Χτες ένιωθα όμορφη, μ’ αυτή την ομορφιά που έχει κανείς όταν λούζεται την αριστοκρατεία της μελαγχολίας και κουβαλάει ένα αδιέξοδο βλέμμα. Η ομορφιά που έχουν τα σκαλιστά δαχτυλίδια και τα σκούρα χείλια σ’ άσπρα πρόσωπα. Η παγερή ομορφιά της απόγνωσης και η γοητεία του άλυτου μυστηρίου. Δε φταίνε οι καταστάσεις. Φταίει που ώρες ώρες έχουμε ανάγκη τον θλιμμένο εαυτό μας για να εκτιμήσουμε περισσότερο τον άλλον.
Γι αυτό σήμερα είναι αλλιώτικα. Σήμερα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και μ’αρέσει γιατί ακτινοβολώ τη λάμψη της αισιοδοξίας και της χαράς, του ανθρώπου που λέει «δεν πειράζει» και που όταν τον ρωτάνε πώς είναι δεν απαντά ποτέ «συμπαθητικά» παρά μόνο «πολύ καλά».. χωρίς να το προσποιείται. Δεν είναι πως όλα είναι καλά. Είναι που εγώ νιώθω καλά όπως και να’ναι τα υπόλοιπα.
κάτι πουλιά πετούν πάνω απ' τη στάχτη
που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και
μου τραγουδάνε "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει"
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει"
Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει...
θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει...
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός θα φροντίζει τ' άνθη...
Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη
μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς και
έπειτα είπαν "η αγάπη θα 'ρθει, θα 'ρθει"
Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει...
θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει...
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός θα φροντίζει τ' άνθη...
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει "η αγάπη θα 'ρθει, θα' ρθει"
(Παύλος Παυλίδης, ο κηπουρός)
9 σχόλια:
Γειά χαρά και με έχεις αφήσει άφωνο.
Ο Παύλος Παυλίδης είναι ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός, τον ακούω απο την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών.
Μου αρέσει το blog σου έχει κάτι το ποιητικό, και μάλιστα θα το βάλω στα αγαπημένα μου.
Συνέχισε να δείχνεις όμορφη...
Φιλιά απο ένα παιδί της πλατείας
έτσι ακριβώς νιώθω τελευταία! Μπράβο που βρήκες τις λέξεις! :)
ο χοπ θα ξετρελαθεί με το κομμάτι χουχου!!
αυτό έχει σημασία... να νιώθεςι εσύ καλά κι ας καίγεται ο κόσμος γιατί μόνο τότε θα τον σώσεις!
τα χαιρετισματά μου!
παιδί της πλατείας, καλωσήρθες, χαίρομαι πολύ που σ άρεσε το μπλογκ! αν και υπερβάλλεις νομίζω λίγο, όχι και ποιητικό !ευχαριστώ πάντως !! =)
μαρθονίιιιιι!!ναι εγώ κι ο χοπ έχουμε μια αδυναμία στον παυλίδη, καθένας με τους λόγους του =Ρ
ανύποπτη, το χεις το κλίμα! γερά!
Καλησπέρα αγαπητή μου! Πάντα να είσαι καλά! Πολλές φορές δεν έχει σημασία να είμαστε δυνατοί(εκ φύσεως οι άνθρωποι δεν είμαστε) αλλά να νιώθουμε...
Όσο για τον Παυλίδη, που όπως έχω διαπιστώσει τρέφεις και εσύ ιδιαίτερη συμπάθεια, χαίρομαι που μοιραζόμαστε τα ίδια γούστα... Ένα υπέροχο άρθρο έχω διαβάσει και στον e-orfea για τον Παυλίδη. Αν θες ρίξε μια ματιά...:)
http://www.e-orfeas.gr/content/blogcategory/7/198/
Την καληνύχτα μου!
Μαρθούλι βλέπω ξεκίνησες την δικηγορία λίγο πιο πριν από το κανονικό σου και μιλάς εξ ονόματος πελατών σου :Ρ. Και φυσικά έχεις δίκιο ότι θα ξετρελαινόμουν με το κομμάτι. :) Στεφανάκι εσύ κάποια στιγμή πρέπει να βρεθείς μαζί μου με κιθάρα. Τα περισσότερα τραγούδια που βάζεις τον τελευταίο καιρό είναι από αυτά που γουστάρω τρελά να παίζω! :)
kioy, ωραία το αρθράκι το διάβασα..
αν και όχι ιδιαίτερα αντικειμενικό, τον εκθειάζει κάπως αλλά εμάς μας αρέσει =)
Γιώργο, το δικηγορικό ταλέντο ή το χεις ή δεν το χεις =Ρ
τι θα γίνει ρε αγόρι μου, υπάρχει κανέναν αγαπημένο μου τραγούδι που δεν ξέρεις να παίζεις?? ρε παιδιάα να μαζευτούμε ένα σάββατο με κιθάρεεεεεεες, θέλωωωωωω!
ετο τραγουδι ειναι ΦΟΒΕΡΟ οπως και ο ΠΑΥΛΙΔΗΣ..το σαββατο ειχα την τυχη να τον ακουσω για πρωτη φορα λαιβ..απλα ΜΑΓΙΚΟΣ..
i agapi tha'rthei!!!..tha'rthei....
Δημοσίευση σχολίου