Είναι ένας άστεγος που "μένει" στον ίδιο δρόμο με μένα,4 τετράγωνα πιο κάτω. Έχει πάντα μαζί του ένα ραδιόφωνο κι ένα μπουκάλι ούζο-κατά πάσα πιθανότητα τελειωμένο.
Μια μέρα βρήκα μια κιθάρα στα σκουπίδια. Σκεφτήκα "ποιος ηλίθιος πέταξε μια κιθάρα?",ο μικρός κάδος δεν είχε τίποτα άλλο μέσα εκτός απ την κιθάρα και ένα-δυο χαρτιά. Πήρα την κιθάρα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γυρνώντας σπίτι αναπόφευκτα περάσα δίπλα απ τον άστεγο. Εκείνος με θυμάται επειδή περνάω συχνά από κει κι αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά γιατί το να τον θυμάμαι εγώ είναι φυσικό. Το να με θυμάται αυτός είναι ευχάριστη έκπληξη. Λοιπόν είδε την κιθάρα κι άρχισε να λέει για την αγάπη καταλήγοντας "πού να βρεις κιθάρα να σου λέει σ αγαπώ".
Χτες πήρα το ίδιο τρένο με τον άστεγο για να έρθω εδώ. Δεν πηγαίναμε στο ίδιο μέρος αλλά τον είχα μαζί μου στο μισό της διαδρομής. Τον λένε Νίκο,δεν του αρέσουν αυτά που παίζει το ραδιόφωνό του,αυτός προτιμάει Σιδηρόπουλο και Άσιμο.Όταν έχει κρύο το βράδυ τον αφήνουν να κοιμηθεί στο κρατητήριο και κάθε πρωί τον αφήνουν να φύγει.
Ήξερε πολλά,έλεγε για τη 17 Νοέμβρη,για τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου,για τη Σωτηρία Μπέλλου και παραπονιόταν πως παλιά στα τρένα επιτρεπόταν το κάπνισμα. Βέβαια αυτό δεν τον εμπόδιζε να καπνίζει στο τραίνο.
Κάποιοι επιβάτες ήταν αρκετά εκνευριστικοί -για μένα- τον αντιμετώπιζαν σαν να πρόκειται να τους βλάψει.Δε θα τους έβλαπτε. Κάθισαν γύρω του 3 άτομα συμπηρώνοντας τηντετράδα και μόλις τους είδε τους είπε "σε τι παρέα πέσατε,ε?". Ε όχι,δε θα τους έβλαπτε. Ερωτεύτηκε την κυρία Μίνα που καθόταν απέναντί του,είπε στην κοπέλα δίπλα του πως είναι όμορφη αλλά αυτός αγαπάει τη Μίνα και στο παλικάρι της τετράδας που φαινόταν σνομπ είπε "η κυρία Μίνα έχει καρδιά,εσύ τι έχεις? Ακριβά γυαλιά?". Πολύ τον γουστάρω τον κύριο Νίκο ρε συ.
Και μόλις γυρίσω στο Βόλο θα του γράψω κασέτα Σιδηρόπουλο και Άσιμο.
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
dedicated
Αναρωτιέμαι αν όλοι δίνουν την ίδια σημασία με εμένα στις μυρωδιές. Δίνω μεγάλη σημασία στις μυρωδιές ώστενα βαζω άρωμα πάντα μετά το μπάνιο.
Δεν μεταφέρω τις κολόνιες μου κάθε φορά που έρχομαι,όταν είμαι εδώ χρησιμοποιώ τις κολόνιες της μαμάς ή κάποιες παλιές δικές μου που δεν τους έχουν εξαντληθεί όλες οι σταγόνες.
Και δίνω τόσο μεγάλη σημασία στις μυρωδιές ώστε αυτή η παλιά,σχεδόν βαριά και καθόλου ξεθυμασμένη κολόνια να με γυρίζει βίαια στην πρώτη λυκείου. Η πρώτη λυκείου είναι κάτι που έχω αποβαλει βίαια από τον οργανισμό μου και το ίδιο βίαια είναι κάθε φορά που επιστρέφει και ευτυχώς την τελευταία φορά ήμουν αρκετά βίαια ώστε να χει εξαφανισθεί διαπαντός. Ωστόσο η κολόνια δεν γνωρίζει παρελθόν,θα είναι αυτή η κολόνια μέχρι να την τελειώσω,πράγμα που ορίζεται άτοπο από τα δεδομένα.
