Σήμερα συνειδητοποίησα πως έλειπε από τον υπολογιστή και το σπίτι μου κάτι που δεν έλειπε ποτέ από κανέναν υπολογιστή μου και από κανένα σπίτι μου.
Που ήταν το πρώτο κόλλημα που έφαγα με συγκρότημα και με μουσική,που άκουγα μία κασέτα -ναι,κασέτα- με τα αγαπημένα μου τραγούδια τους ένα καλοκαίρι που με τον μπαμπά πηγαίναμε συνέχεια από παραλία σε παραλία με το αυτοκίνητο και η σκηνή μου θύμιζε κάτι από ταινία* ένα κορίτσι με φουλάρι το κατακαλόκαιρο και τα γυαλιά ηλίου του μπαμπά της,με μαύρη μπλούζα και σορτσάκι αλλά κλειστά παππούτσια αντί για σαγιονάρες-είχε κόμπλεξ,δεν της άρεσαν τα δάχτυλα των ποδιών της. Και η μουσική στο τέρμα σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο,κάτι που δεν ταιριάζει σε παμπάλαια αυτοκίνητα αλλά κατ'εμέ ταιριάζει περισσότερο σ αυτά παρά σε πανάκριβα επιδεικτικά αυτοκίνητα. Η μουσική στο τέρμα στα ακριβά αυτοκίνητα είναι επίδειξη*στα παμπάλαια είναι απλώς ρετρό.
Και το αγαπημένο μου τραγούδι τους δεν ήταν το αγαπημένο όλου του κόσμου,ήταν κάποιο που απλώς μου έκανε εντύπωση και που δεν ήξερα κανέναν άλλον που να το ξέρει. Στην πραγματικότητα δεν είχα ακόμα κανέναν κοινό γνωστό μ'αυτό το συγκρότημα εκτός από τον μπαμπά μου που τους λάτρευε και τη μαμά μου που της την έσπαγαν.Ήταν λέει πολύ ψυχεδελικοί.
Όλα αυτά σκεφτόμουν με το που ξύπνησα και σκέφτηκα πως είναι καιρός να κατεβάσω και να έχω κι εδώ τη δισκογραφία των doors.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου