ήρθες σαν γιορτή..

Τελικά δεν ήταν μόνο το προ-προηγούμενο Σάββατο.Ήταν και το προηγούμενο. Και χτες. Κι όλες οι μέρες έχουν μια ομορφιά αλλόκοτη και φορές μελαγχολική κι απεγνωσμένη αλλά πάντως είναι

ό μ ο ρ φ ε ς.

θα τα πάρω με τη σειρά.

Δεν κοιτιόμασταν μεταξύ μας, μόνο κοιτούσαμε προς την ίδια κατεύθυνση.

-Μ'αγαπάς?

-Ναι.

στροφή 90 μοιρών προς αντίθετες κατεύθυνσεις και τα βλέμματα παράλληλα κι αντίρροπα διανύσματα.

-κι εγώ.

-Σ'ευχαριστώ.

και όλη αυτή την ώρα μου χάιδευες το χέρι κι εγω το κρατούσα τόσο σφιχτά λες και φοβόμουν

μην τυχόν και φύγεις ξαφνικά, μη φύγεις και μείνω μόνη μου εκεί πέρα.Δεν είναι πως δεν ήξερα το δρόμο για να γυρίσω πίσω,τον ήξερα, ήξερα καλά, τον κάνω κάθε μέρα. αλλά ήθελα να γυρίσουμε μαζί, να γυρίσουμε μαζί όπως πήγαμε μαζί.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χτες ο μεταλλάς της θεωρητικής μου είπε πως δε με κόβει για άτομο που πάει σε σχολικούς

χορούς. "όμως πηγαίνω"του είπα. Πηγαίνω. Δε θα έχανα την ευκαιρία να πάω κάπου με μουσική που μόνη μου δε θα άκουγα ποτέ, κάπου όπου θα είμαι η μόνη με σταράκια αντί για γόβες, κάπου όπου θα είμαι η μόνη με μακρυμάνικο.Δεν είναι πως κρύωνα εκεί μέσα.Αλλά δεν ένιωθα την ανάγκη να δείξω τους ώμους μου ή την πλάτη μου ή ό,τιδήποτε για να νιώσωόμορφη. ‘Ετσι φόρεσα το καινούριο μου μαύρο μπλουζάκι που δείχνει τη μέση μου λεπτή,με τα μανίκια που θυμίζουν μεσαίωνα.

Και χόρευα. Χόρευα ασταμάτητα,ένιωθα πως είχα απαλλαγεί απ τα κόκαλά μου και πως ήμουν

λαστιχένια.

Χάρηκα τη στιχομυθία μου με τον διπλανό, ένιωσα ξαφνικά ετοιμόλογη.

Και δε με πείραξε που έφυγα νωρίτερα απ τους υπόλοιπους γιατί έτσι μπόρεσα να ξυπνήσω

νωρίς σήμερα το πρωί και να διαβάσω. Κι αν δε διάβαζα τόσο πολύ σήμερα θα έχανα την ευκαιρία να ακούσω "μπράβο" και δε θα νιωθα τόσο καλά που πίνω τον γαλλικό μου σκέτο με χτεσινό κέικ.

Χαίρομαι απίστευτα που σε μία ώρα θα φύγω για να πάω να δω τη Ζωή να κάνει πρόβα στο μπαλέτο!

Δε θέλω να πάω για καφέ ούτε σε καμία απ τις ωραίες συναυλίες. Θέλω μόνο να δω τη Ζωή να

χορεύει μπαλέτο (είναι η καλύτερη η γλυκιά μου =)) και καμιά φορά να μου ρίχνει κλεφτές ματιές και να γελάει σαν παιδάκι που του λένε μπράβο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Μου κάνει τρομερή εντύπωσή που δείχνεις προτίμηση στο μαύρο σαν χρώμα για ρούχα. εγώ

σε χω στο μυαλό μου σαν μια μίξη έντονων χρωμάτων. Καληνύχτα χρωματάκι μου."

Όταν ξαναβρεθούμε θα φορέσω εκείνο το μπλουζάκι που όταν το είδε ο Άρης με ρώτησε "ντύθηκες το φάσμα του ορατού"?

