Περί αγάπης

Αναρωτιόμουν… λέμε πως οι άνθρωποι μας αποδεικνύουν την αγάπη τους με πράξεις κι όχι με λόγια. Δηλαδή πως δεν έχει νόημα κάποιος να μας λέει πόσο πολύ μας αγαπάει όταν δεν κάνει τίποτα που να το δείχνει αυτό. Κι όμως έχετε ποτέ σκεφτεί πως υπάρχουν άνθρωποι που μας λατρεύουν με έναν τρόπο καθόλου υγιή και απλώς δεν μπορούν να το εκφράσουν αυτό γιατί κανείς δεν τους έμαθε να αγαπάνε; Αλλά κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό , πέρα απ το να μαδίσουμε μια μαργαρίτα για να καταλάβουμε. Θλιβερό όμως , ε;

Όμως σκέφτομαι… αν κάποιος μας δείχνει πόσο πολύ μας αγαπάει, αν με όσα κάνει φαίνεται πόσο νοιάζεται και πόσο μας φροντίζει αλλά δε μας το λέει ποτέ.. αυτό είναι σωστότερο; Ή μήπως όσο φανερό κι αν είναι πρέπει πού και πού να μας το λέει γιατί είναι αυτό που χρειαζόμαστε να ακούμε;

Ξέρεις τι; Ναι, χρειάζομαι να το ακούω. Δεν είμαι ερωτευμένο κοριτσάκι, είμαι απλώς ανασφαλής έφηβη. Κι όσα και να κάνεις για να μου δείξεις πως νοιάζεσαι εγώ δε θα σε πιστεύω αν δεν το ακούσω να βγαίνει απ’ τα χείλια σου. Ηλιθιότητα; Ναι, μάλλον. Αλλά σκέψου πως υπάρχουν εκατομμύρια ανασφαλείς ψυχές σαν εμένα εκεί έξω. Γιατί να τους στερείς αυτές τις δύο λέξεις εφόσον τις νιώθεις; Ναι ξέρω, της στέλνεις λουλούδια, της πληρώνεις πάντα τον καφέ επειδή δε δουλεύει, δεν της αρνιέσαι τίποτα, γίνεσαι χαλί να σε πατήσει. Ε, τότε λοιπόν αφού τα νιώθεις όλα αυτά πες το το ρημάδι το σ’ αγαπώ να χει αυτός ο κόσμος μια κατάθλιψη λιγότερη!

Και το άλλο που αναρωτιέμαι. Εσύ δηλαδή δεν πνίγεσαι όταν νιώθεις τόσα πολλά και δεν τα λες πουθενά; Μπορεί και όχι, είσαι παράξενο πλάσμα εσύ.

Εγώ πάντως επειδή θέλω και χρειάζομαι να το ακούω τώρα θα πάω στον καθρέφτη μου και θα πω : «φτου σου κούκλα μου, σε λατρεύω!!!»

Καλημέρα -- ναι τώρα ξύπνησα--