το μηδέν του Σαββάτου, της αυγής το γαμώτο, με κοιτάς..

-->Όταν διαπιστώνεις πως οι Πέμπτες έρχονται συχνότερα από μια φορά τη βδομάδα δεν μπορείς παρά να τσιρίξεις ένα μακρόσυρτο «ααααααααααα» και να ευχαριστήσεις κάποιον- που δεν ξέρεις ποιον- κοιτάζοντας τον καθρέφτη.

Είναι πολύ συχνά Πέμπτη, είναι Πέμπτη 3 φορές τη βδομάδα!

Και χτες Πέμπτη ήταν, ξέρεις. Αλλά ήταν αλλιώτικη απ τις άλλες ήταν σε τραπέζι αντί σε θρανίο χωρίς βιβλία και τετράδια. Κι οι καρέκλες γεμάτες δώρα –και πολύ χαίρομαι που σε πέτυχα και το δώρο μου σ άρεσε πιο πολύ απ’ όλα!- και το τραπέζι γεμάτο μπουκάλια. Μη με ρωτήσεις δε θυμάμαι να σου πω το σύνολο των μπουκαλιών που παρέλασαν.

Θυμάμαι ότι είχε μουσική και θυμάμαι πως μετά από κάποια στιγμή σταμάτησα να την ακούω. Δεν ήξερα τι τραγουδάνε οι του μαγαζιού ούτε τι λένε μεταξύ τους οι δικοί μας ήξερα μόνο πως το χέρι σου με τύλιγε και ήσουν το καλύτερο μαξιλάρι, γιατί εδώ που τα λέμε ένα μαξιλάρι το χρειαζόμουν κι εσύ μου φάνηκες να χρειάζεσαι να γίνεις το μαξιλάρι κάποιου -το δικό μου.

Μετά θυμάμαι να σηκωνόμαστε απ το τραπέζι χέρι-χέρι και τον Γιάννη να λέει «τι κάνουν, πού πάνε??» δε βαριέσαι δε μ ένοιαξε ούτε λεπτό τι σκέφτονταν οι άλλοι.

Σε λίγο είχαμε φύγει όλοι και ψάχναμε ένα παγκάκι να καθίσουμε να μας χτυπήσει λίγος αέρας –κι εσύ πάντα το μαξιλάρι μου. Κι ύστερα οι άλλοι έφυγαν και μείναμε πάλι μόνοι μας αλλά δε θέλαμε να φύγουμε κατευθείαν σου πρότεινα να περπατήσουμε όσο αντέξουμε και να πάρουμε μετά ταξί.

Φτάνουμε Αγίας Σοφίας και διψάω, διψάω πολύ. Βρίσκεις ανοιχτό περίπτερο και μου παίρνεις νερό –ζεστό νερό, μην κρυώσω κιόλας- και το κρατάς για να πιω. Καθόμαστε στο τοιχάκι της εκκλησίας και μου λες πως τα μάτια μου είναι κόκκινα κι εγώ σε πιστεύω αλλά είμαι σίγουρη πως πρώτη φορά κοκκινίζουν τα μάτια μου, ίσως επειδή πρώτη φορά κάποιος το προσέχει* με προσέχεις. Μου κάνει εντύπωση που δεν περνάει κανείς, η εκκλησία αυτή είναι διάσημο meeting point και στο λέω, σε ρωτάω γιατί η πόλη είναι αδειά .. «είναι 2 το βράδυ μικρό μου»..αχά, ώστε πήγε 2.

Ήπια το νερό και περπατήσαμε κι άλλο, και δεν ήσουν μαξιλάρι πια γιατί ήμασταν όρθιοι κι όχι ξαπλωμένοι σε κανένα παγκάκι ή σε καμια σειρά από καρέκλες. Ήσουν όμως πολύ άνετο στήριγμα κι έψαχνα την τσέπη σου να στηρίξω το χέρι μου. Στρίψαμε σε ένα σκοτεινό στενάκι και σου είπα «φοβάμαι εδώ, δεν έχει καθόλου φως»* δεν έχει σημασία τι είπες εσύ, μάλλον κάτι κλισέ, αλλά εγώ σταμάτησα να φοβάμαι.

Και τι βλέμμα ήταν αυτό στο ταξί, μωρό μου, και πώς με σκλάβωσες, με στέλνει αυτό το βλέμμα σου λέω, αυτό το σκούρο το μάτι που δεν είναι και πολύ σκούρο τελικά και έχει γραμμές ανοιχτές καφέ και σκούρες. Κι ένιωθα τόσο μα τόσο μικρή στα χέρια σου και με πρόσεχες, με πρόσεχες πολύ, είσαι τζεντλεμαν εσύ. Εκείνη την ώρα ένιωθα πως μπορώ και κουβέντα να ανοίξω αλλά όταν φτάσαμε σπίτι και έπρεπε να πάω μόνη μου αμφέβαλα αν μπορώ να ανέβω τα 10 σκαλιά της εισόδου.

Δε σε χρειάζομαι γενικά. Χτες σε χρειαζόμουν όμως, κι ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ τρελά που ήσουν εκεί.

Την Πέμπτη που θα είναι όντως Πέμπτη θα με πάρεις αγκαλιά?