Ναι, προφανώς άκουγα Avril Lavigne στο γυμνάσιο.
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016
Στενα-χώρια
Καμιά φορά -πολύ συχνά- μέσα στο σπίτι με πιάνει στεναχώρια με την κυριολεκτική έννοια: νιώθω να με στενεύει ο χώρος. Σαν ένα ρούχο για το οποίο μεγάλωσα πια.
Σήμερα δε θα ησύχαζα αν δεν κοίταζα την πόλη από ψηλά, καπνίζοντας σε κάποιο παγκάκι στα κάστρα.
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016
if I just lay here
Όπως και να 'χει,
το να σε τραβάει προς το μέρος του
να σε φιλάει στο μέτωπο
κι ύστερα να σε ξαπλώνει στο στήθος του
πάντα κάτι θα σε κάνει να νιώθεις.
Ειδικά το φιλί στο μέτωπο.
ντουκ ντουκ
ντουκ ντουκ
το να σε τραβάει προς το μέρος του
να σε φιλάει στο μέτωπο
κι ύστερα να σε ξαπλώνει στο στήθος του
πάντα κάτι θα σε κάνει να νιώθεις.
Ειδικά το φιλί στο μέτωπο.
ντουκ ντουκ
ντουκ ντουκ
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016
your best can be enough
Dream big and dance a lot, εντάξει, το χουμε.
Αλλά αυτός ο στίχος πολύ με δυσκολεύει.
Αλλά αυτός ο στίχος πολύ με δυσκολεύει.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016
when I wake up*
Κοιμήθηκα πολύ ήσυχα.
Μεταξύ μας βασικά κοιμήθηκα ύποπτα ήσυχα και ξέρω γιατί.
Αλλά τέσπα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
κι η αλήθεια είναι πως χάρηκα που ξύπνησα ακριβώς στη στάση που είχα πέσει για ύπνο
και ξύπνησα ξεκούραστη.
Θεέ μου δε θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα ξυπνήσει ξεκούραστη.
Είχα γράψει διάφορα αλλά το μετάνιωσα.
Απλά ξύπνησα με την επιθυμία να ακούσω αυτό το τραγούδι
και το ακούω στο ριπήτ εδώ και μισή ώρα και δεν προβλέπεται να σταματήσω.
*I'm doing a somesault
Μεταξύ μας βασικά κοιμήθηκα ύποπτα ήσυχα και ξέρω γιατί.
Αλλά τέσπα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
κι η αλήθεια είναι πως χάρηκα που ξύπνησα ακριβώς στη στάση που είχα πέσει για ύπνο
και ξύπνησα ξεκούραστη.
Θεέ μου δε θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα ξυπνήσει ξεκούραστη.
Είχα γράψει διάφορα αλλά το μετάνιωσα.
Απλά ξύπνησα με την επιθυμία να ακούσω αυτό το τραγούδι
και το ακούω στο ριπήτ εδώ και μισή ώρα και δεν προβλέπεται να σταματήσω.
*I'm doing a somesault
Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016
in the year 25
Και μπορεί όλα να πηγαίνουν σκατά και να κοιμάσαι μ' ανοιχτά παντζούρια κι ανοιχτές κουρτίνες και στις 8 το πρωί να σε ξυπνάει το φως και να 'σαι ξεκούραστη και να μπορείς να σηκωθείς αλλά να μη σηκώνεσαι, γιατί δε σε εμποδίζει η σωματική κούραση, σε εμποδίζει όμως η ψυχική εξάντληση, και νιώθεις πως δε γίνεται να σηκωθείς απ' το κρεβάτι, νιώθεις πως δεν υπάρχει λόγος να σηκωθείς απ' το κρεβάτι , κι έτσι μένεις ξαπλωμένη μέχρι κατά τις 12.
Μπορεί να μη νιώθεις ευτυχισμένη, μπορεί ο τύπος να μη δίνει σημεία ζωής και η εξεταστική να μην πηγαίνει φαντασμαγορικά. Μπορεί να μην έχεις και λεφτά και να έχεις ένα σωρό υποχρεώσεις που συνεχώς αναβάλεις και να σου πω και κάτι; Είναι και του αγίου Βαλεντίνου και όσο αλτέρνατιβ γκόμενα και να είσαι,ε, μια γαμημένη αγκαλιά την θέλεις.
