painkiller

Μαθαίνω πολλά τον τελευταίο καιρό. Μαθαίνω συναρτήσεις στο εξέλ που δεν ήξερα καν ότι το εξέλ καταλαβαίνει συναρτήσεις, αλλά τι νόμιζα δηλαδή; ότι I am the smart and excell is the stupid? Πλέον όταν έχει λάθος ο κώδικας το βρίσκουμε με τη μία, ενώ στην αρχή μπορεί να μας έπαιρνε και πάνω από ώρα και οι μεταπτυχιακοί που έρχονται στο εργαστήριο για να δουλέψουν εργασίες μας ρωτάνε ό,τι απορίες έχουνε κι αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό τολμώ να πω.

Τι άλλο μαθαίνω,να δεις;
Σκέφτομαι διάφορα που θα μπορούσαν να είναι one line ηλίθια ανέκδοτα όπως πχ "- πώς λένε αυτό που βγαίνεις πάντα εσύ και καμιά δεκαριά αγόρια; - Πολυτεχνείο" αλλά δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση στο "πώς λένε αυτό που το στενότερο παντελόνι σου σού πέφτει κι έχεις αρχίσει να φοράς αυτά απ' το γυμνάσιο;", δεν είμαι σίγουρη αν η απάντηση είναι "διπλωματική" ή απλά "ΣΚΑΤΑ ΦΑΣΗ".

Δε μ' αρέσει καθόλου αυτή η φάση, όχι απλά επειδή δεν είμαι εγώ καλά, επειδή κανένας δε μοιάζει να είναι καλά. Θυμάμαι τότε που έλεγα ότι νιώθω σα να 'χει ρίξει μια βροχή με πολύ χοντρές ψιχάλες και οι ψιχάλες ήταν άσχημα συναισθήματα και γίναμε όλοι μούσκεμα. Αλλά ρε η βροχή κάποια στιγμή στεγνώνει, εμείς ακόμα χάλια είμαστε. Και δε φταίει προφανώς ο κυριολεκτικός καιρός γιατί κυριολεκτικά στεγνοί είμαστε και σήμερα είχε έναν ήλιο ΝΑ κι ήμουν στο εργαστήριο κι έκανα παλιοεξέλ και δε με πείραζε γιατί έμπαινε ήλιος απ' το παράθυρο κι ήταν η στιγμή της μέρας που ήμουν χαρούμενη. Η στιγμή. Ενικός αριθμός. 

Στη γενική περίπτωση είναι ενικός ο αριθμός των κακών στιγμών κι όλες οι υπόλοιπες είναι πανευτυχείς, υπέροχες, απλές στιγμές, κι ίσως και τώρα να ' ναι έτσι αλλά και μόνο που δεν έχω τη διάθεση να μεταφράσω τη μέρα αισιόδοξα, ε, αυτό κάτι σημαίνει.

Στη γενική περίπτωση επίσης δε μου δημιουργούσαν θλίψη ή τσατίλα οι πρωτοχρονιές, οι πρωτοχρονιές ήταν απλά άλλη μια μέρα, αλλά τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι "άι στο διάολο η κωλοχρονιά, να φύγει να μην ξανάρθει" και σήμερα αναρωτιόμουν αν αυτό είναι κάτι που παθαίνει ο κόσμος μεγαλώνοντας, και δε θέλω να είναι έτσι τα πράγματα γιατί εγώ ήμουν πάντα αισιόδοξο παιδί και δε γίνεται τώρα να συμβιβαστώ με την ιδέα του κάθε πέρσι και καλύτερα.

Αλλά είναι που η χρονιά πέρασε υπερβολικά γρήγορα και τίποτα δεν είχε καλή κατάληξη, κι ό,τι είχε καλή εξέλιξη κόπηκε στη μέση και τίποτα όμορφο δεν έχει ολοκληρωθεί γιατί βασικά τίποτα απολύτως όμορφο δεν υπήρξε, μόνο κάποια προσωρινά παυσίπονα και δε γίνεται δουλειά με παυσίπονα. Γίνεται δηλαδή, το διαπιστώνω κάθε μήνα, αλλά σαν την αίσθηση του να μη χρειάζεσαι πλέον παναντόλ έξτρα αναβράζον επειδή το ζόρι πέρασε, δεν έχει.

