Η φάση είναι τραγούδια καταθλιπτικά και έντεχνα ή ροκ ή μέταλ ξέρω γω, αλλά μετά βγαίνει ήλιος και θες ν' ακούσεις κάτι ανοιξιάτικο όπως Φάμελλο ή Παυλίδη, παίρνεις το ποδήλατο για να πας να κάνεις δουλειές και σκέφτεσαι "σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατό σου/ κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να 'ν' δικός σου", κι όντως κοίταζα μ' αυτό το βλέμμα, ως που χαμογελούσα με τα δόντια μου να φαίνονται σ' ένα φανάρι και δε με πολυένοιαζε που είχα αμάξια πίσω μου σ' εκείνον τον στενό δρόμο, συνήθως κάνω στην άκρη να περάσουνε με την πρώτη ευκαιρία αλλά σήμερα σκέφτηκα "είναι 50 μέτρα, θα μου κάνετε τη χάρη να μη βιάζεστε".
Η φάση είναι περίεργη κι όταν νυχτώνει θέλω ν' ακούω she wants revenge και το κινητό μου να χτυπάει και she wants revenge ακούω κάθε βράδυ αλλά και το κινητό μου χτυπάει συχνά κι είναι ωραία, βασικά είναι φυσιολογικά, έτσι κάνουν οι άνθρωποι όταν σε θέλουν, σε παίρνουν ένα τηλέφωνο ξέρω γω, αλλά είχα τόσο πολύ συνηθίσει τους τύπους που απλά δε με ήθελαν αρκετά που σε λίγο θα πίστευα πως έτσι είναι το νορμάλ, αλλά παιδιά δεν είναι έτσι το νορμάλ, το νορμάλ είναι άμα μας θέλουν να μας το δείχνουν κι άμα τους θέλουμε ν' ανταποδίδουμε, αυτό είναι το νορμάλ.
Και επειδή η φάση είναι περίεργη είμαι σε δίλημμα, δεν ξέρω αν θέλω ν' ανεβάσω Φάμελλο ή she wants revenge, αλλά επειδή είναι ωραία απογευματινή ώρα και μπαίνει ήλιος απ' το παράθυρο θα επιλέξω Φάμελλο αλλά εσείς άμα νυχτώσει να ακούσετε το a little bit harder now, στο spotify κατά προτίμηση γιατί στο youtube δεν έχει καλή ποιότητα. Και καλό απόγευμα με φως και καλό βράδυ με ύποπτα χαμόγελα και γενικά όλα καλά να μας πάνε κάποια στιγμή αν γίνεται, πληζ δηλαδή ρε παιδιά, πρέπει κάποια στιγμή οι φίλοι μου να γίνουν χαρούμενοι, γιατί το αξίζουν. Α,ναι. Κι εγώ. Το αξίζω νομίζω κι εγώ.
2 σχόλια:
Κάθε φθινοπωρινό απόγευμα Τρίτης, έπινα μια κούπα καφέ στο παλιό Εξάντα. Πάντα είχα παρέα 2 ή 3 συν-καφεδοπότες στο 2ο τραπέζι από τη τζαμαρία, αυτό με το καναπέ από συμπαγές κερασοκαφέ καραβίσιο ξύλο και τη σκούρα μπλε ταπετσαρία. Αφού εξαντλούσαμε τα ροφήματα μας και τα όποια θέματα συζήτησης υπό τη θέα της μικρής βιβλιοθήκης του μαγαζιού, προσκαλούσα στο τραπέζι κάποιο από τα λογής φιλοξενούμενα βιβλία της. Χάρτες, προορισμοί, συλλογές ποιημάτων, διηγήματα και μέσα σε όλα αυτά ένα λεύκωμα με φάρους. Φάρους στο πουθενά, μέσα στα λυσσομανιασμένα κύματα ή στις ομιχλώδεις παρειές απόκρημνων υψωμάτων. Εξωτερικά, άκαμπτοι και μονολιθικοί, στο εσωτερικό τους όμως ζεστοί, με τεράστια θαλπωρή. Προμήθειες, κουζίνα, υπνοδωμάτιο και μαλακό καθιστικό κάτω από τα περιμετρικά αντικριστά παράθυρα. Πέρα από τα παράθυρα ο κόσμος όλος, μέσα* ο κόσμος μου.
Χθες το απόγευμα ήπια καφέ σε ένα φάρο παρέα με το φύλακα. Καθώς τζουράριζα το καρελάκι μου με τον ήλιο να δύει στο καπνό του κάτω από τα αντικριστά παράθυρα μια ερώτηση φιλεύτικα: Αλήθεια ρε μοναχικέ φύλακα, ξέρεις πόσο τυχερός είσαι;
τυχερός ο φύλακας, σχεδόν όσο και εμείς όταν πίνουμε καφέ κοντά σε ένα παράθυρο με τον ήλιο απέναντι. λίγο παραπάνω όμως, λόγω φάρου.
πολύ θα χαρώ αν όποτε θέλεις έρχεσαι εδώ και γράφεις ό,τι σου ρχεται.
άι λάικ :)
Δημοσίευση σχολίου