Ε δεν πειράζει. Δεν πειράζει όσο έχεις έναν φίλο να σε βγάλει έξω, να σε κεράσει ουίσκια και τσιγάρα και να χορέψετε ροκ ν ρολ. Ο κόσμος μπορεί να νομίζει ηλιθιωδώς πως είστε ζευγάρι αλλά δεν έχει καμία σημασία γιατί εσύ βγήκες, ήπιες ουισκάκια, χόρεψες, κάπνισες και στην τελική πέρασες αυτή την κωλομέρα μ' έναν άνθρωπο που σ' αγαπάει αντί μ' όποιον άλλον. Και το όποιον άλλον μπορεί να περιλαμβάνει ένα σωρό ωραίους γκόμενους με τους οποίους μπορεί να έβγαινες, μπορεί να έπινες και μπορεί και να συζητούσες ωραία πράγματα, όλα όμως για να καταλήξετε σπίτι σου και να γδυθείτε και να μη δίνετε δεκάρα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Πράγμα γενικά ντόμπρο και σταράτο και ξεκάθαρο και καθόλου δεν το καταδικάζω, κυρίως επειδή το 'χω κάνει τόσες φορές κι επειδή ξέρω να εκτιμάω τον κόσμο που είναι τουλάχιστον τόσο fucked up όσο εγώ.
Αλλά παρ' όλη την καύλα και τον υποτιθέμενο έρωτα, χαίρομαι που έχω στη ζωή μου κάτι τύπους, που fucked up είναι κι αυτοί όπως όλοι μας, αλλά μπορούμε να πίνουμε και να καπνίζουμε και να χορεύουμε και κανείς να μη γδύνεται και επιπλέον ν' αγαπιόμαστε και να νοιαζόμαστε και να είμαστε φίλοι. Γιατί τύπους να σε μεθύσουν και να σε γδύσουν, δεν φτάνει η ζωή σου όλη για να τους μετρήσεις. Αλλά οι φίλοι, φίλε μου... οι φίλοι μετριούνται σε κάτι τέτοιες κωλομέρες που δε θες να σηκωθείς απ' το κρεβάτι αλλά σηκώνεσαι. Γιατί σε κάνουν με κάποιον τρόπο να πιστέψεις πως εκεί έξω μαζί τους είναι καλύτερα από μόνη στο σπίτι.
Μπορεί να μη νιώθεις ευτυχισμένη, μπορεί ο τύπος να μη δίνει σημεία ζωής και η εξεταστική να μην πηγαίνει φαντασμαγορικά. Μπορεί να μην έχεις και λεφτά και να έχεις ένα σωρό υποχρεώσεις που συνεχώς αναβάλεις και να σου πω και κάτι; Είναι και του αγίου Βαλεντίνου και όσο αλτέρνατιβ γκόμενα και να είσαι,ε, μια γαμημένη αγκαλιά την θέλεις.
Ε δεν πειράζει. Δεν πειράζει όσο έχεις έναν φίλο να σε βγάλει έξω, να σε κεράσει ουίσκια και τσιγάρα και να χορέψετε ροκ ν ρολ. Ο κόσμος μπορεί να νομίζει ηλιθιωδώς πως είστε ζευγάρι αλλά δεν έχει καμία σημασία γιατί εσύ βγήκες, ήπιες ουισκάκια, χόρεψες, κάπνισες και στην τελική πέρασες αυτή την κωλομέρα μ' έναν άνθρωπο που σ' αγαπάει αντί μ' όποιον άλλον. Και το όποιον άλλον μπορεί να περιλαμβάνει ένα σωρό ωραίους γκόμενους με τους οποίους μπορεί να έβγαινες, μπορεί να έπινες και μπορεί και να συζητούσες ωραία πράγματα, όλα όμως για να καταλήξετε σπίτι σου και να γδυθείτε και να μη δίνετε δεκάρα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Πράγμα γενικά ντόμπρο και σταράτο και ξεκάθαρο και καθόλου δεν το καταδικάζω, κυρίως επειδή το 'χω κάνει τόσες φορές κι επειδή ξέρω να εκτιμάω τον κόσμο που είναι τουλάχιστον τόσο fucked up όσο εγώ.
Αλλά παρ' όλη την καύλα και τον υποτιθέμενο έρωτα, χαίρομαι που έχω στη ζωή μου κάτι τύπους, που fucked up είναι κι αυτοί όπως όλοι μας, αλλά μπορούμε να πίνουμε και να καπνίζουμε και να χορεύουμε και κανείς να μη γδύνεται και επιπλέον ν' αγαπιόμαστε και να νοιαζόμαστε και να είμαστε φίλοι. Γιατί τύπους να σε μεθύσουν και να σε γδύσουν, δεν φτάνει η ζωή σου όλη για να τους μετρήσεις. Αλλά οι φίλοι, φίλε μου... οι φίλοι μετριούνται σε κάτι τέτοιες κωλομέρες που δε θες να σηκωθείς απ' το κρεβάτι αλλά σηκώνεσαι. Γιατί σε κάνουν με κάποιον τρόπο να πιστέψεις πως εκεί έξω μαζί τους είναι καλύτερα από μόνη στο σπίτι.
Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016
ο έρωτας βουτάει απ' τις ταράτσες στο κενό
Μόλις συνειδητοποίησα πως όσο θα περνάει ο καιρός και τα χρόνια κι όσο θα ζούμε καινούρια πράγματα και θα μεγαλώνουμε, τόσο θα μειώνονται τα τραγούδια που δε μας θυμίζουν τίποτα. Γιατί σκέψου, όλα τα τραγούδια στην αρχή δε σου θυμίζουν τίποτα, είναι απλώς τραγούδια. Μέχρι με κάτι να τα συνδυάσεις. Από τότε και στο εξής πάντα μα πάντα θα σου θυμίζουν αυτό το πράγμα, αυτή τη μέρα, αυτόν τον άνθρωπο. Δε θα σε επηρεάζουν πάντα, δε θα στεναχωριέσαι όταν τα ακούς, ούτε θα χαίρεσαι, δε θα σου προξενούν τέλος πάντων το συναίσθημα που είχες όταν πρωτοέγινε η σύνδεση τραγουδιού και γεγονότος, όχι για πάντα, ίσως ούτε καν για πολύ καιρό. Όμως πάντα μα πάντα θα σου έρχεται στο μυαλό αυτό το κάτι.
Υπάρχουν λοιπόν τα τραγούδια που με κάτι είναι συνδυασμένα και τα τραγούδια που είναι απλώς τραγούδια. Όσα τραγούδια βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία δεν μπορούν να πάνε στην δεύτερη, εξ' ορισμού. Τα τραγούδια της δεύτερης κατηγορίας όμως μπορούν να πάνε στην πρώτη, αρκεί μια στιγμή, και χωρίς κανείς να το καταλάβει γίνονται τραγούδια α' κατηγορίας.
Κάπως έτσι έχω χάσει διάφορα τραγούδια που ήταν μόνο δικά μου γιατί κάποτε έγιναν τραγούδια "δικά μας", κι ύστερα δεν ήταν κανενός τραγούδια κι έμεινα εγώ να μου λείπουνε γιατί τα αγαπούσα κι από πριν γίνουν δικά μας αλλά τώρα δεν είναι το ίδιο.
Άκουσα πάλι χατζηφραγκέτα, μου πήρε λίγο καιρό, αλλά την προηγούμενη βδομάδα ξύπνησα με τρελή λαχτάρα να ακούσω το λαϊκό λούμπεν κι έτσι το έβαλα στο ριπήτ και το άκουγα όση ώρα ετοιμαζόμουν. Εντάξει, καλά πέρασα, δεν μπορώ να πω πως στεναχωριόμουν. Αλλά ναι, προφανώς και σε σκεφτόμουν, δεν είμαι όσο αναίσθητη νομίζεις.
Το άλλο πού το πας; Ξέρεις τι ωραία κι ήσυχα κοιμόμουν για μήνες και μήνες πριν κοιμηθούμε μαζί, κοιμόμουν τόσο ήσυχα ακούγοντας εκείνο το σιντί της Lhasa, το έβαζα στο shuffle κι έπαιζε μέχρι να με πάρει ο ύπνος. (Όποιος διαβάζει και δεν του χει καταστρέψει κανένας τη Lhasa, μάθετε πως είναι τέλεια και για ύπνο και για ξύπνιο και για σεξ και για τα πάντα, πάρτε χρόνο και μάθετε τη Lhasa). Ναι και δεν είναι που δεν μπορώ πλέον να ακούω Lhasa πριν κοιμηθώ, είναι που του χάρισα και το σιντί ρε κορίτσια! Δηλαδή και να ήθελα να το ακούσω θα 'πρεπε να το ξαναγράψω κι εντάξει, δεν έχω κάτσει να το κάνω αυτό ακόμα. Θα το κάνω κάποια στιγμή,το σκέφτομαι συχνά. Αλλά τέσπα δεν έτυχε μέχρι τώρα.
Κι ύστερα το τελευταίο πλήγμα ήταν την προηγούμενη βδομάδα. Ρε φίλε ποιος σου είπε να μου πεις ότι αυτό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι των ενδελέχεια; Δεν μπορούσε να 'ναι το δεν είμαι αυτός που θες το αγαπημένο σου, να μην μπερδευόμαστε κιόλας; Και πήγα εγώ η ηλίθια και σου είπα πως είναι το δικό μου αγαπημένο το δεν είμαι αυτός που θες. Αλήθεια είναι δηλαδή, αλλά....αλλά! Ελπίζω να μην τά 'παμε συμβολικά ανάποδα, ελπίζω κάπου να συμφωνήσουμε ως προς τους ενδελέχεια κι ας είναι και βουτιά από ψηλά. Βασικά μην απαισιοδοξώ, αλλά είμαι πολύ σίγουρη πως το πάω για βουτιά από ψηλά και θα κοιτάς εσύ από καμιά διαμαντένια προβλήτα και θα γελάει ο κόσμος αλλά χαλάλι.
Κάπως έτσι έχω χάσει διάφορα τραγούδια που ήταν μόνο δικά μου γιατί κάποτε έγιναν τραγούδια "δικά μας", κι ύστερα δεν ήταν κανενός τραγούδια κι έμεινα εγώ να μου λείπουνε γιατί τα αγαπούσα κι από πριν γίνουν δικά μας αλλά τώρα δεν είναι το ίδιο.
Άκουσα πάλι χατζηφραγκέτα, μου πήρε λίγο καιρό, αλλά την προηγούμενη βδομάδα ξύπνησα με τρελή λαχτάρα να ακούσω το λαϊκό λούμπεν κι έτσι το έβαλα στο ριπήτ και το άκουγα όση ώρα ετοιμαζόμουν. Εντάξει, καλά πέρασα, δεν μπορώ να πω πως στεναχωριόμουν. Αλλά ναι, προφανώς και σε σκεφτόμουν, δεν είμαι όσο αναίσθητη νομίζεις.
Το άλλο πού το πας; Ξέρεις τι ωραία κι ήσυχα κοιμόμουν για μήνες και μήνες πριν κοιμηθούμε μαζί, κοιμόμουν τόσο ήσυχα ακούγοντας εκείνο το σιντί της Lhasa, το έβαζα στο shuffle κι έπαιζε μέχρι να με πάρει ο ύπνος. (Όποιος διαβάζει και δεν του χει καταστρέψει κανένας τη Lhasa, μάθετε πως είναι τέλεια και για ύπνο και για ξύπνιο και για σεξ και για τα πάντα, πάρτε χρόνο και μάθετε τη Lhasa). Ναι και δεν είναι που δεν μπορώ πλέον να ακούω Lhasa πριν κοιμηθώ, είναι που του χάρισα και το σιντί ρε κορίτσια! Δηλαδή και να ήθελα να το ακούσω θα 'πρεπε να το ξαναγράψω κι εντάξει, δεν έχω κάτσει να το κάνω αυτό ακόμα. Θα το κάνω κάποια στιγμή,το σκέφτομαι συχνά. Αλλά τέσπα δεν έτυχε μέχρι τώρα.
Κι ύστερα το τελευταίο πλήγμα ήταν την προηγούμενη βδομάδα. Ρε φίλε ποιος σου είπε να μου πεις ότι αυτό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι των ενδελέχεια; Δεν μπορούσε να 'ναι το δεν είμαι αυτός που θες το αγαπημένο σου, να μην μπερδευόμαστε κιόλας; Και πήγα εγώ η ηλίθια και σου είπα πως είναι το δικό μου αγαπημένο το δεν είμαι αυτός που θες. Αλήθεια είναι δηλαδή, αλλά....αλλά! Ελπίζω να μην τά 'παμε συμβολικά ανάποδα, ελπίζω κάπου να συμφωνήσουμε ως προς τους ενδελέχεια κι ας είναι και βουτιά από ψηλά. Βασικά μην απαισιοδοξώ, αλλά είμαι πολύ σίγουρη πως το πάω για βουτιά από ψηλά και θα κοιτάς εσύ από καμιά διαμαντένια προβλήτα και θα γελάει ο κόσμος αλλά χαλάλι.
Καταλαβαίνεις τον προβληματισμό μου; Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: όταν θα 'μαι 80 χρονών γριά με άσπρο κότσο και γυαλιά πρεσβυωπίας και θα διαβάζω εφημερίδα στην κουνιστή πολυθρόνα, θα υπάρχει κανένα τραγούδι που να μπορώ απλά να τ' ακούω και να περνάει ευχάριστα η ώρα; Ή θα 'ναι όλα τόσο φορτισμένα που θα προτιμώ την ησυχία; Όταν θα 'μαι 80 χρονών γριά με άσπρο κότσο, θα μπορώ τότε να ηρεμήσω;
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016
when it hasn't been your day
- θες να συζητήσουμε γιατί στεναχωριέσαι;
- απλά δεν είμαι ευτυχισμένη.
