συνοπτικά

είμαι
συνέχεια
χαρούμενη

never give up, it's such a wonderful life

Έχω πει πολλές φορές πως κάτι δεν το περίμενα· το περίμενα όμως σχεδόν πάντα.
Ξέρω τι πρόκειται να γίνει σε συναισθηματικά θέματα.
Το ξέρω αν πρόκειται να χωρίσω και το ξέρω αν πρόκειται να φιληθώ με κάποιον για πρώτη φορά.
Τα νιώθεις αυτά τα πράγματα.

Αυτό όμως δεν το ήξερα.
Αυτό στ' αλήθεια δεν το περίμενα.
Και πόσο καλύτερα έτσι θε μου!
Πάντα έλεγα πως μου αρέσουν οι εκπλήξεις
αλλά είχα στο μυαλό μου γενέθλια και λουλούδια και τέτοια.

Μου είχες πει πολλές φορές "δεν μπορώ να μη σ' ακουμπάω"
κι αυτό χτυπάει καμπανάκια στο μυαλό μου
γιατί το 'χω νιώσει μόνο γι ανθρώπους που γούσταρα τρελά.
Αλλά εσύ είχες αυτή την τρυφερότητα σα να μ' αγαπάς βαθιά
και να με χαϊδεύεις και να μ' αγκαλιάζεις αγνά και άδολα.
Και το πιστεύω πως έτσι ήταν.

Και ξαφνικά ένα Σάββατο ρίχνω μια έμμεση χυλόπιτα κι έρχομαι να σε βρω.
Και περνάω υπέροχα και εσύ με ακουμπάς πάλι με κάθε αφορμή.
Και σκέφτομαι την ατάκα φίλου σε σχέση με τις φιλίες που γίνονται σχέσεις
"με τους φίλους θα περνάς καλά γιατί με τους φίλους περνάς καλά".

Κι ύστερα φιλιόμασταν στις τουαλέτες από το σχολικό μου στέκι.
Σε διέκοψα:

— Πειράζει;
— Τι με ρωτάς ρε συ, τι να πειράζει;
— Είμαστε φίλοι.
— Πρώτα φίλοι πρέπει να 'μαστε.

Πρώτη ολόσωστη ατάκα και τις υπόλοιπες δε θα τις πω.

Απλά δεν έχω ξανακοιμηθεί τόσο άνετα σε μονό κρεβάτι.
Κάποιες αγκαλιές κουμπώνουν τέλεια.

So she throws him at the wall and kisses burn like fire,

And suddenly he starts to believe

He takes her in his arms and he doesn't know why,

But he thinks that he begins to see.

27

Διάβασα πράγματα που είχα γράψει στα γενέθλιά μου τα δέκα προηγούμενα χρόνια.

Συμφωνώ ακόμα με πολλά από αυτά.

Πάλι φόρεσα μαύρα στα γενέθλιά μου, 

μόνο που για πρώτη φορά ήταν λαμέ.

Το φόρεμα ήταν δώρο καινούριας φίλης και το καταχάρηκα.

Χόρεψα πολύ,

ξενύχτησα πολύ

και ήπια λίγο.

Γελάσαμε πολύ,

βγάλαμε μόνο μια φωτογραφία.

Μου αρέσει η αναμνηστική ιδιότητα των φωτογραφιών·

θέλω να τις βγάζω για να τις βλέπω μετά και να θυμάμαι,

όχι για να τις δείχνω.

Είναι εξαιρετικά πολύπλοκη περίοδος.

Κάποια πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά

και κάποια άλλα πολύ άσχημα.

Και δεν μπορώ να πω πως είμαι αμιγώς χαρούμενη

γιατί τα μισά πάνε καλά

ούτε και αμιγώς στεναχωρημένη

γιατί τα άλλα μισά πάνε χάλια.

Μάλλον γίνομαι ξανά ο εαυτός μου,

ο εαυτός που είμαι όταν δεν είμαι κάτω από κάποιου τη επιρροή.

Ακούω τη μουσική που ακούω μόνο μόνη μου.

Διαβάζω πολύ και πολλά.

Διαβάζω και φιλοσοφία και λογοτεχνία και εφημερίδα.

Φοράω τη γνωστή κολόνια κι έχω πλέον αποδεχτεί

και ανακοινώσει πως δεν πρόκειται να αλλάξω άρωμα.

Η θεία προσφέρθηκε να μου πάρει μία καινούρια για δώρο γενεθλίων.

Της είπα αυτή φοράω, αν θες να μου πάρεις κολόνια θα μου πάρεις αυτή.

