Εντελώς τυχαίο, στο ορκίζομαι, αλλά είναι 12:21. Δε θα κάνω ευχή αλλά θα σου πω.
Μαλώνουμε, γινόμαστε κουβάρι. Και τώρα ακούω «όπως μαλώνουνε ο σκύλος με τη γάτα έτσι κι εμείς μαζί δεν κάνουμε χωριό και την πληρώνουνε τα βάζα και τα πιάτα» και αγάπη μου «σταμάτα να γκρινιάζεις να χαρείς» και τα ακούω που λες αυτά και δε στεναχωριέμαι.
Δε στεναχωριέμαι γιατί πιο πολύ με γοητεύει να μαι μαζί σου έτσι, σαν γραμμή από καρδιογράφημα, παρά με κάποιον άλλο ήρεμα και στατικά. Γιατί πιο πολύ από όλα τα ρεμάλια του κόσμου –έλεγα πριν λίγο στη Ζέτα- εκτιμάω αυτά που φαίνονται. Που τον βλέπεις τον άλλον και λες «κούκλα μου, μπλέξαμε». Δεν μπορώ γλυκά και τρυφερά παιδάκια που θα στην κάνουν τη λαδιά. Θέλω το ρεμάλι μου που φαίνεται ρεμάλι και στην τελική μπορεί να μην είναι κιόλας. Και δε σου κάνει τίποτα παραπάνω από όσα περίμενες –λιγότερα μπορεί.
Κι είναι εκείνος ο αξέχαστος καβγάς ,όπου οφείλω να παραδεχτώ πως είχες όλα τα δίκια του κόσμου κι είχες εκνευριστεί κι έεεελεγες ό,τι σου ερχόταν και στο τέλος πέταξες κι ένα «έτσι είμαι κι άμα σ’ αρέσει» για να σου απαντήσω η τρελή «ναι μ αρέσει, μ ‘αρέσει πάρα πολύ» και να μείνεις μαλάκας.
Δεν μετάνιωσα τίποτα απλώς στη διαδρομή άλλαζα γνώμη, έλεγα θέλω την ηρεμία μου. Όπως τη θέλεις κι εσύ τώρα. Με το χέρι στην καρδιά, σε καταλαβαίνω, δεν είναι χαβάς αυτός ο δικός μας. Δεν θα προσπαθήσω να σου αλλάξω γνώμη, δε θα προσπαθήσω καθόλου. Γιατί κι εμένα δε με χαλάει να χω την ηρεμία μου. Μια χαρά είμαι χωρίς εσένα και μια χαρά είσαι χωρίς εμένα. Αλλά κάτι μας λείπει μωρό μου και μετά τρωγόμαστε με τους εαυτούς μας γιατί δεν έχουμε ο ένας τον άλλον.
Πραγματικά δε με πειράζει. Πραγματικά θα έκανα το ίδιο στη θέση σου, μάλλον θα κανα και κάτι πολύ χειρότερο δηλαδή, μάλλον δε θα ξανασήκωνα ποτέ τηλέφωνο κι εσύ κάθεσαι και συζητάς πολιτισμένα. Στο λέω θα είχα κάνει σαματά.
Βασιζόμενη στη δικιά μου αντίστοιχη αντίδραση έτρεμα τη δική σου. Κι αυτό γουστάρω σε εμάς που τρέμουμε ο ένας την αντίδραση του άλλου, που σε φοβάμαι και με φοβάσαι γιατί κουκλί μου είμαστε για τα σίδερα και τα δύο τρελαμένα και οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να μας κάνουν κουμάντο είναι εγώ εσένα κι εσύ εμένα.
Έρωτά μου, θα μου λείψεις αλλά να ‘σαι καλά.
take me down to my boat on the river..
5 σχόλια:
Se katalavainw apoluta kardoula mou!Mazi de kanete kai xwria de mporeite.Den einai kat'anagkh kako auto,ti na to kanw otan eisai mesa sta melia diarkws k ginei mia fora to kako?
Eseis zeite mesa se mia pista apo sygkrouomena autokinhtakia.
Paikste kai zhste olo auto.
To aniaro kai to kathws prepei den exoun thesh sth kardia sas!
Zhste th peripeteia sas k ton megalo erwtas sas k as "th plhrwnoune ta vaza kai ta piata.." kai pane sto kalo "ta servitsia kai olo to noikokyrio".!
THat's life, that's a real interesting life!!
Thn kalh mera mou k kalh vdomada matakia mou!
μου θυμισες κατι απο μαλβινα,κι υστερα γελασα,γελασα πολυ,αρκει να χεις μια ιστορια της προκοπης να διηγηθεις,γελασα πολυ και θυμηθηκα κατι καυγαδες που μυριζαν καλοκαιρι και κατι βολτες καλοκαιρινες σε εναν χειμωνα που δεν ηρθε τελικα ποτε*
Και ξαφνικα σκεφτηκα πως ειναι καλυτερη η εκρηξη απο τον στατικο ηλεκτρισμο και πως οσο θα χεις καποιο ρεμαλι που θα το φωναζεις Ερωτα μου θα μπορεις να ζεις τρελαμενα.εκστατικα.Και τοτε χαρηκα,αληθεια-χαρηκα πολυ για σενα:)
βρίσκομαι στην ίδια τρέλα.
μόνο, που δεν μπορώ χωρίς αυτόν και ας είμαι. (για την ώρα τουλάχιστον.....)
δε σου λείπει, ατελείωτα πολύ???
πως?
"Mε γοητεύει να μαι μαζί σου έτσι, σαν γραμμή από καρδιογράφημα..."
Ντάξει εγώ τώρα τι να πω έτσι όμορφα που τα περιγράφεις...? :)
"Τρέμουμε ο ένας την αντίδραση του άλλου, που σε φοβάμαι και με φοβάσαι..."
Αυτό πάλι είναι και δικό μου αψχυχολόγητο... Έχει και την πλάκα του που και που...
απέθαντη, πες τα ρε συ, who cares για τα βαζα και τα πιάτα δηλαδή??? αυτά είναι τα ωραία xD
in the sky, αχ μωρέ αυτό ειναι τελικά...να χεις ένα ρεμάλι να το φωνάζεις έρωτά μου =) και ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής..και το άλλο παρόμοιο να χεις μια ιστορία της προκοπής να διηγηθείς (απ το θρύλο του 1900 αυτό ;-) )
ξέρεις τι? κι εγώ χαίρομαι μ όλο αυτό..δε χαίρομαι πάντα αλλά χαίρομαι που με γεμίζει πάντα..
χίπισσα κι εγώ δεν μπορώ κι ας είμαι. και μου λείπει ατέλειωτα πολύ. δεν ξέρω πώς..δεν έχω καμία απολύτως απάντηση..αλλά κάποτε μου είπε κάποια "enjoy your depression"..enjoy λοιπόν =)
αρτεμούλι μου, χεχ, κάποιος άλλος το παρατήρησε πως εμείς οι δύο είμαστε σαν καρδιογράφημα..και ήταν πετυχημένο κ το υιοθέτησα =)
το άλλο αψυχολόγητο ιντήντ, αλλά τι να πεις..
φιλούρες φάτσες!
Δημοσίευση σχολίου