Θα πήγαινα εκεί. Κ αναρωτιόμουν πώς θα την αγαπήσω αυτή την πόλη και πώς δε θα την βαρεθώ,αφού είναι μικρή,και πώς θα με χωράει και για πόσο καιρό. Και η Ε.μου είπε στο τηλ «θα την αγαπήσεις όταν θα χεις κάτι να σε κρατάει εκεί. Φίλους, ‘φίλους’»..
Μετά από κάποιες μέρες έβγαλα δικό μου θεώρημα: δεν την αγαπάς την πόλη,την οποιαδήποτε πόλη,αν δεν την περπατήσεις μόνη σου. Αν δε νιώσεις τραγικά μόνη σου εκεί.
Ήταν Κυριακή και περπάτησα μόνη μου. Κι ύστερα κάθισα σ ένα πεζούλι στην παραλία και κάπνιζα. Και περίμενα να περάσει κάποιος άνθρωπος που να ναι κι αυτός μόνος του και να θέλει να μου κάνει παρέα. Κατά πάσα πιθανότητα θα του λεγα όχι. Είχα όμως την ανάγκη να ανταλλάξω μια κουβέντα μ έναν άνθρωπο ακόμα κι αν ήταν να του πω «φύγε».
Και τελικά άνθρωπος δεν ήρθε,ήρθε όμως σκύλος. Με μύρισε,κάθισε στο πεζούλι στο ύψος του κεφαλιού μου και με κοίταζε. Κι είχα τρομερή όρεξη να κάνω παρέα στον σκύλο. Αλλά μετά ήρθε ένας φίλος του,σκύλος κι αυτός,κι εγώ τα σκυλιά το φοβάμαι όταν είναι πολλά μαζί κι έφυγα. Κι ένιωσα πολύ αγενής απέναντι στον σκύλο κι ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη αλλά μετά έφυγε κι αυτός απ το πεζούλι,λες και δεν είχε νόημα να κάθεται εκεί χωρίς εμένα.
Και ύστερα γύρισα πίσω,εδώ, κι αναρωτιόμουν τι κάνω εγώ εδώ,εγώ εκεί ήθελα να μείνω.
9 σχόλια:
Kαρδούλα μου, θα περάσει και αυτό, κάθε αρχή και δύσκολη είναι.
Γιατί δε μένεις Θεσνίκη αυτές τις μέρες και να πας Βόλο μια μέρα πριν αρχίσουν τα μαθήματα; Δε θα χεις μοναξιές έτσι. Φιλιά
Γεια σου Κορίτσι Με Τα Υπέροχα Μεγάλα Όνειρα.
Διανύω παρομοια περίοδο. Από κάπου έρχομαι, κάπου αλλού πηγαίνω, μα η διαδρομή συνεχώς χωλαίνει. Ίσως οι φίλοι βοηθούν, ίσως δεν είναι και τίποτα παραπάνω από μια αέναη υπεκφυγή από τα εντός μας. Και έτσι η ψυχή μου ολοένα κάθεται.
Πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να αγαπήσω όλες μου τις διαδρομές και όλους τους σταθμούς μου είναι να καταφέρω να αγαπήσω (και να συγκεντρώσω?) όλα μου τα κομμάτια, να αγαπήσω οτιδήποτε κάθεται μέσα στο ίδιο μου το δέρμα.
Τότε μόνο ίσως καταφέρω να μείνω παντού.
Χμμ (αμηχανία) γεια...
Μια Πολύ αγαπημένη μου φίλη πέρασε φέτος στην ίδια πόλη
...μέσα απ' αυτά που γράφεις λοιπόν βάζω με τη φαντασία μου εκείνη στη θέση σου και νιώθω τόσο περίεργα..
Ένιωσα απλώς την ανάγκη να το πω
"Και ύστερα γύρισα πίσω,εδώ, κι αναρωτιόμουν τι κάνω εγώ εδώ,εγώ εκεί ήθελα να μείνω."
Auto akrivws. Kathe ma kathe fora. Mono pou emena mou symvainei kai sto phgaine kai sto ela. Htan h prwth mou skepsh otan ksypnhsa sthn Athina prin 17-18 meres. Htan kai h prwth mou skepsh proxthes pou ksypnhsa ksana edw. Kai to eipa sto M. otan phgame na fame sto parko kai gelase ki egw skefthka "na ti kanw edw..."
Se filw mikro mou
πέρασα απο αυτό το στάδιο...
ήρθα Ρόδο και το πρώτο έτος ήθελα να βρω μια χρονομηχανή και να ταξιδέψω στο παρελθόν, στην πόλη μου.
έφτασα δεύτερο και μου άρεσε γιατί είχα παρέες που επικοινωνούσα και πέρναγα καλά.
τρίτος έτος αγάπησα το νησί αλλά ό,τι είχε να μου δώσει,μου το έδωσε και με το παραπάνω.
τώρα, τέταρτο έτος ελπίζω επιτέλους να εφευρεθεί η παλιο-χρονομηχανή γιατι σκοπεύω να ταξιδέψω στο μέλλον γεμάτη απο όλα όσα έζησα εδώ!
κάθε τόπος έχει τη γοητεία του, αρκεί να την βρεις.
Βόλο, θα περάσεις Α-ΞΕ-ΧΑ-ΣΤΑ! (αν θες στο υπογράφω κιόλας!!)
καλή αρχή κορίτσι!
Πρεπει να εχω χασει επεισοδια αλλα σιγουρα εκει οπου εχεις παει πρεπει να εχει πολυ κοσμο.. Αναμεσα σε πολλα ατομα αισθανεσαι την μεγαλυτερη μοναξια...
xm...
μαντμαζελ,τα πεζούλια κι οι σκύλοι είναι καλτ σκηνικά-πολλές φορες πρωταγωνιστουν κιολας-στις ταινιες.οπότε,σα να μπηκες σε ταινια μου φαινεται!
χαμογελα...τα καλυτερα επονται!
*ποσο θα θελα να παω σ'αλλη πολη...να την ψαξω,να την χαρτογραφησω...always look on the bright side of life!
ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΡΟΔΟΖΑΧΑΡΕΝΙΑ...ΜΕ ΣΚΥΛΟΥΣ, ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ...ΕΤΣΙ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΙ ΕΤΣΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΥΤΥΧΩΣ!!! ΛΙΓΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΚΟΜΑ...ΠΑΡΕ ΕΝΑ ΣΚΥΛΑΚΙ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ...ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΥΛΙ...ΑΦΟΥ ΤΑ ΦΟΒΑΣΑΙ!!!ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΑ ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΦΑΣΗ...ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!
Μην βιάζεσαι.
Απόλαυσε την μοναξιά σου όσο την έχεις.
Δημοσίευση σχολίου