Ύστερα από τόσα χρόνια, το δέρμα μου πλέον μυρίζει white musk.

Έχω καλή καθημερινότητα λοιπόν,

είμαι ανεξάρτητη κι ελεύθερη

κι έχω — όπως πάντα άλλωστε — καλούς φίλους.

Μου λείπει η συντροφικότητα και οι αγκαλιές

και το να βρίσκεται και κάποιος άλλος σιωπηλά στο δωμάτιο

όσο εγώ θα διαβάζω.

Να ξυπνάω χωμένη σε μια τρυφερή αγκαλιά

και να λέω καλημέρα με φιλί χωρίς να πλύνω τα δόντια μου.

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό.

Το περισσότερο σημαντικό είναι η Ελένη.

Η Ελένη που τη γνώρισα όταν ήμουν 7 χρονών κι εκείνη σπούδαζε ψυχολογία.

Η Ελένη που ήταν η πρώτη κοκκινομάλλα που είδα ποτέ

και που είναι ο λόγος που όταν θα μεγάλωνα, ήθελα να γίνω κοκκινομάλλα.

Η Ελένη που της έλεγα —ή μάλλον που όλοι μας της λέγαμε—

ό,τι μας απασχολούσε και πάντα ήξερε τι να πει για να ηρεμήσουμε

και να τα δούμε αλλιώς τα πράγματα.

Η Ελένη που πέρυσι διαγνώστηκε με καρκίνο πολύ επιθετικότερο απ' όσο μας αποκάλυπτε

και που τώρα έχει κάνει μετάσταση στον εγκέφαλο

και που δεν ξέρω αν την έχω ήδη δει για τελευταία φορά.

Η Ελένη, που τη βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω ιδρωμένη.

Το σημαντικότερο είναι η Ελένη.

Είμαι σίγουρη πως τα 27 δεν είναι η σωστή ηλικία

για ν' αρχίσουν να πεθαίνουν οι φίλοι σου.

hey, ok.

Οι τελευταίες μέρες είναι βουτηγμένες στη νοσταλγία.
Κι είναι περίεργο να το αισθάνεσαι αυτό για πράγματα πρωτόγνωρα.
Είναι που ξέρεις πως κάποτε θα σου λείπουν
και θα σου δημιουργούν αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση
πως τότε ήσουν λίγο χαρούμενος
—και λίγο δεν ήσουν—
αλλά είχες καλούς φίλους
που τραγουδούσαν ωραία τραγούδια
και που σε έκαναν να θες κι εσύ να τραγουδάς
—και παραδόξως να μην τα πηγαίνεις και άσχημα.

Που σε έκαναν να περνάς όμορφα τις άσχημες μέρες
—τις πάρα πολύ άσχημες μέρες—
και που τις νύχτες σε άφηναν να κλαις και να λιώνεις τη μάσκαρα
και να σου σκουπίζουν τα μάτια με χαρτί κουζίνας.
Να τους λες "τον αγαπώ"
και να σου λένε "το ξέρω κοριτσάκι μου"
κι ύστερα να κοιμάσαι δίπλα στους αγαπημένους σου άνθρώπους
και να μην πειράζει τόσο πολύ.

Κι ύστερα να ξυπνάς και να είναι κι αυτός εκεί.
Και να σε κάνει να γελάς και να σ' αγκαλιάζει σφιχτά
και να νιώθεις τόσο τυχερή που τον έχεις κάπως
και τόσο άτυχη που δεν τον έχεις κάπως αλλιώς.

Κι ύστερα να μπαίνεις στο αμάξι με την κολλητή και να φεύγεις
και να βάζεις τα κλάματα στη διαδρομή
και να σου κρατάει το χέρι όταν δεν αλλάζει ταχύτητες.

Ύστερα να φτάνεις σπίτι, να αγαπάς τη μαμά σου, να σου 'χει λείψει
αλλά να μη θες να σε δει ξανά να κλαις
γιατί σ' έχει δει τόσο πολύ κλαμένη που είναι κρίμα.
Να την αγκαλιάζεις σφιχτά και να της λες πως την αγαπάς
και να περιμένεις να φύγει απ' το σπίτι
για να βάλεις αυτό το τραγούδι πάλι
και να κλαις μέχρι να μην μπορείς άλλο.