107 και μία ..στραβάδια απολύομαι!

το προηγούμενο Σάββατο =)

επειδή αυτό το σουκού δεν είχε έξοδο, είχε μόνο μάθημα,διάβασμα κι αύριο έχει και διαγώνισμα.

γι αυτό σκέφτομαι το προηγούμενο Σάββατο και χαίρομαι =)

φατσάκιααααααα :******

επίσης αντιγράφω τον χοπ χοπ και βάζω κι εγώ λινκ για το μπλογκ του καταλανακιού. ε αφού είναι ωραίο βίντεο ντε =)

it's a wonderful, wonderful life

Βγήκα από το σπίτι και πήρα βαθιά ανάσα. Ρούφηξα τον αέρα σαν να ήταν φρεσκοπλυμένο ρούχο.

Περπάτησα με σιγουριά και με τσάκωσα να θυμάμαι κάτι και να γελάω μόνη μου. Μετά με τσάκωσα να φωτογραφίζω τη μετάλλινη επιγραφή "faculty of engineering" και να γελάω πάλι μόνη μου. ‘Επειτα με έπιασα να κοιτιέμαι στον καθρέφτη από ένα μαγαζί με παιχνίδια και να με βρίσκω ήρεμη. Ναι, αν έμοιαζα κάπως εκείνη τη στιγμή τότε σίγουρα έμοιαζα ήρεμη. Σκέφτηκα πως ίσως να φταίνε τα μαλλιά, πως τα ίσια μαλλιά είναι ίσια κι ίσως αποπνέουν μια νηφαλιότητα. Αλλά μετά σκέφτηκα πως αν κάτι αποπνέουν τα ίσια μαλλιά αυτό είναι αυστηρότητα. Τα σπαστάείναι τα ήρεμα,εκείνα που μοιάζουν με κύματα και σου θυμίζουν τη θάλασσα και μια αμμώδη παραλία μετά από δυνατό αέρα.

Περπατούσα ώρα και όλη αυτή την ώρα ανέπνεα βαθιά και νόμιζα πως όλα μυρίζουν γιασεμί κιείναι απλά όσο ένα μπαλόνι που αφήνεις να πετάξει κι όμορφα όσο ένα αναρριχώμενο φυτό.

Κι είχα λεφτά μαζί μου και βρήκα ανοιχτό περίπτερο αλλά δεν πήρα τσιγάρα, δεν πήρα τσιγάρα και δε ζήλευα καθόλου όσους κάπνιζαν γιατί ήξερα πως αυτοί θα γυρίσουν σπίτι και δε θα μυρίζουν άνοιξη θα μυρίζουν καπνίλα,τους λυπήθηκα που θα μυρίζουν καπνίλα.

Μετά έστριψα σε κείνον τον δρόμο με τα περίπτερα που είναι γεμάτα μίλκες και το καφέ με τον παραμυθένιο γαλλικό. εκείνο το δρομάκι μου φαίνεται ασυνήθιστα πράσινο,παράλογα πράσινο.

ώρες ώρες νιώθω πως τη ρουφάω αυτή την πόλη.

such a snob but such a supergirl :P

στη φυσική έκανα το φοβερό: 5/8 > 1
-για τους πολύ θεωρητικούς είναι σαν να λες πως το 5 είναι μεγαλύτερο απ το 8-
αλλά όχι! εγώ μία φορά θα γράψω 20 στη φυσική! και θα είναι και στις πανελλαδικές! όχι για μένα, για τον φουκαριάρη τον καθηγητή μου =Ρ που έχει δει 19, 19.5, 19.8 και 20 ποτέ! μην απογοητεύεστε κύριε! θα τη σπάσουμε την παράδοση!

δεν το βάζουμε κάτω λέμεεε!

παρεμπιπτόντως μπήκε η άνοιξη για όποιον δεν κατάλαβε!

στη χώρα της πραγματικά ζωντανής ζωής!

Σήμερα ξύπνησα ήρεμα και έκανα ώρα να σηκωθώ απ το κρεβάτι. Άνοιξα στα τυφλά το ραδιόφωνο και δε θυμάμαι ποιο τραγούδι είχε αλλά είμαι σίγουρη πως μ αυτό ήθελα να ξυπνήσω.

