εκεί που όλα είν' ωραία*

Χαιρόμουν που θα επέστρεφα με το τραίνο. Μία 50λεπτη πτήση δε θα μου αρκούσε για να γίνω κουκλίτσα και να παρουσιαστώ στη μάνα μου, να της πω "είμαι καλά" και να με πιστέψει. Είχα προετοιμαστεί για βαρύ ταξίδι.

Δεν ήταν τελικά. Σε σχεδόν ανάλογη φάση στα 22 μου χρειάστηκα ένα δίμηνο να κλαίω για να με πάρει ο ύπνος. Τώρα μου έφτασε —ελπίζω δηλαδή— ένα απόγευμα. Ένα πολύ κακό απόγευμα. Μάλλον μεγαλώνω υπέρ μου.

— Την κόκκινη γραμμή παίρνω,ε;
— Ναι, προς Ανθούπολη.
— Αλίμονο.

Συνάντησα φίλη στο σταθμό. Στην αρχή απογοητεύτηκα που η τύχη δε με άφησε να μείνω μόνη μου. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως κι αυτή δεν ήταν στα καλύτερά της και έτσι κάπνισα κάποια τσιγάρα Κάμελ συζητώντας με τη Μαρίνα και περιμένοντας το τραίνο και ελπίζοντας Θέε μου μακάρι να με πάρει ο ύπνος. Βρήκα τον τέλειο τρόπο να περιγράψω αυτό που ένιωθα:
Μεθαύριο είναι Χριστούγεννα, αλλά εγώ θα ήθελα να είναι απλά Κυριακή.

Το ταξίδι ωστόσο δεν ήταν άσχημο. Άκουσα γι άλλη μια φορά Δεληβοριά ταξιδεύοντας. Δεν το έκανα τόσο επειδή ήθελα μουσική, όσο για να μην ακούω την ανακοίνωση των στάσεων μπας και καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου. Τα μάτια μου, που χτες δεν ήταν ούτε καφέ, ούτε πράσινα, ούτε κανένας συνδυασμός τους. Χτες ήταν κόκκινα.

Ήμουν στο σπίτι στις 7 ακριβώς.
Έστρωσα.
Κοιμήθηκα.
Ξύπνησα το απόγευμα.
Σκέφτηκα για λίγο τι θέλω να κάνω τον εαυτό μου.
Δε μου πήρε πολλή ώρα να αποφασίσω πως πάντως στη μοίρα του δε θα τον αφήσω κι αν μη τι άλλο του χρωστάω βόλτα. Πήρα το βιβλίο μου, το τετράδιό μου, την κασετίνα και τα Κάμελ μου και ξεκίνησα.

Θυμήθηκα πως αυτό το έκανα τον περασμένο Μάρτιο και δε μου άρεσε αυτή η ομοιότητα. Τον περασμένο Μάρτιο δεν είχα όρεξη για τίποτα. Περπατούσα στην πόλη ανικανοποίητη, δεν ήξερα πού πάω, ήξερα μόνο πως δεν αντέχω να είμαι στο σπίτι. Περπατούσα κι ένιωθα να με κυνηγάνε και να μου λείπει ένας προορισμός. Στάθηκα στο φανάρι, τράβηξα μια τζούρα, και είπα στον εαυτό μου "Τώρα δεν είναι ο περασμένος Μάρτιος. Είναι αυτός εδώ ο Δεκέμβρης".

Συνέχισα την πολύ συγκεκριμένη διαδρομή που κάνω όταν κατεβαίνω στο κέντρο και που δεν είναι η συντομότερη. Είναι αυτή που μ' αρέσει. Περνώντας όμως από τον γνωστό καθρέφτη του παιχνιδάδικου στον οποίο πάντα τσεκάρω τα μαλλιά μου, άκουσα δυνατή μουσική να έρχεται από το στενό. Τότε θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η Θεσσαλονίκη είναι ολόκληρη μια μεγάλη γιορτή. Έστριψα για να περάσω μέσα από τη γιορτή. Ένα χέρι έσφιξε το μπράτσο μου και σχεδόν το ένιωσα να χαμογελάει. Ήταν ο φίλος μου ο Ν. που είχα καιρό να δω. Ήπια έναν καφέ, με ρώτησε τι έχω, είπα τίποτα. Κάποιοι τύποι με πνευστά και κρουστά έπαιξαν δίπλα στ' αυτιά μας το να 'ταν η χαρά οικόπεδο. Η χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη κέρδιζε έδαφος σιγά-σιγά.

Θυμήθηκα το αδιάκοπα που το άκουσα πολλές φορές στο τραίνο και τον στίχο
η Θέσσαλονίκη σου θ' ανάβει για μας
και σκέφτηκα πως εμείς δεν είμαστε
η Θεσσαλονίκη μου όμως είναι.

*Θεσσαλονίκη με φεγγάρι / όλους τους πόνους μου να πάρει