Η μισή χαρά του να καπνίζεις περπατώντας, είναι να πετάς το τσιγάρο σου όσο πιο μακριά μπορείς και να βλέπεις την καύτρα να διαλύεται σ'ένα σωρό μικρές σπίθες.
Αυτό σκέφτηκα και πέταξα το επόμενο τσιγάρο σε μια λακούβα με νερό.
Γιατί μπορεί να είμαι απ'τους ανθρώπους που βλέπουν τσιγάρα να διαλύονται και σκέφτονται πυροτεχνήματα και τέτοια.
Αλλά είμαι κι απ'αυτές τις τύπισσες -που δεν ξέρω αν είναι και πολλές ή αν είμαι η μόνη- που μελαγχολούν με σβησμένα κάμελ.
Κι αναρωτιέμαι πόσα τσιγάρα σε πόσα τασάκια να'ναι κάμελ.
Κι αν κανένα απ'αυτά έχει τόση σημασία γι αυτούς που τα σβησαν,όση έχουν και για μένα.
Και δεν ήθελα πυροτεχνήματα ρε φίλε απόψε.
Ήθελα μόνο ένα κάμελ να μη σβήνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου