I'm so tired of playing

Λοιπόν ξέρουμε όλοι πόσο πολύ μ'αρέσει να κάνω τους άλλους χαρούμενους έτσι? Τρελαίνομαι ν'αγαπώ ανθρώπους και να τους βλέπω να χαμογελάνε και να το'χω προκαλέσει εγώ. Τρελαίνομαι.

Και ξέρουμε όλοι πώς γίνομαι χαρούμενη με το παραμικρό έτσι? Έχει ήλιο,είμαι χαρούμενη. Βρέχει,είμαι χαρούμενη. Βγαίνω έξω,είμαι χαρούμενη. Μένω μέσα,είμαι χαρούμενη.

We've established λοιπόν πόσο αισιόδοξη,χαρούμενη κι ολιγάρκης είμαι.

Ας το ξε-establish τώρα γιατί it's getting fucking old.

Γιατί έχω κάνει πολύ κόσμο να γελάσει και ,don't get me wrong,όντως με κάνει χαρούμενη. Αλλά ρε σύμπαν,θέλω λίγο γαμημένο feedback,θέλω να σου φέρω τα κουπόνια μου και να τα εξαργυρώσω γιατί δεν έχω πάρει πίσω όσα έχω δώσει, γκέγκε?

Γιατί ρε παιδιά,το κορίτσι μπορεί να τα μπορεί όλα,το κορίτσι μπορεί να είναι χαρούμενο αλλά αυτό δε σημαίνει πως το κορίτσι δε χρειάζεται. Δε σημαίνει πως το κορίτσι δε θέλει. Είναι ξεκάθαρο εξάλλου: το κορίτσι απλά θέλει πολλά.

Είναι γαμάτο να είσαι χαρούμενος χωρίς λόγο. Αλλά πού και πού είναι ωραίο να είσαι χαρούμενος και με λόγο. Και θέλω έναν λόγο.

Give me a reason.

It's Friday I'm in love (with Friday)*

Ήλιος,σπίτι,φούτερ,κολάν,γκέτες,τσάι και βιβλίο
Ή τσάι και σειρά.
Ή τσάι και ταινία.
Ή καφές.
Ή κάτι με μουσική.
Ή ύπνος.

Είναι η καλύτερη ώρα της καλύτερης μέρας της βδομάδας...για να'σαι μόνος στο σπίτι.


*αυτό ατάκα φίλου.

key words

Η βασική διαφορά μεταξύ στο να είσαι παιδί και να είσαι ενήλικας είναι η

κλειδαριά.

Αυτή η κλειδαριά που το ημερολόγιό σου δεν τη χρειάζεται όταν μεγαλώνεις.

Και που έχεις τόσα άλλα κλειδιά για να ανοίγεις δικά σου πράγματα.

Γι αυτό ο τύπος απ' το sex,lies and videotape ήταν τόσο ανώριμος. Ήθελε λέει να'χει μόνο ένα κλειδί. Κι αφού είχε αυτοκίνητο δεν ήθελε να'χει σπίτι. Όσο μεγαλώνεις το να μη θες ν'αναλάβεις την ευθύνη των κλειδιών σου είναι παράταιρο.

Το ίδιο παράταιρο με το να 'χεις κλειδωμένο ημερολόγιο.

lost and found

It is what you read when you don't have to that determines what you will be when you can't help it.

Εγώ που λες όταν I don't have to διαβάζω Μαλβίνα και Neruda. Οπότε μάλλον δίκιο έχει η φρασούλα γιατί εγώ όταν I can't help it, γίνομαι ερωτευμένη.

Ήθελα μόνο να πάω σ'εκείνο το καφέ,να πίνω τσάι,να καπνίζω και να ακούω προσεκτικά τη Μαίρη γράφοντας τους στίχους της στο τετράδιό μου. Και το έκανα και κοίτα τι κατάλαβα:

Τα κουπλέ είναι λέει μινόρε. Χωράνε σε μια γραμμή.
Τα ρεφραίν είναι λέει ματζόρε. Δε χωράνε σε μια γραμμή.

Συμπέρασμα: η ευτυχία πιάνει περισσότερο χώρο.

Απ' την άλλη μπορεί να το 'κανα επίτηδες, μπορεί να ήθελα να μου δείξω πως η ευτυχία δε χωράει, η ευτυχία ξεχειλίζει. Θα προσπαθήσω να γράψω συμμαζεμένα το επόμενο ρεφραίν.

Λέει πως θα γίνουμε καταζητούμενοι

ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι 

Bonnie and Clyde έστω για μια

βραδιά

Για λίγο κρατήθηκα και συμπίεσα τις χαρούμενες λέξεις και λίγο χωρέσανε η καθεμία στη γραμμή της. Κι ύστερα αφέθηκα πάλι και οι λέξεις ξεφύγανε.

