Έχει παγωνιά τελευταία κι ανάβω τα καλοριφέρ κι ακούω Bregovic, διαβάζω βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει και βλέπω ταινίες που έχω ξαναδεί γιατί αν μια ταινία δε σε πείθει δεν είναι ανάγκη να την δεις, κι αν ένα βιβλίο δε σ' αρέσει δεν είναι ανάγκη να το τελειώσεις, κι αν κάτι σε έχει συγκλονίσει τότε πρέπει σίγουρα να το επαναλάβεις. Κι αυτά όλα δεν έχουν σχέση μόνο με την ψυχαγωγία. Δεν είναι αγώνας, δε χρειάζεται να φτάσεις στο τέρμα αν δε θέλεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πας από το ένα μέρος στο άλλο και πολλά μέρη για να πας κι αν είπες "εγώ θα πάω εκεί" δε σημαίνει πως αν αλλάξεις γνώμη και πας αλλού διαπράττεις κανένα έγκλημα. Και οι άνθρωποι,τους ανθρώπους που σε συγκλονίζουν πρέπει να τους ξαναβλέπεις, να τους μυρίζεις και να τους αγγίζεις και να τους μιλάς, να πίνετε μαζί και να συζητάτε για το παρελθόν σας και για φιλοσοφικά ζητήματα και για κοινωνικά ζητήματα και να τους αγγίζετε και να ρουφάτε όλη την ουσία τους γιατί οι συγκλονιστικοί άνθρωποι είναι ό,τι πολυτιμότερο.
Bregovic και καλοριφέρ και ταινίες που έχω ξαναδεί.
Ξαναείδα το Alfie και τώρα ξαναβλέπω το Closer (χμμμ οκ ίσως έχει να κάνει με τον Jude Law, δε θα πω ψέματα). Και στο Closer που λέτε έχει αυτή την ατάκα, που είναι πρόστυχη ατάκα, αλλά εγώ αφού ξεπέρασα την προστυχιά και την καύλα, το σκέφτηκα μεταφορικά, θα καταλάβετε αμέσως πώς. Η ατάκα είναι I want to suck you senseless. Κι εγώ σκέφτηκα πως κάποιους ανθρώπους θα 'θελα να τους φιλήσω στο στόμα τόσο έντονα που να ρουφήξω όλο το είναι τους, να καταλάβω όλες τις σκέψεις τους κι ύστερα ίσως να μη χρειάζεται να μιλάμε, μόνο να φιλιόμαστε κι έτσι να ανταλλάσσουμε ό,τι έχουμε στην ψυχή μας, όπως Bregovic, ταινίες, παλιά ελληνική ροκ και εντάξει, και σάλια.
9 σχόλια:
μου αρέσει. αυτό το post μου αρέσει.
να το διαβάζω σε επανάληψη, όταν τυχαίνει και ξεχνιέμαι.
!!!
χαίρομαι :)
κάτι με κυρίευσε σήμερα, νιώθω σχεδόν σα να το έγραψε κάποιος άλλος :)
Πάντα πίστευα πως η καλή ταινία / βιβλίο / μουσική / whatever, φαίνεται στο αν θέλεις να την δεις / διαβάσεις / ακούσεις / whatever, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, χωρίς να βαρεθείς.
Επίσης πάντα πίστευα πως το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους.
Τέλος, πάντα πίστευα πως το φιλί ανοίγει την ψυχή του άλλου και την δική σου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (ακόμα κι από το σεξ!)
Γαμάτο ποστάκι, να είσαι περήφανη για αυτό! :)
με νιώθεις κασπεράκι!
εγώ τράβηξα μια γερή περίοδο αποστασιοποίησης, αλλά σα να μου φεύγει τώρα σιγά σιγά και σα ν αρχίζω να αγαπαώ τα φιλιά και να τα ερωτεύομαι και χαίρομαι γιατί σκέφτομαι εκείνον τον στίχο τον "μου είχες πει πως θα ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι" και τώρα αρχίζω και θυμάμαι :)
ευχαριστώ πολύ, θα είμαι περήφανη λοιπόν :)
Εμένα πάλι αυτό το τραγούδι μου έβγαζε πόνο εξ' αιτίας του στίχου: Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα ώσπου ν' αρχίσω πια να σ'εμπιστεύομαι, ώσπου να πάψω να φοβάμαι...
Αχ τι μου θύμισες!
καταλαβαίνω τι λες ακριβώς και αυτό είναι κάπως παράξενο anyway τελευταία μεγάλη ανακάλυψη η βασίλισσα του νότου του Ρεβέρτε τσέκαρε και πάρε και κομματάκι https://www.youtube.com/watch?v=Pa6ikNrmpXM γιατί είναι παρηγοριά ο jack όπως και να το κάνουμε
casper, είναι περίεργο τραγούδι, δεν το βρίσκω ούτε απολύτως χαρούμενο ούτε απολύτως θλιμμένο. Έχει ένα παράπονο με λίγη αισιοδοξία νομίζω. That said, μετά την πρωτοχρονιά πλάνταξα στο κλάμα ακούγοντάς το την ώρα που έφτιαχνα βαλίτσα.
acrobatlt, ενδιαφέρουσα φαίνεται η βασίλισσα του νότου! ούτε τον τζακ τον ήξερα (βασικά με το που διάβασα "είναι παρηγοριά ο jack" σκέφτηκα τον jack white). τι ωραία που είναι τα μπλογκ, πόσα πράγματα μαθαίνουμε ο ένας στον άλλον :)
εγώ πάλι επειδή΄διαβάζω βιαστικά, το μάτι μου έπεσε πάνω στο "είναι παρηγοριά ο jack" και νόμισα το Jack Daniels το ουίσκυ :/ (η μπεκρού της γειτονιάς σας)
χαχαχαχα σωστό το κασπεράκι!
εγώ πίνω tullamore, γι αυτό δεν τον σκέφτηκα τον κύριο τζακ :Ρ
Δημοσίευση σχολίου