Κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά από τώρα, θα πρέπει να αποχωριστώ αυτό το σπίτι. Και δεν το 'χω χωνέψει καθόλου, γιατί είναι το σπίτι μου, καταλαβαίνεις; Κι απ'τη μία δεν μπορώ να φανταστώ να φεύγω αλλά απ'την άλλη θέλω τόσο πολύ, όχι να μετακομίσω, αλλά να κουνηθώ.
Όχι γιατί εδώ δε μ' αρέσει αλλά γιατί νιώθω πως έχω κολλήσει στην ίδια πίστα.Και αναρωτιέμαι, πότε στο διάολο θα σώσουμε την πριγκίπισσα;
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εσπρεσιέρα
Γυρνώντας σπίτι πέρασα από το γωνιακό καφέ. Δοκίμασα διάφορες ποικιλίες τελευταία, κι εκεί έχει την καλύτερη. Ζήτησα να τον κόψουν για μηχαν...
-
Αν μπορούσα θα έπαιρνα τον πόνο σου μακριά Θα ήθελα να μην έκλαιγες ποτέ ξανά, μαμά Διάβασες τη διάγνωση, με πήρες αγκαλιά Με έσφιξες, μου έ...
-
Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν. Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και δεν μπορούσα να φύγω. Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου