Που λες, ζήτησα μια θέση να μην κοιτάει ανάποδα.
Η κοπέλα μου είπε πως εντάξει, αλλά δεν ξέρει πώς θα κουμπώσει το βαγόνι. Ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή πως το βαγόνι θα κουμπώσει ανάποδα, αλλά αποφάσισα να το αφήσω στην τύχη -έχω την τάση να επεμβαίνω συνήθως κι είπα να κάνω μια υποχώρηση.
Αλλά λίγο θύμωσα που η θέση κοιτάει ανάποδα, είναι σα να μου λέει "όχι,μην κοιτάς πού πας, κοίτα από πού φεύγεις". Κι ήταν -ή το βρήκα εγώ- τρομερά ειρωνικό το τραίνο να μου λέει κάτι τέτοιο την ώρα που το ραδιόγωνο λέει -σχεδόν με τη φωνή μου- If you want me to stay, I'll never leave.
Ποιος; το τραίνο.
Ε όχι ρε τραίνο.
Δε θες να φεύγει ο κόσμος;
Μην προσφέρεις τρόπο.
Θα μου πεις, τι να πουν και τ' αεροπλάνα.
4 σχόλια:
Καμιά φορά ενώνουν όμως, τα άτιμα...
Λίγη σημασία έχει το - από που φεύγεις και το που πας.
Σημασία έχει το πως είσαι μέσα σου με αυτό.
Τελικά κορίτσι που ήθελες πολλά, μετά από τόσα χρόνια, έμαθες πολλά.
Πολύ χάρηκα που σε ξαναβρήκα!
Πόσο μ΄ αρέσει που κάποιοι ακόμη γράφουν το τραίνο με αι. Γιατί πώς να το κάνουμε, είναι τραίνο.
Κάποτε χρειάζεται να κοιτάζουμε αυτό που εγκαταλείπουμε, να το φυλάξουμε προσεκτικά. Έτσι, όπου κι αν πάμε, όπου κι γεννηθούμε ξανά η πόλη εκείνη, η μικρή κι ασήμαντη θα μας ακολουθεί. Μα δε θα μας πνίγει αλλά πάνω της θα χτίζουμε άλλα καινούργια, σα μια λέγκο πολιτεία, ξέρεις εσύ μικρό.
casper, καμιά φορά..
ευάγγελε, πολύ χαίρομαι που σου φαίνεται πως έμαθα. εμένα μου φαίνεται πως τίποτα δεν έμαθα :Ρ
κιάρα, το τραίνο δεν είναι τραίνο με έψιλον, τέλος! Αυτό που ξέρω για τις λέγκο πολιτείες είναι πως είναι πολύ όμορφες έτσι χτισμένες, αλλά πως κάθε λέγκο μόνο του πονάει. Αλλά δε βαριέσαι,μηχανικος δεν είμαι; θα σταθεί η ρουφιάνα.
Δημοσίευση σχολίου