δε σ'έχω ανάγκη απλώς όλα είναι χειρότερα όταν λείπεις*

28 Ιουνίου 2009

Άνοιξα το γουόρντ αλλά μετά σκέφτηκα πως έπρεπε πρώτα να αλλάξω την επιφάνεια εργασίας* η πανσέληνος στην κόκκινη έρημο παραήταν μουντή γιατη διάθεσή μου.

Όχι ότι σήμερα είναι καμία καταπληκτική μέρα.Μάλιστα είναι αρκετά μέτρια προς το κακό μέρα. Όπως οι ελληνικοί καφέδες που σου ζητάνε οι γιαγιάδες, «μέτριοι προς το γλυκό». Μόνο που είπαμε, η μέρα είναι μέτρια προς το σκέτο.

Έχω τα νεύρα μου τις μέρες που ξέρω πως δε θα σε δω. Πήγα 2^η μέρα στη δουλειά σήμερα, ξέρεις επιτηρώ τα διαγωνίσματα των ομογενών. Χτες δεν ήταν καθόλου βαρετά, ήταν πολύ καλά παιδιά,κάναμε πλάκα μεταξύ μας σαν να γνωριζόμαστε από καιρό και σήμερα μόλις μπήκα στην τάξη ένας είπε «η καλή!» και χάρηκα.Και σήμερα καλά ξεκίνησε δηλαδή αλλά μετά άρχισε να με πονάει η κοιλιά μου και είχα διπλωθεί και ήπια ένα αναβράζον και είχα τα νεύρα μου κι έτσι την τελευταία φορά που πήγε να μιλήσει δυνατά αυτός που είπε ότι είμαι καλή είπα «ρε συ μισή ώρα έμεινε σε παρακαλώ γράψε ό,τι είναι να γράψεις».Μετά ένιωσα άσχημα αλλά πονούσα υπερβολικά πολύ για να έχω και ηθικούς προβληματισμούς. Πάντως το κατάλαβε, όταν έφευγε του χαμογέλασα και μου είπε περαστικά.Σκέφτηκα πως είναι πράγματι πολύ καλά παιδιά, δε μου κράτησε κακία.

Ύστερα γύρισα στο σπίτι και κρυώνα,φόρεσα μακριές πυτζάμες και σκεπάστηκα με κουβέρτα και έψαχνα με ποιον τρόπο έπρεπε να κουλουριαστώ για να πονάω λιγότερο. Στριφογύριζε στο μυαλό μου η συζήτηση που είχα χτες με την Μ. Μου είπε εκείνο το διάλογο απ το γλυκό νοέμβρη

-μα θα θυμώσει η κοπέλα μου.

-αφού δεν έχεις κοπέλα.

-κι εσύ που το ξέρεις?

-όταν είσαι με κάποιον έχεις πάνω σου κάτι δικό του.Κάτι στο βλέμμα σου, στον τρόπο που μιλάς,στις κινήσεις σου..εσύ δεν το έχεις αυτό.

-κι όμως, έχω γυναίκα.

-τότε τη λυπάμαι γιατί δε σου έχει αφήσει τίποτα.

Στ αλήθεια ανατρίχιασα μόλις το άκουσα και ρώτησα βιαστικά και αγχωμένα αν έχω κάτι δικό του πάνω μου.Αλίμονο αν δεν είχα. Η Μ.μου είπε πως έχω και τότε ανακουφίστηκα. Της είπα πως είμαι ερωτευμένη,δεν της προκάλεσε καμία έκπληξη,είπε πως φαίνεται.

-είμαι ψυχάκιας που κουβαλάω μαζί μου τη φωτογραφία του?

-όχι, είσαι Μαλβίνα.

Τότε αλήθεια σου λέω,ανατρίχιασα ακόμα περισσότερο. Θυμήθηκα τον άνεμο κουβάρι που έλεγε για τη φωτογραφία του που την έχωνε κάθε βράδυ κάτω απ το φανελάκι της-που ήταν κι αυτό δικό του- και σκέφτηκα πως εγώ λέω κάθε βράδυ καληνύχτα στη φωτογραφία και της δίνω ένα πεταχτό φιλί και θεέ μου πόσο φρίκαρα.Ύστερα θυμήθηκα και τον Κλίφορντ Χενεσσύ από το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης που χώρισε γιατί λέει πως ήταν πολύ νωρίς για να βρει τον έρωτα της ζωής του.

Φρικάρω συχνά τελευταία. Φρικάρω που ταιριάζουμε τόσο πολύ. Που όταν με ρωτάνε αν έχουμε ίδια γούστα λέω «απολύτως» κι όταν με ρωτάνε ποιος στέλνει συνήθως πρώτος μήνυμα δεν απαντάω τίποτα γιατί δεν υπάρχει απάντηση.

Ρώτησα πάλι αγχωμένη τη Μ.αν άραγε εσύ είσαι ερωτευμένος μάζι μου κι εκείνη είπε πως είναι όπως νιώθω. Αλλά εγώ νιώθω πως αισθανόμαστε ακριβώς τα ίδια πράγματα και τότε φρίκαρα ακόμα περισσότερο.

Το ξέρεις ότι φρικάρω κι αναρωτιέμαι αν φρικάρεις κι εσύ. Εγώ στο λέω χωρίς ενδοιασμούς ότι με φρικάρει αυτή η κατάσταση, αυτή η απόλυτη άνεση που έχεις μαζί μου. Είναι αυτό που λέει η Μαλβίνα για τον απαλλαγμένο από το αμπαλάζ εαυτό μας.Και διάολε είναι πανδύσκολο πράγμα.

*