Παλινδρόμηση

-->

15:24, περιμένω να πάει και 51 να παλινδρομήσω. Είδες που το είχα γράψει λάθος τελικά; Ένα λάμδα θέλει, όχι 2. Πάντα υπερβολική. Το ήξερα πως το ‘γραψα λάθος. Το ξέρω πως κάνω λάθος κι όμως το κάνω.

Η ώρα παλινδρομικός αριθμός. Πάει προς τα κει και μετά από τη μοιραία συνάντηση δύο ίδων αριθμών γυρίζει πίσω. Μου θυμίζει στάσιμο κύμα και ψ=2Ασυν(2πχ/λ)*ημ(2πt/T). Μμμμμ, τη θυμάμαι την εξίσωση. Έχω ελπίδες για αναίμακτη επανάληψη. Δεν κλέβω, στο υπόσχομαι δεν άνοιξα το βιβλίο.

Παλινδρόμηση. Στους αριθμούς , κατανοητό. Σε ζωγραφιά, το φαντάζεσαι? Όμορφο. Στο μυαλό μου το βλέπεις? Χάος. Μπρος- πίσω. Τικ- τακ. Σωστό-λάθος. Καλό-κακό. Δεν πάνε στο διάολο όλα τους? Αναποφάσιστη, κυκλοθυμική. Υστερική, λες(?).Μικρές προτάσεις, ελάχιστα ρήματα. Σε κουράζω? Ωραία.

Ραδιόφωνο, ένταση “all I want is to see you in terrible pain..”. Ψέμμα φριχτό. Λυπήθηκα τον τραγουδιστή. “Can’t believe you were once just like anyone else, then you grew and became like the devil himself…”, ψέμα κι αυτό. Το αγάπησα το τραγουδάκι. “Pray to god I can think of a nice thing to say, but I don’t think I can so fuck you anyway...” . το αγάπησα γιατί δεν έχει τίποτα από μένα, δε μου μοιάζει καθόλου.

Δωμάτιο, ένταση. Δύναμη, βιβλία στον τοίχο. «το αντίθετο της βίας δεν είναι η μη- βία. είναι η δύναμη». Μαλβίνα –από κάπου τ αντέγραψε, αλλά ποιος νοιάζεται? για μένα είναι Μαλβίνα.

Εκνευρισμός –φύγε θα μου περάσει. Ηρεμία –έλα δω θα τη διατηρήσω.

Όλα ορθά κοφτά. Δεν λακωνίζω, το παίζω απλή. Το παίζω απλή, να νιώσω για λίγο πως μπορώ να γράφω νευρικά και να σε τσατίσω, να νιώσω αστόλιστη για λίγο απεριποίητη.

Μα τι ευκολόπιστος,είμαι κοκέτα, το ξέχασες? Το ξέρεις. Δεν το ξέρεις. Δε θα το μάθεις. Θα δεις. Έλα. Έλα να δεις.

Καινούρια σκουλαρικιά στα αυτιά μου, ροκ σκουλαρίκια. Νύχια χωρίς χρώμα, μόνο μακριά. Δαχτυλίδια μαύρα, σκαλιστά δαχτυλίδια. Το παίζω τυπάκι.

Με αντιπαθείς, το ξέρω, με κακομαθαίνεις επίτηδες.

Σκουφιά για το κρύο και μπερές. Γάντια ποτέ, να φαίνονται τα νύχια και τα δαχτυλίδια μου. Να μπορώ να ανοιγοκλείνω το φερμουάρ και να ανάβω τσιγάρο.

Με αντιπαθείς ακόμα περισσότερο, με βρίσκεις δήθεν.

Ντύνομαι το χριστουγεννιάτικο εαυτό μου και βγαίνω έξω. Φοράω φουστάνι, πάντα σε αποχρώσεις του μαύρου. (Τι λες ηλίθια! Το μαύρο δεν είναι χρώμα είναι σκιά, μην το ξεχνάς. Ούτε το άσπρο είναι χρώμα είναι φως.) δε γελάω μόνη μου όπως άλλες φορές. Δεν είμαι δυστυχισμένη. Είμαι μόνο εγώ μια μέρα παλινδρομική, μια μέρα χωρίς ήλιο και χωρίς πολύ κρύο.

Θέλω μπισκοτά να μυρίζουν κανέλα και ζεστή σοκολάτα σε μαγαζιά με μπλε τοίχους.