Τόσες μέρες αναρωτιέμαι τι θέλω απ' τη ζωή μου και νιώθω πως μου φταίνει όλα, γιατί τίποτα δε μ' αρέσει πια πολύ, αλλά να, ορίστε, το βρήκα: θέλω να περάσει το ζόρι και να μη θέλω πια παυσίπονα. Αυτό θέλω.

100% αληθινός διάλογος

- Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
- Jameson με φυστίκι.

sex & hugs & rock 'n' roll

Θέλω συνέχεια να γράφω.
Αλλά αυτό που γράφω είναι κάτι research report και κάτι τέτοια, στα οποία πρέπει να αλλάζω τη στοίχιση για να μην είναι λογοτεχνική, να είναι επιστημονική, δηλαδή ίσια δεξιά κι αριστερά, κι αυτό το κουμπάκι κάθε φορά που το πατάω στο word με πονάει λίγο αλλά μετά κάνω scroll up and down και το βλέπω τι ωραίο κι ομοιόμορφο είναι και το 'χω γράψει εγώ και λέω εντάξει, χαλάλι η ξενέρωτη στοίχιση.

Δεν είμαι καλά.
Νιώθω περισσότερο κουρασμένη και περισσότερο μόνη απ' όσο αντέχω.
Κι έρχονται τα χριστούγεννα, που είναι οι μέρες που you are meant to feel good κι εγώ δε νομίζω να νιώθω καλά, δε νομίζω καν να ξεκουραστώ, ίσως ξεκουραστώ τον Μάρτιο.

Έχω αρχίσει να βλέπω τον τύπο στον ύπνο μου, τα πρώτα δύο όνειρα δε με πείραξαν, ήταν αρκετά ρεαλιστικά ή απόμακρα αν θες -γιατί κι εγώ εξάλλου ρεαλιστική κι απόμακρη προσπαθώ να είμαι- αλλά το τρίτο με ξέσκισε κι ίσως καταράστηκε ολόκληρη την Κυριακή μου. Δεν ήταν καλή Κυριακή, δεν ένιωθα όμορφα κι ανέμελα όπως νιώθω συνήθως τις Κυριακές, και το γεγονός πως τον είδα στον ύπνο μου να ξυπνάμε αγκαλιά και να με ρωτάει αν κρυώνω ίσως έπαιξε το ρόλο του. Σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του.

Δεν είμαι ερωτευμένη, δεν τον ξέρω τόσο καλά και δεν τον έχω συνηθίσει -επειδή δε με αφήνει και καλά μου κάνει γιατί αν με άφηνε δε θα τον άφηνα εγώ.
Σήμερα ένας φίλος μού είπε πως έχω δεσμευσοφοβία και να το πάρω αλλιώς γιατί όλα τα προβλήματα είναι μες στο μυαλό μου κι έχει δίκιο στο δεύτερο σκέλος, δεν έχει δίκιο όμως στο πρώτο.

Δεν έχω δεσμευσοφοβία, απλά για να αφοσιωθώ πρέπει να μ' εντυπωσιάσεις και δεν είναι πως δε μ' εντυπωσιάζουν άνθρωποι, απλά μ' εντυπωσιάζουν οι λάθος άνθρωποι -όπως αυτός ο άκρως ερωτεύσιμος τύπος- και γι αυτό οσονούπω θα με μαζεύουν πάλι απ' τα πατώματα αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να καταλάβω πως τα μεγαλοποιώ τα πράγματα χωρίς λόγο, πως ο τύπος δεν είναι σημαντικός, είναι απλά όμορφος και πως δεν έχει τίποτα να μου δώσει πέρα απ' αυτά που μου 'χει δώσει ήδη και πως ανάγκη δεν τον έχω.

Πράγματι, δεν τον έχω ανάγκη, όχι αυτόν.
Έχω ανάγκη όμως κάποιον να κοιμόμαστε αγκαλιά και να με ρωτάει αν κρυώνω.
Και στον τύπο δίνω μεγαλύτερη σημασία απ' όση ίσως του αναλογεί για τον απλό λόγο πως δεν έχω τίποτα άλλο όμορφο να σκέφτομαι πέρα απ' αυτές τις λίγες ώρες που έχουμε περάσει μαζί και που ήταν πανέμορφες και απροσδόκητα τρυφερές.

Δεν ξέρω λοιπόν αν θέλω αυτόν συγκεκριμένα.
Όμως τώρα αυτός μου έτυχε.
Κι έχω ανάγκη μια γαμημένη αγκαλιά και λίγη αγάπη.