- μπορείς να περιγράψεις τι θα σε έκανε ευτυχισμένη;
- να απαριθμήσω τα πράγματα που θα με έκαναν ευτυχισμένη;μπορώ ναι.
- όχι, να μου πεις ένα πράγμα που αν δεν υπάρχει δεν μπορείς να είσαι. μόνο ένα.
- απλό: πάθος.
- απ' όσα ξέρω για σένα, στη ζωή σου πάντα υπήρχε και υπάρχει και τώρα πάθος. άρα είσαι ευτυχισμένη, τέλος. κατάλαβες;
- δηλαδή είμαι ευτυχισμένη και δεν το καταλαβαίνω;
- ναι.
σο φακινγκ σιμπλ.
φίλοι, φίλε μου.
μαγικό πράγμα.
- απλά δεν είμαι ευτυχισμένη.
- μπορείς να περιγράψεις τι θα σε έκανε ευτυχισμένη;
- να απαριθμήσω τα πράγματα που θα με έκαναν ευτυχισμένη;μπορώ ναι.
- όχι, να μου πεις ένα πράγμα που αν δεν υπάρχει δεν μπορείς να είσαι. μόνο ένα.
- απλό: πάθος.
- απ' όσα ξέρω για σένα, στη ζωή σου πάντα υπήρχε και υπάρχει και τώρα πάθος. άρα είσαι ευτυχισμένη, τέλος. κατάλαβες;
- δηλαδή είμαι ευτυχισμένη και δεν το καταλαβαίνω;
- ναι.
σο φακινγκ σιμπλ.
φίλοι, φίλε μου.
μαγικό πράγμα.
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016
do not panic
Το φως είναι πολύ φωτεινό, το σκοτάδι πολύ σκοτεινό, η ροκ είναι πολύ αγχωτική, οι μπαλάντες πολύ καταθλιπτικές, η παρέα πολύ φορτική, η μοναξιά πολύ ανυπόφορη. Πεινάς, ζαλίζεσαι,τρως, θες να ξεράσεις, ανεβάζεις παλμούς, καπνίζεις, ζαλίζεσαι, θες να ξεράσεις, κοιτιέσαι στον καθρέφτη, θες να κλάψεις. Θες κάποιον να πάρεις τηλέφωνο, αλλά δε θέλεις κανέναν. Όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό, μπορείς ωστόσο να γράψεις γι αυτό.
Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016
love me like you mean it
Μωρέ η φάση είναι περίεργη, η φάση είναι γεμάτη υποχρεώσεις, ελάχιστος χρόνος, μια χαζή ίωση, τρέξιμο για τη σχολή, τρέξιμο για τη δουλειά, τρέξιμο για περιστασιακή δουλειά, η ίωση πέρασε, ο βήχας έμεινε, ο καιρός φτιάχνει, ο ήλιος βγαίνει, η θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει, οι άνθρωποι χαίρονται, οι δικοί μου άνθρωποι όμως όχι, γελάμε χαζά με χαζά πράγματα, συναντιόμαστε και καπνίζουμε και κοιτάμε το άπειρο χωρίς να μιλάμε, γιατί τα σοβαρά πράγματα δεν είναι ευχάριστα, κλαίμε λοιπόν με σοβαρά πράγματα, αν και όχι με τόσο σοβαρά που να αξίζουν κλάματα, αλλά είμαστε τέτοια παιδιά.
Η φάση είναι τραγούδια καταθλιπτικά και έντεχνα ή ροκ ή μέταλ ξέρω γω, αλλά μετά βγαίνει ήλιος και θες ν' ακούσεις κάτι ανοιξιάτικο όπως Φάμελλο ή Παυλίδη, παίρνεις το ποδήλατο για να πας να κάνεις δουλειές και σκέφτεσαι "σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατό σου/ κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να 'ν' δικός σου", κι όντως κοίταζα μ' αυτό το βλέμμα, ως που χαμογελούσα με τα δόντια μου να φαίνονται σ' ένα φανάρι και δε με πολυένοιαζε που είχα αμάξια πίσω μου σ' εκείνον τον στενό δρόμο, συνήθως κάνω στην άκρη να περάσουνε με την πρώτη ευκαιρία αλλά σήμερα σκέφτηκα "είναι 50 μέτρα, θα μου κάνετε τη χάρη να μη βιάζεστε".
