Κι ήτανε μπιτ που σπάει με βία το έμμετρό του παρελθόν.

Σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε έναν τύπο σε ένα πάρτυ,
να συζητάτε για ποίηση,
να είναι πολύ μελαχρινός και όμορφος,
αλλά εσύ μόλις να 'χεις ξεκινήσει ωραία σχέση,
κι έτσι να μην κάνετε τίποτα πέρα απ' το να μένετε ώρα αγκαλιασμένοι,
και να πίνετε τζιν σκέτο;

Και μετά να περάσουν εφτά χρόνια,
να είστε σινγκλ,
να τον συναντήσετε τυχαία σε ένα πάρτυ,
να χαρείτε,
να χορέψετε,
να πάτε ξημερώματα στο πιο ροκ ξενυχτάδικο,
και να φιληθείτε αφού έχει βγει ο ήλιος με σάουντρακ διάφανα κρίνα;

Υποθετικά, αν σας συνέβαινε κάτι τέτοιο
θα ήταν ίσως ωραίο.



ΥΓ Σκέφτομαι το μέλλον απ' το παρελθόν και θέλω να δείξω κωλοδάχτυλο στο παρελθόν και να φορέσω κοκάλινο γυαλί ηλίου και να σκάσω χαμογελάρα στο μέλλον.

ΥΓ2 ο καλύτερός μου φίλος μόλις μου έστειλε μία εικόνα που έχει τον Τζόννυ Ντεπ και λέει "If  you love two people at the same time, choose the second. Because if you really loved the first one you wouldn't have fallen for the second". Kαι χαμογέλασα γιατί 1.Τζόννυ Ντεπ. 2.αυτό που λέει είναι ολόσωστο, 3. αν το σκεφτόμουν αυτό πριν 7 χρόνια ποιος ξέρει πώς θα ήταν τώρα τα πράγματα; και 4. επειδή ο φίλος μου το είδε και μου το 'στειλε επειδή με ξέρει τόσο καλά και τον αγαπώ.

Ανατολή

Είναι νομίζω πολύ σημαντικό να βλέπεις την ανατολή του ήλιου.
Όχι απλώς να είσαι ξύπνιος όταν συμβαίνει.
Να τη βλέπεις.

ο άντρας, Ντένη μου, θα σε κερατώσει, είναι νόμος.

— Ρε δε γίνεται να είναι έτσι τα πράγματα. Δηλαδή θα μεγαλώσω, θα παντρευτώ και θα φοβάμαι μήπως με κερατώνει κι εμένα ο άντρας μου;
— Μα σίγουρα θα σε κερατώνει. Για να μη σε κερατώνει πρέπει να παντρευτείς κάποιον με εσωτερική δυσαρμονία.
— Εσύ θα κερατώνεις τη γυναίκα σου δηλαδή;
— Όχι.
— Ε τότε;
— Εγώ είμαι δυσαρμονικός.
— Έναν τέτοιον θα παντρευτώ.

Απ' την άλλη, νόμος Φλωράνς, είναι το δίκιο του εργάτη.

πάντα προτιμούσα να καταστραφώ, παρά να φύγω ανειδοποίητος

Μόλις συνειδητοποίησα πως εκείνη τη μέρα το είχα μαζί μου εκείνο το τετράδιο.
Λέω για το τετράδιο στο οποίο έγραφα τους αγαπημένους μου στίχους
από τις Βιολέτες για μια Εποχή. Το είχα μαζί μου.
Στεναχωρέθηκα όταν το κατάλαβα,
στεναχωρέθηκα που δεν το έβγαλα από την τσάντα μου
να το διαβάσουμε μαζί.
Αυτά παθαίνεις με τις συνήθειες.
Έχω πάντα μαζί μου το τετράδιό μου κι έτσι ξεχνάω πως το έχω μαζί μου.
Σαν τα γυαλιά ηλίου που τα ψάχνεις όταν τα φοράς στο κεφάλι σου.

Δεν πειράζει όμως, είχα καιρό να κάνω αφιέρωμα στον Λειβαδίτη.
Για πάμε —που θα 'λεγε κι ένας γνωστός μου.

 ~

Όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε

~

—αλλά η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον που διέκοψε για λίγο
τα μεγάλα μας όνειρα—

~

Κι αυτή η νοσταλγία μας για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε 
—αχ, όλες οι ευτυχίες ήταν προορισμένες για σένα, 
αλλά από μια παρανόηση ή απρονοησία 
είχες κατέβει στην προηγούμενη στάση.

~

Μια γυναίκα τόσο θλιμμένη που ο κόσμος θα 'πρεπε να ξαναρχίσει.

~

Τελικά όλα περνάνε χωρίς να το καταλάβει κανείς
σα να συνέβησαν
κάπου αλλού ή σ' έναν άλλον

~

Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει

~

άνθρωποι κυριακάτικα θλιμμένοι κάθε Δευτέρα. 

~

Μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο, 
η μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί.

~

Κι αυτή η αλλόκοτη ευδαιμονία που νιώθεις καμιά φορά, 
ακόμα κι όταν όλα γύρω έχουν γίνει στάχτη —ίσως αυτό είναι ο Θεός.

~

Κι ίσως, σκέφτομαι, Κόλαση είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεις.
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό.

~

Τώρα αν θυμάμαι κάτι απ' τη ζωή μου είναι δύο τρία ήρεμα βράδια 
και λίγη μουσική απ' το ανεκπλήρωτο
 — κι αυτά τα γλυκά λόγια που λέμε στον εαυτό μας όταν μας έχουν όλοι απαρνηθεί.

~

Κάποτε θα σου διηγηθούν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου, 
αλλά εσύ δε θα τις γνωρίζεις.

~

—μην παραξενεύεστε λοιπόν που έμεινα τόσο νέος: εγώ δεν είχα ιστορία, 
όπως και τα πιο ωραία λόγια που τα βρίσκουμ όταν είναι πλέον αργά.
Οι πιο ωραίες ιστορίες είναι όταν δε μας γνωρίζουν.

~

σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, 
νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.

~

Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερη όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.

~

αγαπούσα πάντα τους συναθρώπους μου κι αυτό είναι μία απ' τις αρετές 
στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου 

~

μπορεί να είμαι υπερήφανος αλλά θέλω να ξέρω τι χάνω, έτσι είμαι πλασμένος, 
δεν μπορώ να εθελοτυφλώ—ίσως γι αυτό γίνομαι αντιπαθητικός

~

γιατί βέβαια, το βλέπετε, εγώ όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα —
μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατελείωτη
μπορεί να είναι μια νύχτα.

~

Το τελευταίο θα μπει σε φωτογραφία από το τετράδιο που λέγαμε.
Επειδή το αγαπώ ιδιαιτέρως.
Κι επειδή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που διάβασα κάτι
που είχε γράψει κάποιος άλλος
και που περιέργαφε τόσο εύστοχα ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου.

very square peg, very round hole.

Σήμερα σκέφτηκα πάλι αυτή τη φράση που περνάει συχνά πυκνά από το μυαλό μου
και μου την είχε γράψει και η Λορέλ σε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα
και την είχα γράψει κι εγώ το τέλος από τον τρυποκάρυδό μου.

Μία φράση που συνοψίζει όλους τους λόγους που πολλά πράγματα στη ζωή μου
δεν πάνε όπως θα ήθελα
όπως θα μπορούσα
ή όπως ήξερα ότι γινόταν να γίνουν.


very square peg, very round hole.

κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη

Λοιπόν η Αθήνα μου αρέσει πάρα πολύ.
Νομίζω πως θα περνούσα πολύ ωραία αν έμενα εκεί
και θα ήθελα να το κάνω κιόλας.

Αλλά όσο ωραία κι αν έχω περάσει στην Αθήνα
—πόσο μάλλον αν "όχι και τόσο"—
όταν φτάνω στη Θεσσαλονίκη έχω στο στήθος ένα φτερούγισμα
σα να πηγαίνω να συναντήσω γκομενο.

Έχει αυτή την ατμόσφαιρα
υγρή
μελαγχολική
και πανέμορφη.

Νομίζω πως αν μου άρεσαν οι γυναίκες, έτσι θα μου άρεσαν.
Υγρές, μελαγχολικές και πανέμορφες.

Και μου ανεβαίνει στο στόμα ένα μακρόσυρτο
αχ.

Κι έτσι ξέρω.

 

Κάποιοι στίχοι από αυτό, ήταν γραμμένοι στα πρώτα, μπλε σταράκια μου.

εκεί που όλα είν' ωραία*

Χαιρόμουν που θα επέστρεφα με το τραίνο. Μία 50λεπτη πτήση δε θα μου αρκούσε για να γίνω κουκλίτσα και να παρουσιαστώ στη μάνα μου, να της πω "είμαι καλά" και να με πιστέψει. Είχα προετοιμαστεί για βαρύ ταξίδι.

Δεν ήταν τελικά. Σε σχεδόν ανάλογη φάση στα 22 μου χρειάστηκα ένα δίμηνο να κλαίω για να με πάρει ο ύπνος. Τώρα μου έφτασε —ελπίζω δηλαδή— ένα απόγευμα. Ένα πολύ κακό απόγευμα. Μάλλον μεγαλώνω υπέρ μου.

— Την κόκκινη γραμμή παίρνω,ε;
— Ναι, προς Ανθούπολη.
— Αλίμονο.

Συνάντησα φίλη στο σταθμό. Στην αρχή απογοητεύτηκα που η τύχη δε με άφησε να μείνω μόνη μου. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως κι αυτή δεν ήταν στα καλύτερά της και έτσι κάπνισα κάποια τσιγάρα Κάμελ συζητώντας με τη Μαρίνα και περιμένοντας το τραίνο και ελπίζοντας Θέε μου μακάρι να με πάρει ο ύπνος. Βρήκα τον τέλειο τρόπο να περιγράψω αυτό που ένιωθα:
Μεθαύριο είναι Χριστούγεννα, αλλά εγώ θα ήθελα να είναι απλά Κυριακή.

Το ταξίδι ωστόσο δεν ήταν άσχημο. Άκουσα γι άλλη μια φορά Δεληβοριά ταξιδεύοντας. Δεν το έκανα τόσο επειδή ήθελα μουσική, όσο για να μην ακούω την ανακοίνωση των στάσεων μπας και καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου. Τα μάτια μου, που χτες δεν ήταν ούτε καφέ, ούτε πράσινα, ούτε κανένας συνδυασμός τους. Χτες ήταν κόκκινα.

Ήμουν στο σπίτι στις 7 ακριβώς.
Έστρωσα.
Κοιμήθηκα.
Ξύπνησα το απόγευμα.
Σκέφτηκα για λίγο τι θέλω να κάνω τον εαυτό μου.
Δε μου πήρε πολλή ώρα να αποφασίσω πως πάντως στη μοίρα του δε θα τον αφήσω κι αν μη τι άλλο του χρωστάω βόλτα. Πήρα το βιβλίο μου, το τετράδιό μου, την κασετίνα και τα Κάμελ μου και ξεκίνησα.

Θυμήθηκα πως αυτό το έκανα τον περασμένο Μάρτιο και δε μου άρεσε αυτή η ομοιότητα. Τον περασμένο Μάρτιο δεν είχα όρεξη για τίποτα. Περπατούσα στην πόλη ανικανοποίητη, δεν ήξερα πού πάω, ήξερα μόνο πως δεν αντέχω να είμαι στο σπίτι. Περπατούσα κι ένιωθα να με κυνηγάνε και να μου λείπει ένας προορισμός. Στάθηκα στο φανάρι, τράβηξα μια τζούρα, και είπα στον εαυτό μου "Τώρα δεν είναι ο περασμένος Μάρτιος. Είναι αυτός εδώ ο Δεκέμβρης".

Συνέχισα την πολύ συγκεκριμένη διαδρομή που κάνω όταν κατεβαίνω στο κέντρο και που δεν είναι η συντομότερη. Είναι αυτή που μ' αρέσει. Περνώντας όμως από τον γνωστό καθρέφτη του παιχνιδάδικου στον οποίο πάντα τσεκάρω τα μαλλιά μου, άκουσα δυνατή μουσική να έρχεται από το στενό. Τότε θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η Θεσσαλονίκη είναι ολόκληρη μια μεγάλη γιορτή. Έστριψα για να περάσω μέσα από τη γιορτή. Ένα χέρι έσφιξε το μπράτσο μου και σχεδόν το ένιωσα να χαμογελάει. Ήταν ο φίλος μου ο Ν. που είχα καιρό να δω. Ήπια έναν καφέ, με ρώτησε τι έχω, είπα τίποτα. Κάποιοι τύποι με πνευστά και κρουστά έπαιξαν δίπλα στ' αυτιά μας το να 'ταν η χαρά οικόπεδο. Η χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη κέρδιζε έδαφος σιγά-σιγά.

Θυμήθηκα το αδιάκοπα που το άκουσα πολλές φορές στο τραίνο και τον στίχο
η Θέσσαλονίκη σου θ' ανάβει για μας
και σκέφτηκα πως εμείς δεν είμαστε
η Θεσσαλονίκη μου όμως είναι.

*Θεσσαλονίκη με φεγγάρι / όλους τους πόνους μου να πάρει

Να με θυμάσαι

Επειδή απ' τη σιωπή πάντα προτιμούσα δυο λόγια μεθυσμένα.

It's a self preservation thing, you see.

Είναι μια σκηνή στο love actually που πάει η Τζούλιετ στο σπίτι του Μαρκ, που είναι ο καλύτερος φίλος του άντρα της και ερωτευμένος μαζί της. Εκεί βλέπει τα πλάνα που τράβηξε ο Μαρκ από τον γάμο τους και που ήταν μόνο πλάνα της Τζούλιετ και καταλαβαίνει πώς νιώθει για εκείνη. Και του λέει "but you don't even talk me".
Και της απαντάει:

It's a self preservation thing, you see.

Κι εγώ δεν μπορώ να του δώσω άδικο.
Του Μαρκ.

Enough now

19.12.16, 21:06

Αεροδρόμιο

Πήρα το 78 προς Αεροδρόμιο.

Χαίρομαι που ήρθα με το λεωφορείο, δεν το είχα ξανακάνει.

Ήταν γεμάτο. Αυτό μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, δεν περίμενα να πηγαίνει τόσος κόσμος στο αεροδρόμιο· πήγαινε όμως.

Στάθηκα όρθια και κοιτούσα έξω από τη δεξιά σειρά παραθύρων. Σκέφτηκα αν κοιτάω πάντα από τη δεξιά πλευρά. Όχι, μου απάντησα. Περίεργο.

Όταν πηγαίνω στο κέντρο κοιτάω πάντα από την αριστερή, το ίδιο και όταν γυρίζω στο σπίτι. Χμ, είναι επειδή έχω συγκεκριμένη θέση στα αστικά λεωφορείο, πολυτέλεια που δε μου προσφερόταν αυτή τη στιγμή. Ωραία, έλυσα το μυστήριο, μπορώ να συνεχίσω.

Κοιτούσα λοιπόν έξω και είχα την σίγουρα εσφαλμένη αίσθηση πως δεν έχω ξαναδεί αυτό το κομμάτι της πόλης. Σίγουρα όμως δεν το είχα ξαναδεί πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Αυτή ήταν η σωστή αίσθηση.

Ένα βενζινάδικο με πληροφόρησε πως η θερμοκρασία είναι στους 3 βαθμούς Κελσίου και ένα επόμενο πως η τιμή της αμόλυβδης είναι ένα και σαράντα οκτώ.

Έφτασα και κατευθύνθηκα προς το έβερεστ.

— Νεράκι;

— Και νεράκι.

— Και τι καφέ;

— Καπουτσίνο.

Η κοπέλα ζήτησε τέσσερα και σαράντα, εγώ άκουσα δεκατέσσερα και σαράντα και έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό αλλά γρήγορα αποκαταστάθηκε η αλήθεια.

Με είχε φάει το άγχος όλη μέρα —και όλες τις προηγούμενες μέρες— κι έτσι αποφάσισα να πιω σήμερα. 

Ρακή το μεσημέρι. 

Μπύρα πριν πάρω το λεωφορείο. 

Και τώρα καφέ.

Χτες είδα ξανά το love actually και τώρα λέω στον εαυτό μου

Enough.

Enough now.

Το τραγουδάκι μη με ρωτάτε από πού μας προέκυψε. Ξέρω κι εγώ;

Χτες βρήκα άσπρη τρίχα.

Το δωμάτιό μου μυρίζει κολόνια και προϊόντα για τα μαλλιά.
Μου αρέσει η μυρωδιά των προϊόντων για τα μαλλιά.
Μου αρέσει με τον ίδιο τρόπο που μου αρέσει και ο ήχος
που κάνουν τα καλλυντικά όταν τα ψαχουλεύεις.