Hey.
Ok.

things to (not) do

Πάλι με τα μούτρα έπεσα, λες κι υπάρχει άλλος τρόπος να πέσει κανείς.
Δεν είμαι δα και καμιά γάτα να προσγειωθώ στα τέσσερα.
Όλο σκέφτομαι πως τζάμπα στεναχωριέμαι και πως
θα μπορούσα όλα να τα περνάω πιο ανώδυνα
αρκεί να με ένοιαζαν οι άνθρωποι λίγο λιγότερο.
Αρκεί να τους καταλάβαινα λίγο λιγότερο.
Αρκεί να ερωτευόμουν λίγο λιγότερο
και να έδινα σε όλους λίγo λιγότερη σημασία.

Και τότε τι θα ευχαριστιόμουν, σε ρωτώ;

Εσύ δεν ήσουνα ριμπάουντ.
Δεν το ήξερες, δε στο είχα πει, το είχα πει όμως σε μένα.
Ξέρεις τι σημαίνει να διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου για κάτι;
Σημαίνει πως δεν είναι ψέματα.
Δε διαβεβαίωσα εσένα, δεν είναι δικιά μου δουλειά η δική σου ανασφάλεια.
Δικιά μου δουλειά είναι η δική μου ανασφάλεια.

Εσύ ίσως να μην ήσουνα ριμπάουντ.
Εγώ ήμουν σίγουρα.
Ποιος λες να κέρδισε περισσότερα απ' την αντιμετώπισή του;
Θα πω εγώ.

Θα πω εγώ, γιατί εγώ έστω και για λίγο
αγαπώ πολύ
αγαπώ βαθιά
αγαπώ αληθινά
και νοιάζομαι ειλικρινά.

Και φαίνεται πως το να μην λογαριάζω το μέλλον
και τα προγνωστικά, δεν ήταν γνώρισμα της ηλικίας μου·

ήταν γνώρισμα του χαρακτήρα μου.

Και σκέφτομαι δύο φράσεις τώρα:

η μία είναι από ταινία και λέει

I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed

και η άλλη είναι από βιβλίο και λέει

κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις 
τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα

this game is always wicked

Κάποια στιγμή σύντομα ίσως χρειαστεί να σε ξεπεράσω.
Δεν ξέρω πόσο σύντομα θα χρειαστεί
και πόσο αργότερα θα επιτευχθεί.
Σίγουρα όμως πρέπει πρώτα να φύγουν
οι μελανιές απ' τους καρπούς μου.

αλλιώς τώρα

Σήμερα ξύπνησα στις 06:10 όπως κάθε μέρα.
Αντίκρυσα έναν ουρανό μπλε πολύ σκούρο
γεμάτο με σύννεφα φωτισμένα απ' την πανσέληνο, με χρώμα ασημί.
Το θέαμα έμοιαζε πολύ με περιτύλιγμα γνωστού σοκολατακίου.
Δεν είχα ποτέ μέχρι τώρα πρόβλημα με το να ξυπνάω τόσο νωρίς για τη δουλειά.
Σκεφτόμουν όμως πως ίσως να με ενοχλεί όταν θα ξυπνάω νύχτα.
Ε όχι απλά δε μ' ενοχλεί...νιώθω πως είναι άδικο να μη βλέπουν όλοι αυτό τον ουρανό.
Νιώθω πως είναι τεράστιο προνόμιο.

Φταίει βέβαια και που σήμερα ήταν η πρώτη εντελώς φθινοπωρινή μέρα.
Δεν έχει έρθει ακόμα η χρονιά που θα με διαψεύσει:
το φθινόπωρο είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στον χρόνο.

Θυμάμαι εκείνο το φθινόπωρο που ήμουν πρωτοετής σε καινούρια πόλη, μόνη.
Σε καινούριο σπίτι, μόνη.
Και μόνο μόνη δεν ένιωθα.
Ένιωθα γαλήνη.
Ξάπλωνα μόνη στο κρεβάτι μου το απόγευμα,
κοιτούσα τις πορτοκαλί κουρτίνες μου
και άκουγα την Αλεξάνδρεια στο ριπήτ.
Το σπίτι ήταν σχεδόν άδειο αλλά καθόλου μίζερο.
Δεν ήταν άδειο έχοντας υπάρξει γεμάτο.
Ήταν άδειο επειδή δεν είχε γεμίσει ακόμα.
Και συνειδητοποιώ πως η έλλειψη περιεχομένου από μόνη της ποτέ δε συνιστά κακή κατάσταση.
Η έλλειψη περιεχομένου μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο σε σύγκριση με την προηγούμενη κατάσταση.
Έτσι το σπίτι δεν ήταν άδειο, ήταν μονάχα καινούριο.
Κι επειδή οι καταστάσεις ορίζονται από γεγονότα κι όχι από λόγια,
έτσι κι εγώ δεν είμαι χωρισμένη· είμαι ελεύθερη.

