ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Λοιπόν αυτό το τραγούδι μου φέρνει πάντα στο μυαλό ένα στενό πλακόστρωτο δρόμο με δροσερό αεράκι στο κατακαλόκαιρο.

Δε μ' αρέσουν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη δροσιά και εννοούν το κρύο, κάτι δυσάρεστο. Η λέξη που σημαίνει "λίγο κρύο" και είναι δυσάρεστη είναι η ψύχρα όχι η δροσιά. Η δροσιά είναι η δροσιά,αυτό που σε ανακουφίζει και που σε κάνει να παίρνεις πιο βαθιές ανάσες. Όχι η ψύχρα,όχι το κρύο. Αυτά σε κάνουν να φοράς πιο πολλά ρούχα και να σφίγγεσαι και να μη θες ν' ανοίγεις το στόμα γιατί θα κρυώσεις πιο πολύ.

Ενώ η δροσιά... Η δροσιά είναι ένα ποτήρι κρύο τσάι κι ένα παράθυρο, ένας ουρανός με αστέρια ή χωρίς αστέρια -επειδή το φεγγάρι θα λάμπει τόσο που τ' αστέρια δε θα φαίνονται- ένα μπαράκι κυριολεκτικά μες στη θάλασσα, ένα άλλο μπαράκι κυριολεκτικά μέσα σε ένα χαντάκι.

Με δέντρα τριγύρω ή με χωρίς δέντρα -μ' αρέσει να λέω "με χωρίς", είναι σαν να μεταφράζεις ακριβώς το "without".

Κι ένα ανακουφιστικό στενάκι μες στο κατακαλόκαιρο.
Κι ένα ανακουφιστικό κοκτέιλ.
Πολλά κοκτέιλ.

Κι αγκαλιές,ναι, αυτό είναι σίγουρα το τραγούδι της αγκαλιάς.
Και άνθρωποι να χορεύουν σε δυάδες ή μόνοι τους ή πολλοί μαζί.
Να χορεύουν όμως.
Γιατί, πραγματικά, τι να την κάνεις όλη τη χαρά του κόσμου αν δεν την χορέψεις έστω λίγο;