Άφησες ποτέ ένα κερί στη θάλασσα για να το δεις να ταξιδεύει με τα κύματα? Στην αρχή είναι ήρεμο, μοιάζει να αντιπροσωπεύει μια γαλήνη που σου λείπει, κάνει τα ταξίδια που εσύ δεν τολμάς και έχει το θάρρος να χάνεται στο σκοτάδι ολομόναχο. Και το ζηλεύεις που σου κλέβει τα όνειρα. Μέχρι να αρχίσει να φυσάει και ένα μεγάλο κύμα να το σκεπάσει και να το χάσεις απ τα μάτια σου. Τι θα νιώσεις τότε?
Δεν έχει πλάκα όταν σβήνει η φλόγα που κρατάει ζεστά τα όνειρά σου. Γι αυτό δοκίμασε κάτι άλλο: προσποιήσου πως είσαι εσύ το κερί. Ποιος θα ήθελες να σε έχει ρίξει στη θάλασσα? Μείνε για ένα λεπτό να επιπλέεις στις ιδέες των ανθρώπων που αγαπάς. Να ζωντανεύεις τις μέρες τους όπως το νερό που κυλάει.
Δε σε μαγνητίζει το νερό που κυλάει? Ακόμα κι όταν είναι ορμητικό και θυμωμένο έχει κάτι αξιοζήλευτο. Δεν ξέρει που πάει κι όμως κινείται πολύ αποφασιστικά. «ποτέ δεν πας πιο μακριά από ό,τι τις φορές που δεν ξέρεις πού πας»*. Μη σε τρομάζει η ιδέα.. άλλωστε τι σημασία έχει πού θα βγεις στο τέλος?
Πόσο αντιφατικό είναι το νερό. Στην επιφάνειά του ταξιδεύεις και μέσα του βουλιάζεις και πνίγεσαι. Αυτό ας μην είναι λόγος για σένα να μένεις στην επιφάνεια. Αν ο λόγος για οτιδήποτε είναι ο φόβος τότε θα μείνεις για πάντα κολλημένος στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος και οι μόνες αλλαγές στη ζωή σου θα συνίστανται στους περαστικούς. Θα είσαι ένας απλός επιβάτης στο πλοίο που θα έπρεπε εσύ να οδηγείς.
Άλλωστε θα εκτιμήσεις ποτέ την ασφάλεια της επιφάνειας αν δεν κοντέψεις να πνιγείς? Αν δεν έχεις αντικρίσει πιράνχας θα τα παρατήσεις στον πρώτο ύφαλο. Κάνε μια βουτιά χωρίς φιάλη οξυγόνου για να αγαπήσεις τον αέρα που αναπνέεις.
Ίσως τότε να μπορείς
Πια να κλαις από χαρά
Ίσως έρθεις να μου πεις
Τώρα δε φοβάμαι τίποτα
Την επόμενη φορά που θα κάνεις ένα ταξίδι κι έξω θα βρέχει, δώσε σημασία στις σταγόνες. Πέφτουν βίαια στο τζάμι και στη συνέχεια απομακρύνονται μαλακά από τους υαλοκαθαριστήρες σχηματίζοντας ένα ρυάκι στην άκρη του παραθύρου. Ξανά και ξανά. Με ηρεμεί το νερό. Η θέα του, η αίσθησή του, ο τρόπος που σε ξεδιψάει κι ο τρόπος που μου φαίνεται νόστιμο παρόλο που είναι άγευστο.
Αν αυτά σου φαίνονται πολύ απλά για να κάνουν κάποιον χαρούμενο να σου θυμίσω ένα τραγούδι:
Ίσως να φτάνει μόνο αυτό
Μια ματιά μια ματιά
Σ ένα ταξίδι μακρινό
Ίσως να φτάνει μόνο αυτό
Μια ματιά σα βροχή
Μια τελευταία προσευχή
Κι ένα τραγούδι ακόμα προτρέπει..
«άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι»
Αλήθεια, τι γίνεται το χιόνι όταν λιώσει?
Ό,τι βλέπεις στον ύπνο σου παραμένει παγωμένο στο ράφι με τα όνειρα. Εκτός αν το αφήσεις να γίνει νερό..
* “On ne va jamais aussi loin que lorsqu’on ne sait pas où l’on va.”
Christopher Columbus
8 σχόλια:
Τι θα λεγες να φτιάχναμε ένα υποβρύχιο και να ταξιδεύαμε 3000 λεύγες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας; Κι ύστερα να το τρώγαμε κιόλας! Έτσι για σπάσιμο αυτών που όλο δίνουνε συμβουλές-οδηγίες και μας προσέχουν! Νομίζω αισθανόμαστε την ίδια ακατάσχετη επιθυμία να φάμε τα μούτρα μας.
