Εγώ βλέπω πάντα πρόσωπα. Άλλοτε αντρικά,άλλοτε γυναικεία.
Καμιά φορά γελάνε, άλλες είναι ανέκφραστα κι άλλες βγάζουν κραυγές αγωνίας -αν,δηλαδή, υποθέσουμε πως μπορώ να τα ακούσω κιόλας.
Πιστεύω πως τα σύννεφα είναι σαν εκείνο το ψυχολογικό τεστ με την μουτζούρα από μελάνη (και μόλις συνειδητοποίησα πως πάντα γράφω μελάνη με η και ας ήμουν σίγουρη στο δημοτικό πως είναι το μελάνι,ουδέτερο. Όσο μεγάλωνα μάλλον το γράψιμο αποκτούσε προσωπικότητα και μόνο ουδέτερο δε θα μπορούσε να 'ναι κάτι που γράφει γράμματα). Που λες σ'αυτό το τεστ βλέπεις ό,τι περιμένεις να δεις. Οι σεξομανείς βλέπουνε κάτι σεξουαλικό, ο μπατμαν στο γραφείο της Μερίντιαν είδε νυχτερίδες και πάει λέγοντας.
Εγώ μάλλον φάτσες θα 'βλεπα κι εκεί.
Κι αυτό μάλλον εξηγεί γιατί υποτιμώ τόσο τα μπαλκόνια με θέα.
Don't get me wrong, λατρεύω και τη θάλασσα και τον ουρανό και το βουνό κι όλα αυτά.
Αλλά τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ απ'τους ανθρώπους.
Και κάποτε όλοι μου 'λεγαν ότι είμαι αφελής και θα απογοητευτώ και θα πληγωθώ και να προσέχω για να μην τα πάθω όλα αυτά.
Και τα έπαθα. Όλα αυτά.
Και τι θα ήμουν αν δεν τα 'χα πάθει;
Το συμπέρασμα είναι πως το υπερβολικά στενό μπαλκόνι μου, με θέα στον ακάλυπτο και στα πίσω μπαλκόνια πολλών άλλων πολυκατοικιών, δεν το αλλάζω.
Γιατί η θάλασσα είναι ωραία, αλλά προτιμώ ν'ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω άλλους ανθρώπους που ανοίγουν κι αυτοί το παράθυρο.
Γιατί όπως είπε η Nora Jones στο my bluberry nights, I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed.
ΥΓ κιάρα, σήμερα αγνόησα κι ένα ακόμα βιβλίο στο κτελ. Αλλά τουλάχιστον δεν αγνόησα το τετράδιο :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου