Σήμερα είναι μια μουντή μέρα και χαίρομαι ιδιαιτέρως γι αυτό. Ο ουρανός είναι γκρι, δεν έχει ζέστη -ούτε και κρύο όμως- και βρέχει με μεταβαλλόμενη ένταση. Μία ψιχαλίζει, μία δυναμώνει, μία κοντεύει να σταματήσει τελείως.
Η βροχή είναι πανέμορφη με όλους τους τρόπους. Όταν είναι δυνατή και πέφτει σαν κουρτίνα απ' τον ουρανό: πανέμορφη στα μάτια. Πανέμορφη στ' αυτιά. Πανέμορφη και στην όσφρηση έτσι όπως λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός για τις μυρωδιές. Έχει γιασεμιά στη γειτονιά μου. Τι ωραία που μυρίζουν τα βρεγμένα γιασεμιά. Μ' αρέσουν και γι άλλους λόγους τα βρεγμένα γιασεμιά. Γιατί δεν είναι πια τέλεια, δεν είναι εντελώς κομψά ούτε καν εντελώς λευκά. Είναι ταλαιπωρημένα, μούσκεμα απ' τη βροχή, μπορεί και λερωμένα. Αλλά είναι ακόμα γιασεμιά και μυρίζουν ακόμα υπέροχα και βρίσκω μια πανέμορφη αλληγορία σ' αυτό.
Χαίρομαι λοιπόν που είναι μια μέρα μουντή, δεν ήθελα άλλη λαμπερή μέρα. Δεν ήθελα ο ήλιος να καίει και σχεδόν να σ' αναγκάζει να ξυπνήσεις με κέφια, να φταις αν ξυπνήσεις κακόκεφος. Δεν ξυπνάω συνέχεια κακόκεφη αλλά νιώθω πως ο μουντός ουρανός και η βροχή μου αφήνουν περισσότερα περιθώρια να είμαι ο εαυτός μου.
Έτσι βγήκα με καλή διάθεση απ' το σπίτι, περπάτησα στη βροχή χωρίς να φορέσω καν την κουκούλα μου, μύρισα το χώμα και τα γιασεμιά κι ένιωσα τα μαλλιά και τα πόδια μου να βρέχονται, αγνόησα μία κλήση που θα μου χαλούσε την ηρεμία.
Κι είμαι ήρεμη σήμερα.
Όχι ευτυχισμένη αλλά ελεύθερη.
Θα το λύσουμε το δίλημμα πού θα πάει;
Προς το παρόν μάλλον διαλέγω ελευθερία.
8 σχόλια:
Τον τελευταίο καιρό όταν ξυπνάω κοιτάω έξω και σκέφτομαι: Σκατά, πάλι έχει ήλιο. (pardon my french). Aλλά όταν δεν έχει, χαμογελώ, μπορώ να είμαι εγώ.
Και χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα :)
ρε εσένα σκεφτόμουν και το spring rains! αλλά είπα να μη βάλω λινκ, μην είμαι τελείως stalker :P
εγώ είμαι με τις μέρες μου, κάποιες φορές χαίρομαι πολύ με τον ήλιο.
αλλά σήμερα ήταν το καλύτερό μου.
και είδα και πρώτο επεισόδιο από σειρά (The Affair, κατά τη γνώμη μου καταπληκτικό πρώτο επεισόδιο) κι είχε την ατάκα "I remember that the sun was really bright. Unusually strong. There was no place to hide."
και λέω ντάξει, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ!
Βροχή και πάλι βροχή! ❤
ω ναι :) νυχτοπούλι κι εσύ ε;
Να διαβάσετε το Περί βροχής, του Μαρτέν Παζ.
Είναι μικράκι, ούτε 2 ώρες δεν θέλει.
;)
κάσπερ μου μίλησες στον πληθυντικό;; :'D
αχ τον ξέρω αυτόν, πήγα να διαβάσω "πώς έγινα βλάκας" αλλά δεν το τελείωσα ποτέ. Όχι επειδή δε μου άρεσε, απλώς δεν ήμουν σε μουντ τότε. Θα το συνεχίσω κάποια στιγμή.
Αχ ωραία, μ' αρέσουν οι προτάσεις για βιβλία!
(ο τίτλος μου θύμισε του Παπαγιώργη "περί μέθης", "περί μνήμης")
το πώς έγινα βλάκας δεν μου άρεσε, ούτε καν το θυμάμαι πλέον.
Όχι βρε, δεν σου μίλησα στον πληθυντικό, μίλησα και στις 2 που σχολιάσατε πριν από μένα :P
χαχαχα μα τι χαζή που είμαι, ναι, έτσι βγάζει πιο πολύ νόημα :Ρ
ε χαζούλικο είναι το πώς έγινα βλάκας αλλά απ' ό,τι θυμάμαι διαβάζεται ευχάριστα.
Δημοσίευση σχολίου