την καύτρα του τσιγάρου της κοιτάζει κι από μέσα της λέει..ΟΚ

Σε ρωτάω τι έχεις και σου λέω καλημέρα

Σ αγαπάω μην τρέχεις είσαι ακόμα εδώ πέρα

Και η Μποφίλιου σταθερή αξία του cd player μα πια δε με εκφράζει καθόλου. Δε θα σου πω ποτέ να μην τρέξεις,όπως και δε στο έχω πει ποτέ. Θα σου λέω φύγε, αν θες φύγε κι άσε με,έτσι κι αλλιώς όλο μου το καλοκαίρι χωρίς εσένα τα κατάφερνα μια χαρά.

Οπότε φύγε, εγώ πάντως κοιτιέμαι στον καθρέφτη και σκέφτομαι πως το πιστολάκι συνομωτεί εναντίον σου και πως έκανε τα μαλλιά μου ίσια σαν σπαγκέττι και θα με δεις και θα θες να μου πεις πως είμαι πανέμορφη,μα δε θα μπορείς,πέρασαν οι μέρες που μπορούσες να το κάνεις.

Έτσι κοιτιέμαι στον καθρέφτη και λέω ΟΚ και σκέφτομαι τα λόγια της Μ. πως το ΟΚ δεν είναι ένας χαρακτηρισμός μετριότητας που υστερεί μπροστά στο «πολυ καλά». Το ΟΚ είναι μια καλή αρχή.

Και χαίρομαι ,νιώθω ευγνωμοσύνη που αν με ρωτήσεις πώς είμαι θα μπορώ να σου πω «είμαι ΟΚ». Εσύ? Εσύ είσαι ΟΚ?