Αντ' αυτού πίνω ουίσκια κι ακούω μπλουζ και σκέφτομαι πως φάση είναι και θα περάσει και πάλι δε θα 'χω ανάγκη κανέναν, γιατί ποτέ δεν είχα, αλλά ρε φίλε δεν έχει σημασία τι χρειάζεσαι μόνο, έχει σημασία και τι θες.

Κι εγώ αυτή τη στιγμή θέλω μεν ν' ακούω μπλουζ μόνη στο σπίτι αλλά θέλω και να κοιμάμαι με τον τύπο αγκαλιά και να ξυπνάμε μαζί.

Φακ.

mommy dearest

Σήμερα έβαλα τα κλάματα περίπου 5 φόρες, τις 4 από τις οποίες ήμουν μόνη μου.Έβαλα τα κλάματα γιατί ήθελα αγκαλιά.Βασικά νομίζω πως θέλω τη μαμά μου.

Αυτόν τον καιρό δεν έχω χρόνο και κουράγιο να μιλάμε όσο θα ήθελα και νιώθω πως δεν ξέρει τίποτα απ' όσα συμβαίνουν στη ζωή μου κι οκ μπορεί να μην της τα έλεγα όλα, θα της έλεγα όμως κάποια και δε μ' αρέσει που δεν τα συζητάμε εκτενώς κάθε βράδυ στο τηλέφωνο.

Θέλω τη μαμά μου, θέλω να της μιλήσω και να με πάρει αγκαλιά και να κλαίω στην αγκαλιά της γιατί η μαμά είναι πολύ συγκινητικός άνθρωπος και οι αγκαλιές είναι πολύ συγκινητικές κι εγώ σήμερα δε νιώθω καλά και θέλω να κλαίω και θέλω τη μαμά μου.

Το καλό είναι πως την 4η φορά που με πήραν τα ζουμιά με πήρε ένας φίλος και μου είπε "έχουμε χταποδάκι και ρετσίνα, έλα" και πήγα, κι ήταν εκεί ο μικρούλης που κάνουμε παρέα και το κατάλαβε πως κάτι έχω γιατί κοιτούσα μ' αυτό το βλέμμα και με ρώτησε τι έγινε και του είπα "μπορείς να με πάρεις μια αγκαλιά;" και με πήρε, κι εντάξει μετά κάπως καλύτερα :)

the girl was dangerous

- Πρόσεχε μη σ' ερωτευτεί.
- Μπα, τα καλά παιδιά μ' ερωτεύονται.
- Δεν είναι καλός;
- Δεν είναι παιδί.

self explanatory

24

Τα γενέθλιά μου δεν άρχισαν ακόμα καλά καλά αλλά εγώ σήμερα -ή χτες; χτες- το πρωί ξύπνησα από το θυροτηλέφωνο γιατί ένας φίλος μού έστειλε δώρο με κούριερ κι έφτασε μια μέρα νωρίτερα και ξέχασε να γράψει κάρτα απ' τη βιασύνη του κι όταν τον πήρα να τον ευχαριστήσω, μου είπε "αφού ξέχασα να στα γράψω θα στα πω: ήθελα απλά να ξέρεις πόσο τυχερός νιώθω που σε έχω φίλη", και τώρα είναι αργά το βράδυ κι εγώ γύρισα σπίτι με μια μισοφαγωμένη τούρτα στο χέρι που την κρατούσα σαν δίσκο, γιατί οι μαντράχαλοι με τους οποίους κάνω παρέα είναι και γαμώ τα παιδιά κι επειδή εγώ είμαι και γαμώ τις σερβιτόρες. Και θυμάμαι που χτες βράδυ με ρώτησε ο Ν. πότε ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ και δυσκολεύτηκα να απαντήσω αλλά δυσκολεύτηκα γιατί ευτυχισμένη είμαι κάθε μέρα, γιατί με κάτι τέτοια νιώθω ευτυχία και νιώθω ευτυχία και με λιγότερο σημαντικά ακόμα. Είπαμε, Λειβαδίτης: ήταν μια παλιά μου συνήθεια το να χαίρομαι.

people are*

Που λέτε, αυτό το τραγούδι που μου το έμαθε αυτή η τυπάρα έχει τη στιχάρα "δε ζω αλλά περνάω καλά". Το εκστατικά δηλαδή, χωρίς το ευτυχισμένα. Αυτό.

*strange? awesome? why not both? :)