Κι αν είμαι στα αλήθεια σε κάτι καλός, φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα

Ο καλοκαιρινός μου εαυτός πέρασε. Ο ανοιξιάτικος πέρασε κι αυτός. Είναι επειδή πέρασε η 31η Αυγούστου, εκείνη η μέρα με τον υπέροχο καιρό, τον ανοιξιάτικα καλοκαιρινό, με τη δροσερή ζέστη και τον ευγενικό αέρα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι πάλι ο καιρός θυμίζει άνοιξη και καλοκαίρι σε σύνθεση, μόνο εγώ δεν μπορώ να το δω έτσι, ίσως να μη θέλω να το δω έτσι. Ίσως είμαι τόσο εγωίστρια που δεν μπορώ να κάθομαι μέσα με ένα κάρο ασκήσεις με μιγαδικούς αριθμούς («κύριε, στα αγγλικά οι μιγαδικοί είναι bastards?») και τα δέντρα απέναντι να κάνουν πανηγύρι.

Αλλά το πιθανότερο είναι πως δε φταίει ο καιρός. Φταίει η εποχή κι όχι η εποχή του χρόνου. Η εποχή του χρόνου. Είναι όταν τελειώνουν οι διακοπές και γυρνάς πίσω και μέχρι να θυμηθείς το περσινό προγραμμα και να συμμορφοθείς σ’ αυτό, συνέχεια ψάχνεις τι και ποιος λείπει. Και νιώθεις πως σε κάποιον κάτι χρωστάς ή πως εκείνος κάτι σου χρωστάει αλλά και πάλι δε βρίσκεις τίποτα που να δικαιολογεί αυτές τις σαχλές τύψεις και απαιτήσεις.

Κι όμως όταν άκουσες στο ραδιόφωνο «πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα/ τώρα που ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή/εγώ δε μίλησα για θαύματα δεν είπα/ που δε σου στάθηκε κανένας πιο πολύ» νόμισες πως σε εκφράζει και πως εσύ έχεις χάσει μια στροφή και απελπίστηκες που δεν μπορείς να πάρεις πίσω αυτό που έχασες κι ας μην ξέρεις ακόμα τι είναι.

Και τέλος πάντων αφού δεν ξέρεις ούτε τι, ούτε ποιος μα ούτε και πότε, τότε τι είναι αυτό που τόσο σου λείπει και έχεις την αδικαιολόγητη πεποίθηση πως όλα θα άλλαζαν αν αυτό ήταν εδώ. Παράπονο, αυτό είναι. Ξεχειλίζεις από λογιών λογιών παράπονα που ούτε εσύ μπορείς να ταξινομήσεις ,μόνο στεναχωριέσαι . και θυμάσαι αυτό που σου είπε η κολλητή σου όταν σε χαιρετούσε προχθές : ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα; Τότε που σου είχα δώσει εκείνα τα λεφτά που χρειαζόσουν..και μου είπες πως κανένας άλλος δε θα το κανε αυτό. Μετά έκλαιγα.

Κι αυτό σε κάνει τόσο πολύ να χαμογελάς και να κλαις από χαρά κι όχι από θυμό ούτε τίποτα τέτοιο, μόνο από απέραντη ευτυχία, γιατί αν δεν ξέρεις τι λείπει, ξέρεις όμως τι είναι εδώ και ξέρεις πως ποτέ δε θα φύγει. Κι αυτό είναι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που ακόμα κι όταν σου κάνουν παράπονα είναι για καλό και που τους θυμώνεις το πολύ για καμιά ώρα. Και που έχουν θυσιάσει τόσα για σένα και- Α! Να επιτέλους αυτό που χρωστάς! Νιώθεις πως τους χρωστάς όλα αυτά που δώσανε κι ότι δεν είσαι τόσο πολύ καλός για να τα αξίζεις , αλλά είναι περίεργο πάλι γιατί έχετε τόσο ανιδιοτελείς σχέσεις που είναι ξένο εντελώς να χρωστάτε ο ένας στον άλλον. Τελικά νιώθεις απλώς πως χρωστάς στον εαυτό σου, ύστερα από 10 χρόνια να κάνεις για κάποιον όσα έκαναν κι αυτοί για σένα.

Και ξαφνικά η μέρα άρχισε, ξύπνησες in bed on fire with passion and love, κοιτάχτηκες στον καθρέφτη και λάτρεψες τη στιγμή που το δέρμα σου είναι πιο λευκό από ποτέ, τα μάτια σου μοιάζουν πιο πολύ στο χρώμα του λαδιού και τα μαλλιά σου σε εκείνο του δαμάσκηνου. Ετοίμασες με όρεξη το πρωινό σου –παρόλο που μετά το άφησες σε μια γωνία και ξέχασες να το φας. Ξέχασες γιατί ήσουν πολύ απορροφημένη σχεδιάζοντας τη μέρα.

Ύστερα αναρωτήθηκες τι ώρα είναι, αν σου πάει το πορτοκαλί και τι να φανερώνει άραγε το βήμα σου.