ροδοζαχαρένια παραλία

Ήθελα μόνο να πάω σ'εκείνο το καφέ,να πίνω τσάι,να καπνίζω και να ακούω προσεκτικά τη Μαίρη γράφοντας τους στίχους της στο τετράδιό μου. Και το έκανα και κοίτα τι κατάλαβα:

Τα κουπλέ είναι λέει μινόρε. Χωράνε σε μια γραμμή.
Τα ρεφραίν είναι λέει ματζόρε. Δε χωράνε σε μια γραμμή.

Συμπέρασμα: η ευτυχία πιάνει περισσότερο χώρο.

Απ' την άλλη μπορεί να το 'κανα επίτηδες, μπορεί να ήθελα να μου δείξω πως η ευτυχία δε χωράει, η ευτυχία ξεχειλίζει. Θα προσπαθήσω να γράψω συμμαζεμένα το επόμενο ρεφραίν.

Λέει πως θα γίνουμε καταζητούμενοι

ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι 

Bonnie and Clyde έστω για μια

βραδιά

Για λίγο κρατήθηκα και συμπίεσα τις χαρούμενες λέξεις και λίγο χωρέσανε η καθεμία στη γραμμή της. Κι ύστερα αφέθηκα πάλι και οι λέξεις ξεφύγανε.

Συμπέρασμα: η ευτυχία δεν είναι αποτέλεσμα προσπάθειας. Μόνο παρόρμησης.

Κάποτε ήμουν παρορμητική.
Πρέπει να ξαναγίνω.
Γιατί καταζητούμενη,ερωτευμένη και πολύ χαρούμενη, δε γίνεσαι προσέχοντας.


ΥΓ μάλλον ήθελα πολύ να γράψω. Κρατάω το τσιγάρο με το αριστερό. Εγώ που έμαθα να κουμπώνω το μπουφάν μου με το αριστερό,γιατί με το δεξί καπνίζω.