Η δευτέρα λυκείου ήταν σχεδόν αδιάφορη ήταν σαν να μην έγινε τίποτα,σαν να ήταν απλώς άλλη μια χρονιά σχολείου και τίποτα παραπάνω.Δεν είχε τίποτα από ζωή,τίποτα από περιπέτεια.Δεν είχε καν πολύ διάβασμα. Ήταν μια χαζή χρονιά.
Και από όλο το λύκειο η καλύτερη χρονιά ήταν η τρίτη. Η τρίτη ήταν γεμάτη μυστήρια,must take αποφάσεις,διλλήματα,αμφιβολίες,λάθη και πολύ πολύ διασκέδαση. Ακούς Λορέλ? Η τρίτη ήταν η καλύτερη :)
Δεν μεταφέρω τις κολόνιες μου κάθε φορά που έρχομαι,όταν είμαι εδώ χρησιμοποιώ τις κολόνιες της μαμάς ή κάποιες παλιές δικές μου που δεν τους έχουν εξαντληθεί όλες οι σταγόνες.
Και δίνω τόσο μεγάλη σημασία στις μυρωδιές ώστε αυτή η παλιά,σχεδόν βαριά και καθόλου ξεθυμασμένη κολόνια να με γυρίζει βίαια στην πρώτη λυκείου. Η πρώτη λυκείου είναι κάτι που έχω αποβαλει βίαια από τον οργανισμό μου και το ίδιο βίαια είναι κάθε φορά που επιστρέφει και ευτυχώς την τελευταία φορά ήμουν αρκετά βίαια ώστε να χει εξαφανισθεί διαπαντός. Ωστόσο η κολόνια δεν γνωρίζει παρελθόν,θα είναι αυτή η κολόνια μέχρι να την τελειώσω,πράγμα που ορίζεται άτοπο από τα δεδομένα.
Η δευτέρα λυκείου ήταν σχεδόν αδιάφορη ήταν σαν να μην έγινε τίποτα,σαν να ήταν απλώς άλλη μια χρονιά σχολείου και τίποτα παραπάνω.Δεν είχε τίποτα από ζωή,τίποτα από περιπέτεια.Δεν είχε καν πολύ διάβασμα. Ήταν μια χαζή χρονιά.
Και από όλο το λύκειο η καλύτερη χρονιά ήταν η τρίτη. Η τρίτη ήταν γεμάτη μυστήρια,must take αποφάσεις,διλλήματα,αμφιβολίες,λάθη και πολύ πολύ διασκέδαση. Ακούς Λορέλ? Η τρίτη ήταν η καλύτερη :)
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010
Είναι δικό μου το πρόβλημα ή το παθαίνουν κι άλλοι?
Δεν μπορώ,κάτι παθαίνω όταν βλέπω βίντεο σαν αυτά:
Δηλαδή απλώς βίντεο των doors. Κάτι παθαίνω,ανατριχιάζω,μου φαίνεται πως είναι ψεύτικο.
Ο Μόρρισον είναι μια ιδέα,μια φωτογραφία και μια φωνή.
Δεν είναι κάτι που κουνιέται.
Κανένα νόημα,ε? ΟΚ,σόρρυ,γυρνάω στην παρέα μου να δούμε τον Μόρρισον σε βίντεο.Υπήρχε τελικά και κουνιόταν. -μεταξύ μας,δεν το πιστεύω-
Δεν μπορώ,κάτι παθαίνω όταν βλέπω βίντεο σαν αυτά:
Δηλαδή απλώς βίντεο των doors. Κάτι παθαίνω,ανατριχιάζω,μου φαίνεται πως είναι ψεύτικο.
Ο Μόρρισον είναι μια ιδέα,μια φωτογραφία και μια φωνή.
Δεν είναι κάτι που κουνιέται.
