εκστατικά σκέτο

Έπαθα πάλι αυτό που θες να γράψεις και δεν μπορείς εκείνη την ώρα και το ξεχνάς και μετά κάπως το ξαναθυμάσαι αλλά όχι απολύτως. Αλλά δε χρειάζεται και απολύτως. Μπορούμε και με σκόρπιες λέξεις.

Χμ, άκυρο, προσπάθησα με σκόρπιες λέξεις αλλά δε μου βγαίνει, είμαι περιγραφικός τύπος αφού, το λοιπόν θα περιγράψω.

Ένα τέλειο μπαράκι, που είναι να απορείς πώς δεν το 'χουμε βαρεθεί τόσα χρόνια. Να περνάνε οι μέρες και να είμαστε κάθε βράδυ εκεί και να λέμε "ε όχι κι απόψε" και να πηγαίνουμε αλλού και να περνάει λίγο η ώρα κι ύστερα να λέμε "δεν πάμε εκεί;" και να μπαίνουμε μέσα και να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να πιάνουμε το κομμάτι της μπάρας που μας αναλογεί, να στρίβουμε το πρώτο τσιγάρο και να λέμε "ουφ. σαν στο σπίτι μας".

Στο σπίτι μας που λες συμβαίνουν διάφορα ωραία πράγματα. Μα τι ωραία πράγματα.
Στο σπίτι σου καμιά φορά μπορεί να πετύχεις κάποιον παλιό γνωστό που ίσως όταν τον γνώρισες να σκέφτηκες "ΘΕΕ ΜΟΥ πόσο όμορφος" αλλά ποτέ να μη σου απασχόλησε ξανά το μυαλό (εκτός ίσως από κείνη τη μέρα που τον είδες στο δρόμο για τη βιβλιοθήκη, ίσως τότε -σίγουρα τότε- ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες "how you doin' " και ήξερες πως το σκέφτηκε κι αυτός). Και μπορεί να έχεις τόσο καιρό να δεις έναν γνωστό σου, που μεταξύ διαδοχικών συναντήσεων να ήσασταν και οι δύο εντελώς άλλοι άνθρωποι και εννοώ ΕΝΤΕΛΩΣ.

Και μπορεί οι άνθρωποι που ήσασταν πριν να χαιρετιόντουσαν απλά στον δρόμο ή να κάνανε κάποτε μια τράκα τσιγάρο. Αλλά τώρα απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου, χαιρετιούνται πάλι στον δρόμο αλλά πολύ πιο ένοχα από πριν, κι ο ένας απ' τους δύο έχει κόψει το κάπνισμα - ή έτσι λέει, γιατί τράκες σου κάνει. Αλλά καλά να πάθεις, γιατί θυμάσαι εκείνη τη μέρα σ' εκείνο το άλλο μπαράκι; Δεν ήταν καν τα χαρτάκια που ήθελες αλλά του τα πήρες γιατί δεν είχες άλλα. Σοβαρά τώρα, γιατί θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες; Όλα αυτά ήταν τελείως ανούσια μέχρι να κάτσουμε να τα σκεφτούμε, ποιος να το 'λεγε πόσες πληροφορίες κρατάει ένα μυαλό και για πόσο καιρό. Χα και τώρα θυμήθηκα εκείνη τη συζήτηση για την τρομερή μου μνήμη, οπότε ορίστε, δε θα 'πρεπε κανείς να εκπλήσσεται που τα θυμάμαι όλα αυτά.

Ναι και που λες, ουισκάκια και τζαζ και ροκ και βλέμματα τρομερά ένοχα, χωρίς λόγο -ακόμα- και χαμόγελα τρομερά ένοχα και οι αποστάσεις να περιγράφονται από γνησίως φθίνουσες συναρτήσεις και να σκέφτεσαι όλο και λιγότερο τα μαθηματικά και πολύ περισσότερο τη χημεία και εκείνη τη μέρα στη βιβλιοθήκη, κι έπειτα να συμφωνείτε πως ναι, για όλα φταίει εκείνη η μέρα στη βιβλιοθήκη. Γιατί ήταν η μέρα που καταλάβαμε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι απ' όταν γνωριστήκαμε -όχι πως όταν γνωριστήκαμε ήμασταν κακοί άνθρωποι, αλλά τι να εξηγώ τώρα.

Και που λες, οι μέρες και οι ώρες περνάνε, πολύ λιγότερο ρομαντικά απ' όσο περιγράφω, μην επαναλαμβανόμαστε, και μπορούν κάλλιστα να περιγραφούν απ' το λογοπαίγνιο του από κάτω ποστ. Όμως αυτό ακριβώς θέλω να πω. Πως ίσως πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πως θα γίνουμε πρωταγωνίστριες σε ταινίες. Ή μάλλον όχι. Αυτό ας το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως πρέπει όλα να είναι κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά. Γιατί εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή δεν περνάω μέρες εκστατικά ευτυχισμένες. Περνάω όμως μέρες εκστατικές. Κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κι αυτό αρκεί.