This life is more than ordinary

Τα δεδομένα αλλάζουν προς το καλύτερο (?) αλλά οι καφέδες που πίνω είναι ακόμη πολλοί στον αριθμό. Σήμερα παρατηρούσα τα χέρια μου που έτρεμαν κι έδωσα εντολή στον εγκέφαλό μου να τα σταματήσει αλλά τα ανήσυχα άκρα μου με αγνόησαν επιδεικτικά.

Ύστερα σκέφτηκα πως αυτές οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία.
Δεν έχουν σημασία γιατί χτες το βράδυ μπορούσα να θυμάμαι εκείνον τον στίχο από το "έμεινα εδώ" εκείνον που λέει "κι εγώ δε μίλησα ξανά γιατί στα χέρια μου είχα εσένα".

Κι έκλεισα τα μάτια μου για να κοιμηθώ κι ήμουν σίγουρη πως στα χείλια μου είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο και πως εσύ θα το δεις και θα θυμηθείς εκείνο τον άλλον στίχο εκείνον που λέει "σωπαίνεις,θυμάσαι και μεθυσμένη μες στον ύπνο σου γελάς". Δεν είμαι σίγουρη αν το ξέρεις το τραγούδι όμως είμαι σίγουρη πως το ξέρεις γιατί εσύ ξέρεις απέξω όλα τα τραγούδια που μ'αρέσουν. Όπως ο ντι τζέυ απ το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης.

Κι είμαι εκείνη η κοπέλα απ αυτό το βιβλίο,είμαι η εκστατικά ευτυχισμένη και ανήσυχη αλλά χωρίς το κατατρομαγμένη πια. Δεν είμαι κατατρομαγμένη κι ευχαριστώ που μ απάλλαξες απ αυτό το αβάσταχτο συναίσθημα.

Και χτες δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω μόνη μου και μ αρέσει που κομπλάρεις όταν σε κοιτάω γιατί επιτέλους σε κοιτάω.