Κανένα νόημα,ε? ΟΚ,σόρρυ,γυρνάω στην παρέα μου να δούμε τον Μόρρισον σε βίντεο.Υπήρχε τελικά και κουνιόταν. -μεταξύ μας,δεν το πιστεύω-
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010
doors open
Σήμερα συνειδητοποίησα πως έλειπε από τον υπολογιστή και το σπίτι μου κάτι που δεν έλειπε ποτέ από κανέναν υπολογιστή μου και από κανένα σπίτι μου.
Που ήταν το πρώτο κόλλημα που έφαγα με συγκρότημα και με μουσική,που άκουγα μία κασέτα -ναι,κασέτα- με τα αγαπημένα μου τραγούδια τους ένα καλοκαίρι που με τον μπαμπά πηγαίναμε συνέχεια από παραλία σε παραλία με το αυτοκίνητο και η σκηνή μου θύμιζε κάτι από ταινία* ένα κορίτσι με φουλάρι το κατακαλόκαιρο και τα γυαλιά ηλίου του μπαμπά της,με μαύρη μπλούζα και σορτσάκι αλλά κλειστά παππούτσια αντί για σαγιονάρες-είχε κόμπλεξ,δεν της άρεσαν τα δάχτυλα των ποδιών της. Και η μουσική στο τέρμα σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο,κάτι που δεν ταιριάζει σε παμπάλαια αυτοκίνητα αλλά κατ'εμέ ταιριάζει περισσότερο σ αυτά παρά σε πανάκριβα επιδεικτικά αυτοκίνητα. Η μουσική στο τέρμα στα ακριβά αυτοκίνητα είναι επίδειξη*στα παμπάλαια είναι απλώς ρετρό.
Και το αγαπημένο μου τραγούδι τους δεν ήταν το αγαπημένο όλου του κόσμου,ήταν κάποιο που απλώς μου έκανε εντύπωση και που δεν ήξερα κανέναν άλλον που να το ξέρει. Στην πραγματικότητα δεν είχα ακόμα κανέναν κοινό γνωστό μ'αυτό το συγκρότημα εκτός από τον μπαμπά μου που τους λάτρευε και τη μαμά μου που της την έσπαγαν.Ήταν λέει πολύ ψυχεδελικοί.
Όλα αυτά σκεφτόμουν με το που ξύπνησα και σκέφτηκα πως είναι καιρός να κατεβάσω και να έχω κι εδώ τη δισκογραφία των doors.
Που ήταν το πρώτο κόλλημα που έφαγα με συγκρότημα και με μουσική,που άκουγα μία κασέτα -ναι,κασέτα- με τα αγαπημένα μου τραγούδια τους ένα καλοκαίρι που με τον μπαμπά πηγαίναμε συνέχεια από παραλία σε παραλία με το αυτοκίνητο και η σκηνή μου θύμιζε κάτι από ταινία* ένα κορίτσι με φουλάρι το κατακαλόκαιρο και τα γυαλιά ηλίου του μπαμπά της,με μαύρη μπλούζα και σορτσάκι αλλά κλειστά παππούτσια αντί για σαγιονάρες-είχε κόμπλεξ,δεν της άρεσαν τα δάχτυλα των ποδιών της. Και η μουσική στο τέρμα σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο,κάτι που δεν ταιριάζει σε παμπάλαια αυτοκίνητα αλλά κατ'εμέ ταιριάζει περισσότερο σ αυτά παρά σε πανάκριβα επιδεικτικά αυτοκίνητα. Η μουσική στο τέρμα στα ακριβά αυτοκίνητα είναι επίδειξη*στα παμπάλαια είναι απλώς ρετρό.
Και το αγαπημένο μου τραγούδι τους δεν ήταν το αγαπημένο όλου του κόσμου,ήταν κάποιο που απλώς μου έκανε εντύπωση και που δεν ήξερα κανέναν άλλον που να το ξέρει. Στην πραγματικότητα δεν είχα ακόμα κανέναν κοινό γνωστό μ'αυτό το συγκρότημα εκτός από τον μπαμπά μου που τους λάτρευε και τη μαμά μου που της την έσπαγαν.Ήταν λέει πολύ ψυχεδελικοί.
Όλα αυτά σκεφτόμουν με το που ξύπνησα και σκέφτηκα πως είναι καιρός να κατεβάσω και να έχω κι εδώ τη δισκογραφία των doors.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)