Η φάση είναι περίεργη κι όταν νυχτώνει θέλω ν' ακούω she wants revenge και το κινητό μου να χτυπάει και she wants revenge ακούω κάθε βράδυ αλλά και το κινητό μου χτυπάει συχνά κι είναι ωραία, βασικά είναι φυσιολογικά, έτσι κάνουν οι άνθρωποι όταν σε θέλουν, σε παίρνουν ένα τηλέφωνο ξέρω γω, αλλά είχα τόσο πολύ συνηθίσει τους τύπους που απλά δε με ήθελαν αρκετά που σε λίγο θα πίστευα πως έτσι είναι το νορμάλ, αλλά παιδιά δεν είναι έτσι το νορμάλ, το νορμάλ είναι άμα μας θέλουν να μας το δείχνουν κι άμα τους θέλουμε ν' ανταποδίδουμε, αυτό είναι το νορμάλ.
Και επειδή η φάση είναι περίεργη είμαι σε δίλημμα, δεν ξέρω αν θέλω ν' ανεβάσω Φάμελλο ή she wants revenge, αλλά επειδή είναι ωραία απογευματινή ώρα και μπαίνει ήλιος απ' το παράθυρο θα επιλέξω Φάμελλο αλλά εσείς άμα νυχτώσει να ακούσετε το a little bit harder now, στο spotify κατά προτίμηση γιατί στο youtube δεν έχει καλή ποιότητα. Και καλό απόγευμα με φως και καλό βράδυ με ύποπτα χαμόγελα και γενικά όλα καλά να μας πάνε κάποια στιγμή αν γίνεται, πληζ δηλαδή ρε παιδιά, πρέπει κάποια στιγμή οι φίλοι μου να γίνουν χαρούμενοι, γιατί το αξίζουν. Α,ναι. Κι εγώ. Το αξίζω νομίζω κι εγώ.
Η φάση είναι τραγούδια καταθλιπτικά και έντεχνα ή ροκ ή μέταλ ξέρω γω, αλλά μετά βγαίνει ήλιος και θες ν' ακούσεις κάτι ανοιξιάτικο όπως Φάμελλο ή Παυλίδη, παίρνεις το ποδήλατο για να πας να κάνεις δουλειές και σκέφτεσαι "σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατό σου/ κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να 'ν' δικός σου", κι όντως κοίταζα μ' αυτό το βλέμμα, ως που χαμογελούσα με τα δόντια μου να φαίνονται σ' ένα φανάρι και δε με πολυένοιαζε που είχα αμάξια πίσω μου σ' εκείνον τον στενό δρόμο, συνήθως κάνω στην άκρη να περάσουνε με την πρώτη ευκαιρία αλλά σήμερα σκέφτηκα "είναι 50 μέτρα, θα μου κάνετε τη χάρη να μη βιάζεστε".
Η φάση είναι περίεργη κι όταν νυχτώνει θέλω ν' ακούω she wants revenge και το κινητό μου να χτυπάει και she wants revenge ακούω κάθε βράδυ αλλά και το κινητό μου χτυπάει συχνά κι είναι ωραία, βασικά είναι φυσιολογικά, έτσι κάνουν οι άνθρωποι όταν σε θέλουν, σε παίρνουν ένα τηλέφωνο ξέρω γω, αλλά είχα τόσο πολύ συνηθίσει τους τύπους που απλά δε με ήθελαν αρκετά που σε λίγο θα πίστευα πως έτσι είναι το νορμάλ, αλλά παιδιά δεν είναι έτσι το νορμάλ, το νορμάλ είναι άμα μας θέλουν να μας το δείχνουν κι άμα τους θέλουμε ν' ανταποδίδουμε, αυτό είναι το νορμάλ.
Και επειδή η φάση είναι περίεργη είμαι σε δίλημμα, δεν ξέρω αν θέλω ν' ανεβάσω Φάμελλο ή she wants revenge, αλλά επειδή είναι ωραία απογευματινή ώρα και μπαίνει ήλιος απ' το παράθυρο θα επιλέξω Φάμελλο αλλά εσείς άμα νυχτώσει να ακούσετε το a little bit harder now, στο spotify κατά προτίμηση γιατί στο youtube δεν έχει καλή ποιότητα. Και καλό απόγευμα με φως και καλό βράδυ με ύποπτα χαμόγελα και γενικά όλα καλά να μας πάνε κάποια στιγμή αν γίνεται, πληζ δηλαδή ρε παιδιά, πρέπει κάποια στιγμή οι φίλοι μου να γίνουν χαρούμενοι, γιατί το αξίζουν. Α,ναι. Κι εγώ. Το αξίζω νομίζω κι εγώ.