Η διαφορά με παλιότερα που ήμουν πιο μικρή
και που δεν είχα βγάλει ακόμα την πρώτη μου άσπρη τρίχα,
είναι πως τώρα μου αρέσει και να τα χρησιμοποιώ αυτά τα πράγματα.
Δεν αγαπώ τη διαδικασία του μακιγιάζ κι έχω ένα σωρό άγνωστες λέξεις
—κοντούρινγκ ας πουμε—
αλλά μ' αρέσει να φοράω κραγιόν και μάσκαρα·
αυτά μόνο. Είναι αρκετά.

Και ακολουθώ πλέον τις συμβουλές της κομμώτριας
και βάζω μάσκα ή κοντίσιονερ στα μαλλιά μου, εναλλάξ.
και πάντα λαδάκι μετά το λούσιμο.
Γιατί μπορεί να έχει πλάκα να βγαίνεις απ' το μπάνιο και να 'σαι έτοιμη
αλλά πιο πολύ διασκεδάζω πλέον όταν βλέπω τα μαλλιά μου
να λάμπουν κι όταν τα αγγίζω να είναι απαλά.

Μεγάλωσα, θα μου πεις.
Χαίρω πολύ, θα σου πω.
Χτες βρήκα άσπρη τρίχα.

ΥΓ Σκέφτομαι πως τα μαλλιά των ανθρώπων ή πέφτουν ή ασπρίζουν.
     Σχεδόν όπως οι έρωτες.

το μέλλον απ' το παρελθόν

Αυτό είναι ένα τραγούδι που έχω ακούσει πολλές φορές
και που δεν έχω νιώσει καμία.
Δεν υπερβάλω.
Δεν εννοώ πως δεν έχω ζήσει καμία ωραία ιστορία
άξια να τραγουδιστεί.
Αλλά αυτό το τραγούδι πέρα από τον έρωτα
και την τρυφερότητα
και τη μουσική,
τη φασαρία,
και τα αρώματα
έχει και κάτι άλλο.

Το βασικότερο συναίσθημα που μου δημιουργεί αυτό το τραγούδι
είναι αυτό του αναπόφευκτου.
Ότι αυτοί οι δύο δεν υπήρχε πιθανότητα να μην φιληθούν.
Ήταν αναπόφευκτο.
Αυτό ήθελα να πω σήμερα.

σημείο φυγής

Περπατούσα προς το σημείο όπου είχα ραντεβού με τη φίλη μου.
Έβλεπα το σημείο, ήξερα όμως πως θα αργούσα 3 λεπτά με μια πρόχειρη εκτίμηση.
Το σημείο φαινόταν κοντά, δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σ' εμένα και το σημείο·
κι όμως θ' αργούσα 3 λεπτά.

Τότε σκέφτηκα πως αν βλέπεις τον προορισμό
αυτό δε σημαίνει πως θα τον φτάσεις και γρήγορα
και πως αντίστοιχα, αν δεν τον βλέπεις δε σημαίνει πως είναι μακριά.

Είμαι σίγουρη πως δεν ξεστομίζω καμιά πρωτάκουστη σοφία αυτή τη στιγμή
πως σίγουρα κάποιος το 'χει ξανασκεφτεί
ξαναπεί
ξαναγράψει
και πως κι εγώ ίσως κάποτε κάπου το διάβασα.

Σημασία όμως δεν έχει πότε διαβάζεις κάτι
αλλά πότε το καταλαβαίνεις.

morning rumble*

Σκεφτόμουν εκείνη την ταινία που μου είχε προτείνει η Λορέλ. Λεγόταν Man up και ήταν από τις πολύ ωραίες ρομαντικές κομεντί —ναι φυσικά βλέπω ρομαντικές κομεντί. Θυμάμαι μία σκηνή που ο άντρας ψάχνει τη γυναίκα και ρωτάει διάφορους αν την έχουνε δει και για να την περιγράψει λέει "she has very cool hair". Μόνο για σήμερα έχω τα μαλλιά της και μου φαίνονται στ' αλήθεια βέρυ κουλ. Μόνο για σήμερα, επειδή τα μαλλιά μου αντιστέκονται σθεναρά σε οποιονδήποτε κυματισμό, αλλά ο καλλιτέχνης κομμωτής φίλος μου το έκανε το θαύμα. Αλλά όπως είπα, θα κρατήσει μόνο για σήμερα.

