Ξέρεις πόσο χάρηκα που μάντεψα σωστά? Δεν υπάρχει τίποτα που να μ΄ ευχαριστεί περισσότερο απ’ το να σ’ακούω να μου λες «με μαθαίνεις».. με ησυχάζεις.
Όλη η ομορφιά του κόσμου χωράει σε ένα μικρό ψιλόλιγνο κυλινδρικό κουτάκι: αυτό που μέσα είναι το τριαντάφυλλό σου. Που 10 μήνες τώρα ξεραίνεται όλο και περισσότερο και άμα έπεσαν 2 φυλλαράκια, δεν τα πέταξα, στόλισα μ αυτά το γραφείο μου.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που σε γνώρισα.
Δεν ξέρω αν έφταιγα ή όχι αλλά είχα ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη. Δεν είμαι απ’αυτούς που λένε συχνά συγγνώμη γιατί δεν καταλαβαίνουν την αξία της. Αν το λέω συχνά είναι γιατί το νιώθω συχνά, γιατί είμαι τόσο εγωκεντρική –ή τόσο ανασφαλής- που για όλα εγώ νομίζω πως φταίω.
Τουλάχιστον όσον αφορά εσένα. Είμαι αποφασισμένη να γίνω και να μείνω η Λορίν σου¨ και γαμώτο το κάνω πολύ καλά. Κι εσύ έχεις αναλάβει αυτό τον ρόλο που πεθαίνεις να παίζεις στις ζωές των άλλων. Κι εγώ μόνο σε σένα θα μπορούσα να τον αναθέσω .
Με έκανες εκστατικά ευτυχισμένη όταν μου είπες πόσο λάθος κάνω. Θέλω να μου το θυμίζεις ότι κάνω λάθος όταν σκέφτομαι έτσι πεσιμιστικά και υποτιμάω τον εαυτό μου. Να μου θυμίζεις πως εγώ για σένα δεν είμαι ασήμαντη ούτε συνηθισμένη. Είμαι το κοριτσάκι σου που δε μοιάζει με κανένα άλλο.
Ο μόνος λόγος που θέλω να μου μιλήσεις –κι ας μην έχεις κάτι συγκεκριμένο να μου πεις- είναι γιατί θέλω να σ’ακούσω να με λες κορίτσι σου. Και θέλω να ‘ρθεις γιατί εγώ σιγουριά απόλυτη νιώθω μόνο κοντά σου κι ότι είμαι εσύ το έφτιαξες κι εσύ το χαλάς και το διορθώνεις συνεχώς.
Εξάλλου πες μου:
Τι θα’μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα?
μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα..
Χτες ένιωθα όμορφη, μ’ αυτή την ομορφιά που έχει κανείς όταν λούζεται την αριστοκρατεία της μελαγχολίας και κουβαλάει ένα αδιέξοδο βλέμμα. Η ομορφιά που έχουν τα σκαλιστά δαχτυλίδια και τα σκούρα χείλια σ’ άσπρα πρόσωπα. Η παγερή ομορφιά της απόγνωσης και η γοητεία του άλυτου μυστηρίου. Δε φταίνε οι καταστάσεις. Φταίει που ώρες ώρες έχουμε ανάγκη τον θλιμμένο εαυτό μας για να εκτιμήσουμε περισσότερο τον άλλον.
Γι αυτό σήμερα είναι αλλιώτικα. Σήμερα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και μ’αρέσει γιατί ακτινοβολώ τη λάμψη της αισιοδοξίας και της χαράς, του ανθρώπου που λέει «δεν πειράζει» και που όταν τον ρωτάνε πώς είναι δεν απαντά ποτέ «συμπαθητικά» παρά μόνο «πολύ καλά».. χωρίς να το προσποιείται. Δεν είναι πως όλα είναι καλά. Είναι που εγώ νιώθω καλά όπως και να’ναι τα υπόλοιπα.