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016
before the attraction ferments*
Σήμερα έχει αρκετό κρύο. Δεν το κατάλαβα μέχρι που βγήκα έξω· με έναν περίεργο και μάλλον ενστικτώδη τρόπο, είχα ντυθεί επαρκώς. Είχα δουλειές να κάνω, είχα αποφασίσει πως θα πάρω το ποδήλατο αλλά χαζοψιχάλιζε και δεν ήθελα ξαφνικά να βρεθώ με το ποδήλατο στην καταιγίδα. Έτσι αποφάσισα πως, σε περίπτωση καταιγίδας, θα βρεθώ απλά πεζή χωρίς καπέλο και ομπρέλα. Φάνηκε καλή ιδέα. Εν τέλει δεν έβρεξε παραπάνω από ψιχάλα και δεν είμαι και σίγουρη αν ήταν και βροχή αυτό που έπεφτε, όταν είχα περπατήσει ήδη ένα πεντάλεπτο, συνειδητοποίησα πως είναι νιφάδες αυτά που πέφτουν στη φάτσα μου και ένιωθα τα μάγουλά μου κόκκινα και ξερά απ' το κρύο. Και κάποια άλλη μέρα μπορεί να σιχτίριζα που δεν είναι πια αλκυονίδες αλλά σήμερα ξέρεις τι σκεφτόμουν; Σκεφτόμουν "δεν πειράζει".
Όχι απλά τίποτα δεν πειράζει, είναι κι όλα κάπως όμορφα. Το κρύο είναι κάπως όμορφο κι η συννεφιά κάπως όμορφη είναι κι αυτή και οι υπάλληλοι στο υγειονομικό ήταν ευγενέστατοι**.
Ναι και που λες, περπατούσα χαμογελώντας πλατιά συνέχεια και χαμογελούσα κοιτώντας κάτω, ντεμέκ ταπεινό χαμομηλάκι, αλλά καμιά φορά δεν άντεχα και κοιτούσα τον ουρανό και χαμογελούσα και σ' αυτόν ε και καμιά φορά περνούσε κανένας άνθρωπος και χαμογελούσα και σ' αυτόν - είναι ίσως το χόμπυ μου να χαμογελάω σε αγνώστους, όταν ανταποδίδουν δε, κάνω πάρτυ. Ναι και καμιά φορά χαμογελούσα με ένα διαφορετικό χαμόγελο κι ύστερα δάγκωνα τα χείλια μου και ντρεπόμουν και σκεφτόμουν πως είναι ωραίες αυτές οι μέρες.
Για να καταλάβεις πόσο καλή διάθεση έχω: θα μαγειρέψω σήμερα. Εγώ δεν μαγειρεύω όταν δεν είμαι χαρούμενη. Αλλά σήμερα θα μαγειρέψω. Χα!
** Αυτό μου συμβαίνει σχεδόν πάντα, όποιος θέλει να τον βοηθήσω να βρίσουμε δημόσια υπηρεσία, δεν μπορώ. Έχω ελάχιστες κακές εμπειρίες και δεν μπορώ να τις θεωρώ κανόνα, μόνο εξαίρεση. Γενικά να χαμογελάτε στον κόσμο, ειδικά στον κόσμο που θέλετε να σας εξυπηρετήσει, συνήθως πιάνει.
*kiss me improperly and pull me apart
Όχι απλά τίποτα δεν πειράζει, είναι κι όλα κάπως όμορφα. Το κρύο είναι κάπως όμορφο κι η συννεφιά κάπως όμορφη είναι κι αυτή και οι υπάλληλοι στο υγειονομικό ήταν ευγενέστατοι**.
Ναι και που λες, περπατούσα χαμογελώντας πλατιά συνέχεια και χαμογελούσα κοιτώντας κάτω, ντεμέκ ταπεινό χαμομηλάκι, αλλά καμιά φορά δεν άντεχα και κοιτούσα τον ουρανό και χαμογελούσα και σ' αυτόν ε και καμιά φορά περνούσε κανένας άνθρωπος και χαμογελούσα και σ' αυτόν - είναι ίσως το χόμπυ μου να χαμογελάω σε αγνώστους, όταν ανταποδίδουν δε, κάνω πάρτυ. Ναι και καμιά φορά χαμογελούσα με ένα διαφορετικό χαμόγελο κι ύστερα δάγκωνα τα χείλια μου και ντρεπόμουν και σκεφτόμουν πως είναι ωραίες αυτές οι μέρες.
Για να καταλάβεις πόσο καλή διάθεση έχω: θα μαγειρέψω σήμερα. Εγώ δεν μαγειρεύω όταν δεν είμαι χαρούμενη. Αλλά σήμερα θα μαγειρέψω. Χα!