Μου αρέσουν τα κυματιστά μαλλιά. Κάπου έχω ξαναπει τι μου εμπνέει κάθε τύπος μαλλιού. Τα ίσια μου φαίνονται αυστηρά και τα κυματιστά γαλήνια. Τέλος πάντων, πήρα τα βέρυ κουλ μαλλιά μου και τα εξίσου κουλ γυαλιά μου, φόρεσα και το παλτό μου (το οποίο προ ολίγου επιδιόρθωσα με συρραπτικό κι έτσι ένιωσα πιο μηχανικός από ποτέ) και βγήκα να πάω στον φούρνο. Ήθελα οπωσδήποτε κάτι να συνοδεύσω τον καφέ. Τον επόμενο καφέ γιατί τον πρώτο τον έριξα στο γραφείο, στο πάτωμα, στην καρέκλα και πάνω μου. Και πάνω στην καινούρια μου εσάρπα που εκείνη τη στιγμή περιεργαζόμουν για να δω αν ακόμα μαδάει παρόλο που την κατέψυξα για 24 ώρες. Μη με κοιτάτε σαν εξωγήινη, η Λέττα είπε πως τα πράγματα που μαδάνε σταματάνε να μαδάνε αν τα βάλεις στην κατάψυξη για 24 ώρες. Το έκανα. Να σας πω ότι έπιασε; Δε θα σας το πω. Και η εσάρπα μαδάει και τον καφέ έριξα ολ όβερ δε πλέις. Αλλά δεν πειράζει, τώρα πήγαινα στο φούρνο για να πάρω πράγματα να συνοδεύσω τον επόμενο καφέ.

Πήρα. Περπατούσα πολύ πολύ χαρούμενη, πολύ πολύ ανάλαφρη και πολύ πολύ όμορφη (το ξέρω πως αυτά είναι για να τα κρίνουνοι άλλοι, αλλά έτσι ένιωθα και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε). Σκεφτόμουν πυρετωδώς "Είμαι 25! Είμαι 25! Είμαι 25!" λες και το να είσαι 25 είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Αυτή τη στιγμή πιστεύω πως είναι. Ύστερα πήρα και διπλό καπουτσίνο για να ξεπλύνω το φιάσκο του πρώτου καφέ. Συνέχισα να περπατάω ανάλαφρα και πανέμορφα και τώρα σκεφτόμουν "Είμαι 25 κι έχω διάβασμα. Είμαι 25 και έχω διάβασμα. Είμαι 25. Και έχω διάβασμα". Και είπα στον εαυτό μου πως εντάξει, σε καλοέπιασες, τράβα να διαβάσεις τώρα γιατί κούκλα μου αν είχες πτυχίο θα πήγαινες στη δουλειά, έτσι δεν είναι; Μα δεν έχεις άλλη δουλειά, έχεις μόνο να διαβάσεις. Μην είσαι τεμπέλα.

Ύστερα σκέφτηκα κάτι κάπως άσχετο με αφορμή τη χτεσινή μέρα: σκέφτηκα πως για μένα η ορκωμοσία είναι η μέρα που σταματάς να είσαι στο σωματείο επισιτισμού και είσαι πλέον στο συνδικάτο μετάλλου. Βέρυ κουλ συνδικάτο αν θες τη γνώμη μου (από άποψη ονόματος,μου ακούγεται όμορφο). Χωρίς να θέλω να μειώσω τον επισιτισμό. Σερβιτόρες ενωμενες κι αγάπη ολούθε.

ΥΓ μέχρι κι εγώ εκπλήσσομαι από την καλή μου διάθεση, φτύστε με.
*εδώ η αγαπημένη μου πρωινή λίστα. Όταν τελειώνει βάζω Smiths.

as pretty as a picture*

Κάποια πράγματα είναι σαν τις κορδέλες από τα κουτιά των ζαχαροπλαστείων.
Δεν τις κρατάς επειδή τις θέλεις απαραίτητα.
Τις κρατάς επειδή είναι πολύ όμορφες για τα σκουπίδια.

Δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω αυτή τη διαπίστωση.
 
