διάλειμμα βγήκα έξω απ'την άλλη πόρτα,απ'την πόρτα που δε βγαίνει κανείς. Και κάθισα σε ένα κυβικό κομμάτι τσιμέντο,άναψα ένα τσιγάρο και κοίταζα τους φοιτητές που περνούσαν. Και σκεφτόμουν πως όλοι είναι κάποιου κάποιοι. Εγώ δεν ήμουν κανενός κανένας. Όχι δεν έπαθα υπαρξιακή κρίση,ούτε το λέω με θλίψη. Άδειασε το μυαλό μου.

Κι όλα ήταν ανακουφιστικά,απλά και άδεια. Κι αυτή η πρόταση συνοψίζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να είναι κανείς μόνος.

μου είχες πει πως θα'ρθει κάποια μέρα...

που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι.

-You're tougher now.
-Is this good or bad?
-Probably neither,just necessary.

Από το The Good Wife

και στέλνω σ'όλους σας φιλάκια

Είναι μια κρέμα σώματος που μυρίζει παιδική ηλικία.

Μυρίζει σαν να είσαι παιδί που ζηλεύεις τις κρέμες της μαμάς.

Δεν ξέρω ακριβώς τι μου θυμίζει,ξέρω μόνο ότι μου θυμίζει κάτι,κάτι που χαίρομαι πολύ να θυμάμαι και τώρα νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι στην κρέμα,θέλω να πω "κρέμα,σ' ευχαριστώ πολύ".

Είναι όμορφη μέρα. Κυριακή με πολύ ήλιο,ξύπνησα με ντους και μετά πασαλείφτηκα την εν λόγω κρέμα,κυρίως για να μυρίζει η μπλούζα μου. Το καλύτερο με τις κρέμες είναι που μυρίζει η μπλούζα σου κι αν μετά από μέρες θες να την ξαναφορέσεις τότε θυμάσαι εκείνη τη μέρα που η μπλούζα ποτίστηκε με τη μυρωδιά κι ήταν σίγουρα καλή μέρα γιατί αν δεν ήταν καλή δε θα καθόσουν να βάζεις κρέμες.

Η κρέμα μου θυμίζει τη μαμά λοιπόν,είναι όμως και κάτι που μου θυμίζει τον μπαμπά.

Αρχικά να πω πως όταν ήμουν μικρή άλλαζα συχνά γνώμη για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Για ένα πράγμα δεν άλλαξα γνώμη: όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καπνίστρια. Μην κατηγορείτε τους γονείς μου,εγώ δεν τους κατηγορώ. Η μαμά πάντα κάπνιζε σε ξεχωριστό δωμάτιο ή στον απορροφητήρα και δε μ'άφηνε να είμαι μπροστά όταν κάπνιζε. Τον μπαμπά δεν τον θυμάμαι να καπνίζει γιατί σε κάποια φάση το 'κοψε μαχαίρι. Θέλω να πω ποτέ οι γονείς μου δε μου είπαν πως το κάπνισμα είναι καλό. Έχω φίλες με γονείς μανιώδεις καπνιστές που δε θέλουν ούτε να βλέπουν τσιγάρα. Δεν κατηγορούμε λοιπόν τους γονείς μου. Όμως καπνίστρια έγινα.

Και συχνά σκεφτόμουν μια μέρα που ένας φίλος του μπαμπά του είχε δώσει κάτι χαρτάκια που ήταν εντελώς διάφανα,λεία,γυαλιστερά,πανέμορφα,σαν να καπνίζεις γυαλί. Κι από τότε σκεφτόμουν "όταν μεγαλώσω θα τα βρω αυτά τα χαρτάκια,αρκεί να μην ήταν συλλεκτική λίμιτεντ εντίσιον". Και τώρα τα βρήκα! Και καπνίζω σ'αυτά τις τελευταίες δύο μέρες και σκέφτομαι τότε που ο μπαμπάς δεν είχε κόψει το κάπνισμα.

Το παράθυρο του σαλονιού μου είναι ανοιχτό και πολύ χαίρομαι που έχω βάλει ένα τραπέζι εκεί από κάτω. Έτσι μπορείς να διαβάζεις μπροστά σ'ένα παράθυρο.

it's a cruel cruel world to face on your own

a heavy cross to carry along

seriously, αν είχε μόνο τη μουσική δε θα ήταν πολύ χαρουμενιάρικο τραγούδι?

PS πολύ χρυσάφι η μαντάμ στο βίντεο,μέχρι και το μαύρο που φοράει,χρυσό είναι κι αυτό :Ρ

Έχω ένα μονό κρεβάτι που δε χρειάζομαι πια και πολύ θα θελα να το χαρίσω στον άστεγο της γειτονιάς αλλά φοβάμαι πως αν του το προτείνω θα μου πει "κοπελιά με δουλεύεις?αν είχα σπίτι να βάλω το κρεβάτι σου δε θα'μενα στο αυτοκίνητο". Κι έτσι νιώθω πολύ ντεμέκ φιλάνθρωπος γιατί αν ήμουν ορίτζιναλ θα βρισκα έναν ρεαλιστικό τρόπο να τον βοηθήσω.

Reality sucks.

21

-[...] και το πιο γαμάτο δώρο μου το 'καναν οι Γιώργηδες!
-τι σου πήραν παιδί μου??
-Ένα τζιν!
-Μπλουτζιν?
-Όχι,μαμά. Dry Gin.


Πολύς κόσμος σιχαίνεται το τζιν και τα απαίσια χανγκόβερ που τους προκαλεί.
Εγώ το αγαπώ το τζιν,μυρίζει άνοιξη κι έχει γεύση λιβαδιού! Και την άλλη μέρα ξυπνάω σα να μην έγινε τίποτα. Είναι το ποτό μου.

Μια φίλη που αγαπώ πολύ μου 'κανε δώρο ένα βιβλίο του Έντγκαρ Άλαν Πόε κι αφού η μαμά με συμβούλευσε να διαβάζω τους προλόγους των βιβλίων,άρχισα απ'τον πρόλογο. Κι έτσι έμαθα πως ένας Γάλλος συγγραφέας είπε "καταντάμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε". Το καλό μ'αυτό ξέρεις ποιο είναι? Πως αν τύχει και σκέφτεσαι πολύ όμορφα και φωτεινά...τότε μπορεί να ζήσεις κι έτσι!

And I'm talking to myself at night because I can't forget

Πριν λίγο είπα κάτι στον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία τι είπα αλλά αμέσως κατάλαβα πως μίλησα στον εαυτό μου κι έτσι το επόμενο πράγμα που μου είπα ήταν "ο χριστός κι η παναγιά,γιατί μιλάω μόνη μου"?

Και μετά σκέφτηκα κάτι. Σκέφτηκα πάλι καλά που πού και πού μιλάμε μόνοι μας. Θα ήταν παράλογο να μη μιλάμε στον εαυτό μας.Για έναν πολύ θλιβερό λόγο: γιατί αν δεν μιλούσαμε στον εαυτό μας,τότε οι άνθρωποι που είναι τελείως μόνοι τους δε θα ακούγανε ποτέ τη φωνή τους. Τραγικά μελαγχολικό το βρίσκω,γι αυτό κι έχω 3 καθρέφτες στο σπίτι,να μου μιλάω όποτε μου 'ρθει.