:)
Ένα πανέμορφο, απλό και βαθύ ταυτόχρονα κείμενο! Είναι σκέτη χαρά να γνωρίζεις ανθρώπους σαν εσένα, διατηρείς την ελπίδα ζεστή.
"We shall live again" που λέει και η Patti Smith. Θύμισέ μου να στο στείλω . ;)
Πολύ ωραίο το κειμενό σου! Με ποιητικές προθέσεις...
"Οι άνθρωποι σαν πλασταιλίνη ζυμώνουν νευρικά τη ζωή τους ψάχνωντας εναγωνιώς να της βρουν κάποιο λόγο. Κάποιο νόημα, χειροπιαστό, από τα δοκιμασμένα... Μήπως ψάχνουν επιβεβαίωση!
Με το νερό δεν είναι έτσι. Το συναντάς παντού, είναι γύρω σου, μέσα σου και σε ό,τι δε μπορείς να φανταστείς. Στο νερό δε μπορείς να δώσεις μορφή, στο νερό δε μπορείς να δώσεις σχήματα. Ίσως γιατί μέσα στο απέραντο γαλάζιο τίποτα συγκεκριμένο δεν έχει αξία... Η επαφή σου η άμεση, σε κάνει να εθελοτυφλείς, πως τα πάντα γνωρίζεις για αυτό. Μήπως γνωρίζεις μόνο όσα σου επιτρέπει; Είναι σαν το νου, σαν αυτά τα υπόγεια μονοπάτια που δειλιάζεις να ακολουθήσεις. Που τιθασεύεις τα λιοντάρια της σκέψης σου στις επίπλαστες ανάγκες. Άσε ένα όνειρο να γίνει νερό και ύστερα κολύμπα... Και ίσως μάθεις κάτι για το νερό, για το όνειρο όταν πλυμμηριστείς κουκίδα μικρή στο άπειρο της σκέψης σου..."
Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου... Εγώ σου παράθεσα απλά τις σκέψεις που γέννησε το δικό σου post!
Μ' αρέσει και μένα το νερό. Έχει κάτι μαγικό. Λατρεύω τη θάλασσα. Όταν βουτάω στο βυθό και με αγκαλιάζει το νερό είναι σαν η θάλασσα να με κρατά και να με χαιδεύει. Σαν δεύτερη μάνα. Σε μια άλλη ζωή.
πες τα ρε Κιάρουλα μου!! όλοι αυτοί που μας προστατεύουν δεν καταλαβαίνουν πως δεν μας κάνουν και πολύ καλό. αντιγράφω τον John Wooden:
Why can’t we realize that it only weakens those we want to help when we do things for them that they should do for themselves?
όσο για το ταξίδι με το υποβρύχιο, ψήνομαι =)
άντε ρε Μάρθα με συγκινείς =)
εσύ είσαι χαρούμενος άνθρωπος γι αυτό σου φαίνεται σκέτη χαρά!
θα στο θυμίσω =Ρ
Κιου, θενκ γιου, ωραίο να βλέπω πως άλλα αυτά τα σκέφτηκες με αφορμή κάτι δικό μου!
μαύρε πητ, είναι άλλο πράγμα το νερό!!
Έχουν περάσει πέντε λεπτα απο τότε που τελείωσα την ανάγνωση κι έμεινα αποσβολωμένη να το κοιτώ.Λατρεύω το νερό πραγματικά.Αλλά όλο αυτό που περιγράφεις το νιώθω χρόνια και ανα καιρούς του ράβω καινούργιο κουστούμι.Το βαφτίζω κάθε φορά με διαφορετικό όνομα.
Αυτό λατρεύω σε εσένα στ'αλήθεια. Που βλέπεις την ομορφιά σε κάθε τι,που δεν φοβάσαι το κύμμα,που φλερτάρεις με τους βράχους.Έχεις πολλά να μας δώσεις να μάθουμε.
Σ'ευχαριστώ ειλικρινά.
αχ μωρέ, δεν είναι και τόσο σημαντικά αυτά που γράφω! χαίρομαι πολύ που σου δημιουργεί τέτοια εντύπωση αλλά .. πραγματικά δνε ξέρω ποτέ τι ξεκινάω να γράψω, λέω οκ τώρα θέλω κάτι με τίτλο "το νερό που κυλάει" ε βγήκε αυτό =Ρ
είναι πολύ σημαντικός για μένα ο τρόπος που με εμψυχώνεις ρε συ..εγώ σ ευχαριστώ..
Kαλησπέρα koritsi!! :)
Αγαπημένο στοιχείο το νερό, προχθες που έκανα την πρώτη βουτιά της χρονιάς, ένιωσα την ιδια αισθηση της αγκαλιας και ηρεμίας. Πολύ όμορφο κείμενο! keep on!!!
Δημοσίευση σχολίου