Κι εσύ δεν είσαι ριμπάουντ·
είσαι ένας τύπος που μου φέρεται όμορφα και αξίζεις όλη μου την προσοχή.
Και θα την έχεις.

ΥΓ ελπίζω να 'χετε μάθει μέχρι τώρα πως τα τραγούδια είναι συχνότατα άσχετα με τα γραφόμενα, γι αυτό θα αφήσω εδώ το κιφ του Μητροπάνου διότι αυτό έχω κολλήσει τελευταία.

...in spite of me

.....βρε λέτε;

Ποια θυσία

Έχει νόημα η οποιαδήποτε θυσία όταν δεν οδηγεί στην επίτευξη μιας κάποιας συναισθηματικής ικανοποίησης;

Απαντήστε μου σ' αυτή την ερώτηση σας παρακαλώ.

Βιώνω κάτι που σίγουρα δεν είναι ουσιώδης ευτυχία, σίγουρα όμως είναι ουσιαστική απελευθέρωση και προκύπτει από την παύση μιας συνεχούς θυσίας χωρίς νόημα.

Όχι δεν είμαι ευτυχισμένη.
Αυτή τη στιγμή όμως δεν είμαι και δυστυχισμένη.
Τείνω να ξανασκεφτώ τον στίχο που μου στείλε ένας καλός μου φίλος λίγο πριν χωρίσω τον πρώτο μου γκόμενο:

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
Κι αν ο κλοιός στενεύει....

Διαστατική ανάλυση

Καμιά φορά νιώθω διδιάστατη.
Νιώθω πως μια πρέσσα με οριζόντια κίνηση με ζούληξε σε έναν τοίχο με αποτέλεσμα την απώλεια του βάθους μου.
Έτσι, καμιά φορά, έχω μόνο ύψος και πλάτος.
Νιώθω πως αν κάποιος προσπαθήσει να με αγγίξει, το χέρι του θα διαπεράσει το απειροστό μου δέρμα , και προς μεγάλη του έκπληξη θα ακουμπήσει τον παγωμένο τοίχο πίσω μου.
Όταν όμως είσαι κοντά μου και μου γελάς,
ή όταν είσαι μακριά μου και μου γελάει η φωνή σου,
τότε η καρδούλα μου φουσκώνει περήφανη που την αγαπάς κι έτσι ανακτώ την τρίτη μου διάσταση.

Τις κακές μέρες όμως είναι σαν φουσκωτό που του άνοιξες τη βαλβίδα.
Τις κακές μέρες σκέφτομαι το φέρετρο μου, που θα ήταν διδιάστατο κι αυτό, σαν ζελατίνα από ντοσιέ και θα χωρούσε όλο το ύψος μου που πλέον θα ήταν μήκος.

Τις κακές μέρες σκέφτομαι πως δε θέλω να φουσκώσει ξανά η καρδιά μου•
τις κακές μέρες σκέφτομαι πως πεθαίνω.
Κι η σκέψη αυτή με κάνει να κλαίω με λυγμούς και να τραντάζομαι προς όλες τις κατευθύνσεις και τους άξονες.
Σαν μηδενικό διάνυσμα.

People are fragile things you should know by now*

Σήμερα ένιωσα κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να νιώσω.
Ένιωσα πως είμαι σκληρή, πως κάποιον πλήγωσα, πως τον έκανα να νιώσει άσχημα.
Θυμάμαι ότι το έχω ξανανιώσει αυτό στο παρελθόν,
κάποτε είχα γράψει πως έχω συνηθίσει τον ρόλο του "πληγωτή"· αλήθεια ήταν.

Δεν προκάλεσα κανένα μεγάλο κακό, μόνο μία σφαίρα διαπέρασε κάποιου τον εγωισμό
με τρόπο αρκετά βάναυσο πρέπει να παραδεχτώ.

Κι έβαλα τα κλάματα όταν συνειδητοποίησα πως
σήμερα ήταν η στιγμή που με έδεσε μαζί του.
Τα μόνα πράγματα που στ' αλήθεια έχουμε νιώσει ο ένας για τον άλλον
—ή καλύτερα με αφορμή ο ένας τον άλλον—
είναι απόρριψη και ενοχές.

Και μ' αυτή τη συνειδητοποίηση έκλαψα.

*be careful what you put them through