ΑΓΡΙΟ ΜΕΛΙ
Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
Και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο
Που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ να φθονώ
Δίκαιος φθόνος σ’άδικο της ζωής νόμο
Ν’αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
Και ν’αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
Που γεμίζεις μ’ανάσες καθώς ξεψυχά
Το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ
Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια πάνω
Και να φτύνω σιωπές σ’άλλες δυο μου ζωές
Που δε τρέχουν τα σύννεφα και πώς ν’ανασάνω
Με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες
Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
Και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
Που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
Είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας
Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
Σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
Που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
Να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι
Στίχοι : Θάνος Ανεστόπουλος
Μουσική : Διάφανα Κρίνα
Ξέρεις, είχες κερδίσει την τυφλή εμπιστοσύνη μου. Δε δίσταζα να σου δέιχνω τι θέλω να και να σου λέω τι σκέφτομαι – πριν να προλάβω να σκεφτώ αν θέλω να το πω. Γιατί είχες φυτέχει μέσα μου την σιγουριά πως εσύ ποτέ δε θα κάνεις κατάχρηση της εμπιστοσύνης που σου έχω. Κι έτσι είχες κερδίσει ολοκληρωτικά τον γυμνό από αμπαλάζ εαυτό μου.
Και τον έχασες.
Σκέψου πόσο πολύ το εννοώ λαμβάνοντας υπόψη πως: δε γράφω σε υπολογιστή με παιχνιδιάρικη και χρωμματιστή γραμματοσειρά και δεν ακούω καμιά λίστα που έχω φτιάξει εγώ. Γράφω σε ένα κομμάτι χαρτί με γραμμές που νιώθω πως δε μου ανήκει με ένα στυλό που δεν έχει υγρή μελάνη( τι απρόσωπο! Δε βρίσκεις?) και ακούω ραδιόφωνο. Και χρησιμοποίησα τον πιο άσχημο γραφικό μου χαρακτήρα.
Τώρα κοίταξα τον ουρανό και μου φάνηκε σαν μια οπάλινη αναποδογυρισμένη θάλασσα. Μα οπάλινη θάλασσα? Η θάλασσα σε μεταφορά με κάτι στερεό? Σκέψου πόσο μου τετραγώνισες τα αισθήματα.
Νομίζω πως είμαι στη μέση μια τεράστιας αυλής σχολείου και κρατάω μια κιμωλιία και γράφω έναν κύκλο. Και μετά κι άλλον κι ύστερα έναν ακόμα. Κι ο τελευταίος έχει ακτίνα ρ=0. Ο κύκλος περιορίζεται στο κέντρο του. Εσύ φταις.
Κι αν μείνει τ’ όνειρο μισό/ κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό/ μη σταματάς ποτέ να λες/ πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές..
Δε μ’αγαπάς ανόητε. Δε σου καίγεται καρφί. Κι εγώ στέκομαι μόνη μου πάνω απ τον εκφυλισμένο μου κύκλο με την τελειωμένη μου κιμωλία και παρακαλάω να μην ήταν όλοι οι προηγούμενοι κύκλοι απάτη!
Οι ψυχές και οι αγάπες/ σιαμαίες αυταπάτες...
Δεν είμαστε αυτός ο στίχος !! είμαστε το επόμενο ρεφραίν, γι αυτό πες μου σε παρακαλώ :
Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να χτυπήσεις
Τίποτα δε θυμάσαι. Δε θυμάσαι πώς κρατιόμασταν τότε? Δε θυμάσαι που ήμουν αηδιαστικά ευσυγκίνητη και με παίρναν τα ζουμιά στις μπαλάντες? Και έχωνα το μουτράκι μου στην αγκαλιά σου γι α να μη με βλέπεις που κλαίω –λες και θα ταν πρώτη φορά.
Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
Σ’ αυτό το σημείο στηριζόμουν πάνω σου και μόνο, όχι στα δικά μου πόδια. Και με κρατούσες σφιχτά κι όταν τέλειωσε το τραγούδι έκανα στροφή 180 μοιρών για να κρυφτώ και για να σε μυρίζω κιόλας. Και μου κανες πατ πατ στο κεφαλάκι και το επόμενο πεντάλεπτο σου τραγουδούσα «μην καπνίζεις τόσο σ’αγαπώ και να προσέχεις».
Και τώρα κοίτα τι μου κάνεις.
Πώς γίνεται να είσαι τόσο μεγάλο κάθαρμα και να πεθαίνω για την πάρτη σου?
θέλω κι εγώ έναν ανεξάντλητο και παλαβό έρωτα..και τον θέλω μαζί σου.
Θέλω να ρθείς και να μ ανάψεις
Το παραμύθι να μου πεις..