Συμπέρασμα: η ευτυχία δεν είναι αποτέλεσμα προσπάθειας. Μόνο παρόρμησης.

Κάποτε ήμουν παρορμητική.
Πρέπει να ξαναγίνω.
Γιατί καταζητούμενη,ερωτευμένη και πολύ χαρούμενη, δε γίνεσαι προσέχοντας.


ΥΓ μάλλον ήθελα πολύ να γράψω. Κρατάω το τσιγάρο με το αριστερό. Εγώ που έμαθα να κουμπώνω το μπουφάν μου με το αριστερό,γιατί με το δεξί καπνίζω.

oh well

Η Μαίρη λέει να παει απόψε σινεμά
θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ
σβήνουν τα φώτα κι η ταινία ξεκινά
λίγο μετά το πιο βαθύ σκοτάδι.

Βλέπει τους ανθρώπους στο πανί να τρέχουνε
τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε
κι ο ένας τον άλλο σημαδεύει και πυροβολά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
σ' αυτό το σπίτι δεν αντέχει άλλο
αυτοί οι τοίχοι της πλακώνουν την καρδιά
θέλει ένα χώρο κάπως πιο μεγάλο.

Θέλει μια ζούγκλα αριστερά κι απέναντι
μια Σαχάρα σιωπηλή κι απέραντη
κι ο Δούναβης κάπου στη μέση να κυλά.

Κλέφτες κι αστυνόμοι σαν τρελοί να τρέχουνε
τόσο μισιούνται πια που δεν αντέχουνε
να ζουν οι μεν από τους δε ξεχωριστά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
τι να την κάνει την παλιά ζωή της
μου' στειλε μήνυμα γι'απόψε στις 9
σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της..

Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι
ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι
Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.

Κι έτσι πια θα ζήσουμε και μεις το ρίσκο μας
στην Πατησίων και στο San Francisco μας
γράφουν police και ΄δω τα περιπολικά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ
μες τις οθόνες της αρέσει να κοιτά
όλα αυτά που ζούνε όλοι οι άλλοι.

Οι φωτογραφίες μ'αρέσουν γιατί σημαίνουν "θα σε θυμάμαι".

Όχι.

Αυτό είναι υπόσχεση και τις υποσχέσεις δεν τις κρατάμε.

Οι φωτογραφίες είναι επιθυμία.

Οι φωτογραφίες σημαίνουν "θέλω να σε θυμάμαι".

γκρι

Χτες ήταν μια ωραία μέρα. Νομίζω πως αν την περιγράψω θα την αδικήσω γι αυτό δε θα το κάνω. Κι έπεσα στο κρεβάτι όταν τέλειωσε η μέρα και σκεφτόμουν "τι άλλο να 'χει μια μέρα για να μπορείς να την πεις υπέροχη?". Οκ, κάτι μπορούσα να σκεφτώ.

Αλλά το κλειδί για να απολαμβάνεις τις μέρες, είναι να μη σκέφτεσαι τα περιθώρια βελτίωσης. Γιατί απλά,πάντα υπάρχουν. Το ότι γινόταν και καλύτερα δε σημαίνει πως δεν ήταν υπέροχα. Ξέρεις, shades of gray και τέτοια. Δεν είναι άσπρο/μαύρο,είναι και γκρι κι όχι άσχημο γκρι, γιατί ξέρεις το γκρι είναι ωραίο χρώμα,τελευταία είναι απ'τα αγαπημένα μου χρώματα κι ίσως μόλις κατάλαβα γιατί.

Γιατί αν άσπρο είναι η τελειότητα και μαύρο το χάος τότε γκρι είναι οι άνθρωποι.

κάτι ήθελα να γράψω εδώ αλλά αυτολογοκρίνομαι.

Η πιο αγαπημένη μου φίλη μου είπε σήμερα με απογοήτευση "αφήνω τον εαυτό μου να πληγωθεί πάλι".

Ναι,τέτοιες είμαστε. Τον αφήνουμε τον εαυτό μας να πληγωθεί. Τι να κάνουμε; Είμαστε κορίτσια,είμαστε ευαίσθητα,είμαστε φαντασιόπληκτα,αισιόδοξα και υπερβολικά. Ερωτευόμαστε απότομα,απόλυτα και αδιάλλακτα.

Και σκέφτομαι όλο και συχνότερα κάτι που είχε πει η Μ. και τώρα δεν ξέρω καν η ίδια αν το θυμάται. Ας πληγωθώ. Ας πάθω νευρικό κλονισμό,δε μ'ενδιαφέρει.

