Παρεμπιπτόντως το γατί τον γυροφέρνει πολύ τον ανεμιστήρα και λίγο φοβάμαι για την σωματική του ακεραιότητα αλλά μετά θυμάμαι πως κι εμάς όταν ήμασταν μικρά μας έλεγαν "θα κόψεις τα δαχτυλάααα σου" κι αυτά ποτέ δε συνέβαινε γιατί,για το Θεό,κανενός τα δάχτυλα δε χωράνε εκεί μέσα! Τέλος πάντων, το γατί είναι υπάκουο και φοβιτσιάρικο κι έτσι δεν ανησυχώ πολύ,υψώνω τη φωνή και κρύβεται κάτω απ'τον καναπέ.
Τι άλλο αξιοσημείωτο έγινε σήμερα? Α,ναι, έβαψα τα νύχια μου. Ένα περίεργο πράσινο χρώμα. Είναι η μόνη μου όζα (ναι,λέω το βερνίκι "όζα") αρκετά γελοία και καλοκαιρινή ώστε στ'αλήθεια να τη χρησιμοποιήσω. Στην πραγματικότητα το κάνω για να σταματήσω να τρώω τα καημένα τα νύχια μου που είναι αξιοζήλευτα όταν τ'αφήνω να μακρύνουν. Αλλά αυτό έχει να γίνει απ τη Β' λυκείου. Μέχρι ένα σημείο η όζα έπιανε,αλλά ύστερα άρχισα να την τρώω κι αυτή και να τη φτύνω μετά,σιγά το δύσκολο. Τέλος πάντων,σήμερα ελπίζω να πιάσει γιατί τα έβαψα με πολύ αγάπη. Κάνουν αντίθεση με το ρολόι μου και μ'αρέσουν.
Α,αυτό δεν το ανέλυσα. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος τελευταία. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που φοράνε ρολόι! Αυτό είχε να συμβεί απ'την Α'γυμνασίου. Ας αναπολήσω τα ρολόγια μου λοιπόν. Στην Πέμπτη δημοτικού ήταν ένα ροζ μεταλικό με δερμάτινο φούξια λουράκι με κίτρινο κούμπωμα. Το λουράκι κόπηκα,το θρήνησα όπως του άρμοζε και πήρα καινούριο κουφετί λουράκι από ένα υλικό που μοιάζει με καουτσούκ αλλά όχι το καουτσούκ της πιπίλας (εγώ αναφέρομαι σ'αυτό σαν "το υλικό του δονητή" αλλά μου 'χουν πει πως δεν είναι πρέπον οπότε ένιγουευ,ας πούμε καουτσούκ. Ένα εύπλαστο πολυμερές τέλος πάντων,είμαι και μηχανολόγος,don't forget). Ύστερα κόπηκε κι αυτό το λουράκι κι ήμουν κανα χρόνο χωρίς ρολόι μέχρι που ήρθε η Α γυμνασίου και η πιο βαρετή ώρα του κόσμου,τα αγγλικά. Εκεί χρειάστηκα ρολόι το οποίο μάλιστα αντάλλασσα με την Μ. (βλέπε born in the usa στο sidebar) κάθε 5 λεπτά για να περνάει πιο γρήγορα η ώρα. Ύστερα το έκοψα κι αυτό και της το χάρισα γιατί θα άλλαζε σχολείο και μετά θα άλλαζε και χώρα κι είπα να κάνω κάτι γούτσου γούτσου να με θυμάται :P
Αυτά. Είμαι ένας άνθρωπος που φοράει ρολόι,έχει βαμμένα νύχια και διαβάζει στη βιβλιοθήκη. Α και επειδή λέμε τι είδους άνθρωπος είμαι τσιμπήστε και άκρως περιγραφική εικονίτσα:
4 σχόλια:
<3 αμεεε, κι είσαι και το κορίτσι που κάθε φορά που κάνει ποστ μου φτιάχνει τη μερα ;)
btw, αυτο το "Αποδείξτε ότι δεν είστε ρομπότ" στο μετριασμο σχολιων ειναι απο τα πιο γελοια πραγματα εβερ :Ρ
χαχαχα έτσι λέει??αποδείξτε ότι δεν είστε ρομπότ??
ρε την είχα βγάλει την επαλήθευση αλλά με είχαν πρήξει στις διαφημίσεις και τα αλαμπουρνέζικα κι έπρεπε να σβήνω πράγματα συνέχεια,οπότε...τράβα να αποδείξεις ότι δεν είσαι ρομπότ :Ρ
ω μεγσι πουγ λε κομπλιμάν μαντμαζέλ!
Άκου να δεις τώρα... μπαίνω να κάνω ποστ για τον ανεμιστήρα μου, βλέπω το σχόλιό σου, μπαίνω και βλέπω αυτό το ποστ. Το ρολόι σου, να ξέρεις (εκείνο το γαλάζιο!) είναι στο συρτάρι του κομοδίνου μου και μου κάνει παρέα.
Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι που φοράνε ρολόι είναι οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει, γιατί όλοι τους έχουν να κάνουν τόσα πράγματα που χρειάζονται το ρολόι για να τα συντονίζουν. Χαίρομαι που έχεις και την γελοία καλοκαιρινή όζα (ναι, κι εγώ έτσι την λέω!) για να ταιριάζει με το ρολόι/ σου υπενθυμίζει ότι στην πραγματικότητα δεν μεγάλωσες και τόσο (γιατί ποιός θέλει να μεγαλώσει, τώρα...)
έλα ρε,έχεις ακόμα το ρολόι :')
ααα τι να σου πω,μεγάλωσα πάρα πολύ,τεράστια έγινα :Ρ ρε εν τω μεταξύ έχω παράσταση μεθαύριο,και όταν ξεβάψω τα νύχια μου θα φαίνονται ξεβαμμένα πράσινα σα να χουν πιάσει μούχλα,είμαι λίγο αγχωμένη γι αυτό :Ρ
πφφφ κανείς δε θέλει να μεγαλώσει,δε θέλω δε θέλω!
Δημοσίευση σχολίου