Μετά ζέστανα κρουασανάκια στην τοστιέρα και έφτιαξα ζεστή σοκολατίτσα,άνοιξα και στην κουζίνα το ραδιόφωνο κι έκατσα εκεί δίπλα στη μαμά που διάβαζε φιλοσοφία. Μου φαίνεται πως είναι άνοιξη. Αυτός ο ήλιος είναι πολύ παραπλανητικός γιατί δεν έχει ζέστη έξω αλλά δε βαριέσαι? Έχει ήλιο =)

Πήγα να συμμαζέψω τον χαμό στο δωμάτιό μου και πριν βάλω το μαλλιαρό-σε-μπλε (κασκόλ είναι αυτό) στη θέση του το μύρισα και μου φάνηκε πως μύριζε Στεφανία. Θέλω να πω αν έχω μια συγκεκριμένη μυρωδιά τότε αυτή θα χω. Κι όταν έδωσα τον καρπό μου στη Μάρθα για να μυρίσει την καινούρια κολόνια είπε «αχ! Μυρίζει εσύ!» και χάρηκα!

Μετά έβαλα φόρμα ,γιατί μ αρέσει να φοράω φόρμες μες στο σπίτι, κι ένα φούξια μακό μπλουζάκι και... το μαλλιαρό σε μπλε! Ναι το ξέρω πως τα κασκόλ είναι για έξω και για κρύο αλλά εγώ ηθελα να το τυλιχτώ και να μυρίζω ωραία.

Είναι ακόμα περισσότερο άνοιξη γιατί ο Σταύρος μου πήρε την τίνκερ μπελ σε κουκλάκι και την έβαλα μπροστά στο γράφειο μου να τη βλέπω όταν διαβάζω. Το είπα στο Σταύρο κι εκείνος είπε πως έβαλε στο γραφείο του ένα χαρτί μεγάααααλο που λέει «υπόσχεση» για να διαβάζει ακόμα κι όταν βαριέται. Έγραψε υπόσχεση γιατί μια μέρα δώσαμε τα μικρά δαχτυλάκια του δεξιού χεριού κι είπαμε «θα περάσουμε μηχανολόγους θεσσαλονίκη». Θα περάσουμε..

Σκέφτομαι να είναι πραγματικά άνοιξη αλλά μια άλλη άνοιξη όχι αυτή που έρχεται. Μια επόμενη άνοιξη και να φοράω αέρινο φουστάνι κοριτσίστικο και σανδάλια και μπιχλιμπίδια στα πόδια, να χω βαμμένα νύχια ποδιών και τα μαλλιά μου να είναι μακριάαα ή και να τα χω κόψει. Ναι μπορεί να τα χω κόψει. Μπορεί κάποτε να τα κόψω σαν την Αμελί και που ξέρεις μπορεί και να μου πάνε!

Δεν περνάω τις καλύτερες μέρες μου ξέρεις, δηλαδή αν με ρωτούσε κάποιος πόσο ευχαριστημένη είσαι απ τη ζωή σου αυτή τη στιγμή δε θα λεγά και πολύ. Αλλά είμαι χαρούμενη, είμαι στα αλήθεια χαρούμενη γιατί δεν έχει κανένα νόημα να σαι πάντα ικανοποιημένος γιατί αν είσαι τότε τίποτα δε θα σου λείπει και δε θα χαίρεσαι όταν το βρίσκεις και θα ναι όλα στατικά. Οπότε ναι είμαι πολύ ευχαριστημένη απ τη ζωή μου, είμαι πολύ χαρούμενη που δεν έχω όλα όσα θα ήθελα γιατί αν τα είχα πάω στοίχημα θα τ άφηνα να φύγουν.

Θέλω ένα μπαλκόνι με αγιόκλημα σκαρφαλωμένο στα κάγκελα και να πιω κρύο τσάι με περίεργη γεύση, να τρέχω καλοκαίρι σ άδεια πόλη και να μυρίζουν όλα όμορφα. Και θα μυρίζουν όλα όμορφα, θα δεις.

01:01 ευχή?

Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ' αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνω πάρε με μαζί σου,
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω

Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίτα πόσο έχω αλλάξει,
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος.
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω
Φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι
μην ακούς τι λέω

γιατί είναι σαν σήμερα αλλά είναι σαν χθες?

this is how you remind me..

Εντελώς τυχαίο, στο ορκίζομαι, αλλά είναι 12:21. Δε θα κάνω ευχή αλλά θα σου πω.

Μαλώνουμε, γινόμαστε κουβάρι. Και τώρα ακούω «όπως μαλώνουνε ο σκύλος με τη γάτα έτσι κι εμείς μαζί δεν κάνουμε χωριό και την πληρώνουνε τα βάζα και τα πιάτα» και αγάπη μου «σταμάτα να γκρινιάζεις να χαρείς» και τα ακούω που λες αυτά και δε στεναχωριέμαι.

Δε στεναχωριέμαι γιατί πιο πολύ με γοητεύει να μαι μαζί σου έτσι, σαν γραμμή από καρδιογράφημα, παρά με κάποιον άλλο ήρεμα και στατικά. Γιατί πιο πολύ από όλα τα ρεμάλια του κόσμου –έλεγα πριν λίγο στη Ζέτα- εκτιμάω αυτά που φαίνονται. Που τον βλέπεις τον άλλον και λες «κούκλα μου, μπλέξαμε». Δεν μπορώ γλυκά και τρυφερά παιδάκια που θα στην κάνουν τη λαδιά. Θέλω το ρεμάλι μου που φαίνεται ρεμάλι και στην τελική μπορεί να μην είναι κιόλας. Και δε σου κάνει τίποτα παραπάνω από όσα περίμενες –λιγότερα μπορεί.

Κι είναι εκείνος ο αξέχαστος καβγάς ,όπου οφείλω να παραδεχτώ πως είχες όλα τα δίκια του κόσμου κι είχες εκνευριστεί κι έεεελεγες ό,τι σου ερχόταν και στο τέλος πέταξες κι ένα «έτσι είμαι κι άμα σ’ αρέσει» για να σου απαντήσω η τρελή «ναι μ αρέσει, μ ‘αρέσει πάρα πολύ» και να μείνεις μαλάκας.

Δεν μετάνιωσα τίποτα απλώς στη διαδρομή άλλαζα γνώμη, έλεγα θέλω την ηρεμία μου. Όπως τη θέλεις κι εσύ τώρα. Με το χέρι στην καρδιά, σε καταλαβαίνω, δεν είναι χαβάς αυτός ο δικός μας. Δεν θα προσπαθήσω να σου αλλάξω γνώμη, δε θα προσπαθήσω καθόλου. Γιατί κι εμένα δε με χαλάει να χω την ηρεμία μου. Μια χαρά είμαι χωρίς εσένα και μια χαρά είσαι χωρίς εμένα. Αλλά κάτι μας λείπει μωρό μου και μετά τρωγόμαστε με τους εαυτούς μας γιατί δεν έχουμε ο ένας τον άλλον.

Πραγματικά δε με πειράζει. Πραγματικά θα έκανα το ίδιο στη θέση σου, μάλλον θα κανα και κάτι πολύ χειρότερο δηλαδή, μάλλον δε θα ξανασήκωνα ποτέ τηλέφωνο κι εσύ κάθεσαι και συζητάς πολιτισμένα. Στο λέω θα είχα κάνει σαματά.

Βασιζόμενη στη δικιά μου αντίστοιχη αντίδραση έτρεμα τη δική σου. Κι αυτό γουστάρω σε εμάς που τρέμουμε ο ένας την αντίδραση του άλλου, που σε φοβάμαι και με φοβάσαι γιατί κουκλί μου είμαστε για τα σίδερα και τα δύο τρελαμένα και οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να μας κάνουν κουμάντο είναι εγώ εσένα κι εσύ εμένα.

Έρωτά μου, θα μου λείψεις αλλά να ‘σαι καλά.

take me down to my boat on the river..