*άπλα έψαχνα αφορμή να παραθέσω αυτό το τραγουδάκι, μου είχε λείψει.

devil may care

— Θα σου ζητούσα συγγνώμη που στο κάνω αυτό, αλλά διασκεδάζω.
— Είσαι ο διάολος. Απλά δεν πρέπει να βλεπόμαστε, αυτό είναι όλο.
— Αυτό είναι πανεύκολο.
— Κι όταν ξανάρθεις;
— Θα ξαναδιασκεδάσω με την εσωτερική σου πάλη.
— Είσαι ο διάολος.
— Το ξέρω.

our sharp blade eyes cut like knives (25)

Είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν να έχουν γενέθλια.
Θα ήθελα να κρατάνε 3 μέρες, δε νιώθω πως μου αρκεί το 24ωρο.
Αλλά επειδή, τέλος πάντων, τόσο είπαμε να κρατάει μια μέρα,
στις 9 ξύπνησα και στις 10 ήμουν ήδη για πρωινό καφέ. Αχά.

Μ' αρέσει, που λέτε, να έχω γενέθλια.
Είμαι το κορίτσι που πίνει καταχαρούμενο διπλό καπουτσίνο με μέλι
—μέλι στον καπουτσίνο;! Μέλι παντού, θα απαντήσω— 
φοράει φουστάνι και τα καινούρια σκουλαρίκια·
λιποζάν με χρώμα, γιατί το κραγιόν είναι υπερβολή τόσο πρωί.
Και την κλασική κολόνια που φέτος —ίσως και σήμερα—
κλείνει δεκαετία πάνω στο δέρμα μου.

Κι είμαι το κορίτσι που μετά απολίγο θα κοιτάξει το κενό
θα νιώσει θλίψη·
θα φύγει από τον καφέ και η καρδιά της θα χτυπάει γρήγορα,
θα νιώθει ότι την κυνηγάνε,
θα θέλει να κάνει εμετό,
θα κρατιέται όμως.

Θα την χτυπάει ο ήλιος και θα βάλει τα γυαλιά της.
Όταν θα κοιτάει κάτω θα βλέπει τον καραμελένιο σκελετό τους
κι έτσι απλά θα χαρεί πάλι.
Γιατί είναι ωραία τα καραμελένια γυαλιά ηλίου,
πόσο μάλλον αν τα 'χεις αγοράσει 2 ευρώ από ένα παλιατζίδικο στη Ναυαρίνου.

Το κορίτσι χαίρεται που έχει γενέθλια.
Το κορίτσι ακούει στο ριπήτ το kids of December
κι ανανεώνει ανελλιπώς το λιποζάν του
μέχρι να έρθει η ώρα για το κραγιόν.

για σένα και γι απόψε

— Να ξέρεις, ετοιμάζομαι να σε φλερτάρω.
— Δεν το αφήνεις μωρέ καλύτερα;
— Όχι. Κάτι παίζει με την πάρτη σου.
— Ρε συ, πανέμορφος είσαι αλλά δεν έχω όρεξη.
— Για τι έχεις όρεξη;
— Για κάτι με ουσία.
— Θες να ερωτευτούμε απόψε;

πληθυντικός

Αγαπώ τον πληθυντικό αριθμό.
Όχι με τη ρομαντική έννοια του "εμείς".
Αγαπώ να τον χρησιμοποιώ.
Λέω "σας παρακαλώ" και "αν σας είναι εύκολο"
στις πωλήτριες και στις σερβιτόρες
και στους πωλητές και στους σερβιτόρους
και σε όλους τους ανθρώπους που δε γνωρίζω.

Μου άρεσε και όταν μου απευθύνονταν στον πληθυντικό
οι άνθρωποι που τους σέρβιρα.
Δε μου άρεσε πάντα·
στην αρχή ζητούσα να μου μιλάνε στον ενικό
κάνοντας το γνωστό ηλικιακό αστείο.
Το συνήθισα όμως σε βαθμό που το υιοθέτησα κιόλας.

Δε νιώθω πως ο πληθυντικός κρατάει τους ξένους πιο μακριά.
Δε νιώθω πως είναι ψυχρός κι απόμακρος.
Νιώθω πως είναι ένας τρόπος να δώσεις στους ανθρώπους
τη σημασία που ίσως έχουν.
Μπορεί να μην αξίζουν τον πληθυντικό σου.
Το να τους τον στερείς όμως είναι αγενές για τον εξής λόγο:
είναι σα να έχεις ήδη αποφασίσει πως δεν τον αξίζουν,
χωρίς καν να τους γνωρίσεις.

Όλοι οι άγνωστοι δικαιούνται να τους μιλάς στον πληθυντικό.
Όλοι οι άγνωστοι δικαιούνται να σκέφτεσαι γι αυτούς
πως μάλλον έχουν σημασία.