** Αυτό μου συμβαίνει σχεδόν πάντα, όποιος θέλει να τον βοηθήσω να βρίσουμε δημόσια υπηρεσία, δεν μπορώ. Έχω ελάχιστες κακές εμπειρίες και δεν μπορώ να τις θεωρώ κανόνα, μόνο εξαίρεση. Γενικά να χαμογελάτε στον κόσμο, ειδικά στον κόσμο που θέλετε να σας εξυπηρετήσει, συνήθως πιάνει.
*kiss me improperly and pull me apart
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016
I'm not built to be an unhappy person
I'm sick to death of everything.
This apartment.
This laundry.
The fact that things get dirty.
The law.
Just standing here.
Sometimes I swear I just want to go into my bedroom,
pull the covers over my head, and never do anything ever again.
I'm drinking like I never have before.
And all I want to do is have another one.
And then everything just gets swallowed up by more disgust.
I'm not built to be an unhappy person.
I like laughing.
I laugh like a banshee at videos on YouTube.
And then I just sit here alone in this stupid little apartment
wondering what the hell happened to my life.
όταν οι σειρές που βλέπεις σε χτυπάνε στο στομάχι.
This apartment.
This laundry.
The fact that things get dirty.
The law.
Just standing here.
Sometimes I swear I just want to go into my bedroom,
pull the covers over my head, and never do anything ever again.
I'm drinking like I never have before.
And all I want to do is have another one.
And then everything just gets swallowed up by more disgust.
I'm not built to be an unhappy person.
I like laughing.
I laugh like a banshee at videos on YouTube.
And then I just sit here alone in this stupid little apartment
wondering what the hell happened to my life.
όταν οι σειρές που βλέπεις σε χτυπάνε στο στομάχι.
note to self
Παρατηρώ πως ξαφνιάζομαι συχνά, όταν οι άνθρωποι μου φέρονται καλύτερα απ' όσο περίμενα. Θα έλεγε κανείς πως είναι καλό πράγμα να ξαφνιάζεσαι ευχάριστα, εμένα όμως με προβληματίζει για τον εξής λόγο: δεν ξαφνιάζομαι επειδή κάποιος είναι εκπληκτικά καλύτερος από το συνηθισμένο· ξαφνιάζομαι όταν κάποιος είναι ανθρώπινα καλός, λες και περιμένω πάντα να μου φέρονται σα να είμαι τίποτα. Όχι ότι μου φέρεται κανείς σα να είμαι τίποτα αλλά, θέλω να πω, μοιάζει σαν αυτό να περιμένω. Χμ.
Δε θα 'θελα να σταματήσω να νιώθω αυτή την έκπληξη γιατί η έκπληξη είναι μια τρομερή αίσθηση που κάνει τα μάτια σου να λάμπουν και τα χείλια σου να φτάνουν στ' αυτιά. Ας συνεχίσω να εκπλήσσομαι με τις ωραίες συμπεριφορές. Ταυτόχρονα όμως, ας αρχίσω να δίνω στις κακές συμπεριφορές ό,τι τους αξίζει. Εκεί νομίζω πως υστερώ, στην αξιολόγηση του εκάστοτε κακού. Μπορεί να εξισώσω κάτι συνταρακτικό με το να μου πάρεις το γλειφιτζούρι μου. Ε και δε γίνεται να λες ευχαριστώ σ' όποιον δε στο παίρνει, πρέπει κάποια στιγμή να ζητήσεις και τα ρέστα απ' τον υπεύθυνο. Ή όχι. Αλλά κάτι να κάνεις τέλος πάντων, κάτι για σένα.
Δε θα 'θελα να σταματήσω να νιώθω αυτή την έκπληξη γιατί η έκπληξη είναι μια τρομερή αίσθηση που κάνει τα μάτια σου να λάμπουν και τα χείλια σου να φτάνουν στ' αυτιά. Ας συνεχίσω να εκπλήσσομαι με τις ωραίες συμπεριφορές. Ταυτόχρονα όμως, ας αρχίσω να δίνω στις κακές συμπεριφορές ό,τι τους αξίζει. Εκεί νομίζω πως υστερώ, στην αξιολόγηση του εκάστοτε κακού. Μπορεί να εξισώσω κάτι συνταρακτικό με το να μου πάρεις το γλειφιτζούρι μου. Ε και δε γίνεται να λες ευχαριστώ σ' όποιον δε στο παίρνει, πρέπει κάποια στιγμή να ζητήσεις και τα ρέστα απ' τον υπεύθυνο. Ή όχι. Αλλά κάτι να κάνεις τέλος πάντων, κάτι για σένα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)