 Ούτε εμένα μ'ενδιάφερει κι ούτε κι εσένα να σ'ενδιαφέρει. Ας πάθουμε νευρικό κλονισμό. Γιατί κάπου άκουσα πρόσφατα "if you're gonna be a bear,be a grizzly".

Να πάθεις έρωτα. 

Η βροχή κάνει τα ρούχα σου βρεγμένα και τα παπούτσια σου λασπωμένα απ'τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτό σκέφτηκα κοιτώντας τα μποτάκια μου τα χαράματα της Παρασκευής. Αυτό και κάτι άλλο.

Πως αυτό που χωρίζει το καθαρό απ'το βρώμικο και το ξεκάθαρο απ'το πολύπλοκο και το εύκολο απ'το δύσκολο...είναι συνήθως αυτό που χωρίζει όλες τις λέξεις απ'τις αντίθετές τους: μια στιγμή.

pas mal

Βγήκα απ'το σπίτι με σκοπό να πάρω μια σοκολάτα απ'το σούπερ μάρκετ. Αλλά η βροχή είχε μόλις σταματήσει κι ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη. Οι δρόμοι μύριζαν χώμα και νερό -ναι,νερό*το νερό μυρίζει κι έχει γεύση και κανένα νερό δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο. Και περπάτησα πέρα απ'το σούπερ μάρκετ και οι δρόμοι ήταν άδειοι και σκοτεινοί και βρεγμένοι,σχεδόν συνωμοτικοί, και στο κενό από κάτι πολυκατοικίες πήγε να φανεί το φεγγάρι αλλά είχε σύννεφα κι αυτό το κανε ακόμα πιο όμορφο,ήταν μια ασημένια μουτζούρα.

Κι όπως άρχισα να κατηφορίζω σ'έναν φαρδύ πεζόδρομο ένιωσα ξαφνικά πως ίσως όλα να πάνε καλά. Όχι. Πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρω, είναι χαζό απλώς να το πιστεύεις και να πιστεύεις πως επειδή το πιστεύεις θα γίνει κιόλας. Όμως έχω πλέον πειστεί πως όσο δεν αρκεί η πίστη τόσο δεν αρκεί και η προσπάθεια. Και τα δύο πρέπει να τα κάνεις, και να προσπαθείς και να πιστεύεις και τότε...και τότε πάλι μπορεί να μην πάνε όλα καλά. Αλλά ποιος νοιάζεται? Τουλάχιστον δε θα είναι άσχημη η διαδρομή.

Μα πώς αλλιώς; Αφού είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, δεν υπάρχει αμφιβολία. Φταίει που τα πράγματα είναι μ'ένα χαζό τρόπο, ούτε καλά αλλά ούτε και άσχημα. Και τώρα σκέφτομαι εκείνο το διάλογο:

-What was he like?

-He wasn't a bad man.

-That's not the same as being a good man.*

Κι αυτό είναι καλό,γιατί το να μην είναι καλά τα πράγματα δε σημαίνει πως είναι και άσχημα. Και το pas mal αν μπορείς να πεις με σιγουριά τι ΔΕΝ είναι,ξέρεις τι είναι αυτό? Σίγουρα δεν είναι mal.

*quote από το Masters Of Sex

Τελευταία σκέφτομαι πως αν αυτό που ελπίζεις κι αυτό που περιμένεις ότι θα γίνει, είναι το ίδιο πράγμα,τότε όλα πάνε καλά.

Αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι accurate ή αν είναι απλώς ο ορισμός του αισιόδοξου ανθρώπου.

Και πρέπει να μάθω, για να ξέρω: ή όλα δεν πάνε καλά ή δεν είμαι πια αισιόδοξος άνθρωπος.

To be honest,το δεύτερο σενάριο το βρίσκω χειρότερο.

κι αν δε φύγεις,θα φύγω,για πάντα,για λίγο

Για τον Νταλάρα πείτε ό,τι θέλετε,κανένα πρόβλημα.
Αλλά όπου μπλέκεται ο Bregovic γίνεται τέχνη.
Κι αυτό εδώ είναι για μένα το ΤΟΠ τσιφτετέλι.

Κι επειδή έχω λιώσει το σιντάκι τελευταία -ναι το σιντί,το άκτσουαλ σιντί,αυτό που μπαίνει στο στερεοφωνικό και γυρίζει- πάρτε και τούτο που δεν ξεκολλάει απ'το μυαλό μου για κανένα λόγο..και καλά κάνει δηλαδή:

έμαθα να παίζω να κερδίζω και να χάνω
και να ζω σαν να μην είναι να πεθάνω.

I rest my case.

Je bois
A trop forte dose
Je vois
Des éléphants roses