Du riechst so gut

— Θα έρθω σε λίγο, θέλω να κάνω ένα τσιγάρο και ν' ακούσω μουσική.

Έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω ένα τσιγάρο, αυτό δε σήκωνε κουβέντα και το ήξερες.
Επιπλέον όμως μου 'χε καρφωθεί στο μυαλό η Λίνα του Άσιμου, χωρίς να ξέρω γιατί.
Βέβαια όταν πάτησα το πλέυ κατάλαβα:
πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ
μοναχά για σένα κάνω το χαζό.

Άνοιξα και το παράθυρο κι ακούμπησα εκεί τους αγκώνες μου
και κάπνιζα κοιτώντας τον άδειο δρόμο.
Σχεδόν λυπήθηκα που δε σηκώθηκες να μ' ακολουθήσεις·
λυπάμαι όταν περνάνε χωρίς μάρτυρες οι κινηματογραφικές στιγμές.
Αλλά δεν πειράζει, εγώ θα το θυμάμαι.
Και να προσπαθήσω, δε θα μπορέσω να το ξεχάσω αυτό το βράδυ.

Ύστερα το τσιγάρο και το τραγούδι τελείωσαν κι εγώ μπήκα κάτω απ' το πάπλωμα
κι εσύ μου ζέσταινες τα χέρια που είχαν παγώσει στο ανοιχτό παράθυρο.

Μετά ήταν πρωί, σηκώθηκα νωρίτερα, έπλυνα πρόσωπο και δόντια
αλλά δε χτένισα μαλλιά.
Ξέχασα τη βούρτσα·
άλλο ένα πρωί σαν την τρελή.

Ύστερα ξύπνησες κι εσύ, δε σχολίασες την οδοντόβουρτσα στο μπάνιο.
Σε ρώτησα αν μπορώ να την αφήσω για να μην την πηγαινοφέρνω,
δε φάνηκες φρικαρισμένος, είπες φυσικά, χάρηκα.

Φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις,
πήρα καφέ πακέτο,
δεν προλάβαμε να πιούμε στο σπίτι.
Μου είχες πει "Καλημέρα. Καφέ ή σεξ;"
κι έτσι δεν προλάβαμε να πιούμε καφέ
και πήρα καφέ απ' έξω.

Άκουγα την δεύτερη αγαπημένη μας πρωινή εκπομπή
—η πρώτη είχε τελειώσει—
περπατούσα και χαμογελούσα.
Σκεφτόμουν τα χαζά που έλεγες χτες
κι έπειτα αυτά που έλεγες για να τα διορθώσεις.
Πιο πολύ όμως σκεφτόμουν τα χέρια σου
που είναι πάντα αρκετά ζεστά
και οι φλέβες προεξέχουν με πολύ σέξυ τρόπο.

Αλλά περισσότερο απ' όλα μου 'χε κολλήσει στο μυαλό
το du riechst so gut  χωρίς να το 'χω ακούσει κάπου.
Ίσως επειδή στ' αλήθεια μυρίζεις ωραία.

I want you to stay*

Μου λένε πως φαίνομαι ήρεμη κι εγώ τους πιστεύω.
Σίγουρα φαίνομαι ήρεμη.
Ώρες-ώρες είμαι κιόλας.
Όταν κάνουμε πράγματα που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι.
Αγκαλιές και φαγητό βλέποντας ταινία και βόλτες στην παραλία
και μου κάνεις και εσπρεσσάκια το πρωί
κι εγώ ποτέ δεν έπινα εσπρεσσάκια το πρωί
και καταλαβαίνεις πως νιώθω πολύ σπέσιαλ.
Νιώθω που λες ήρεμη αυτές τις ώρες.

Αλλά μετά έρχεται ένα βράδυ που κοιμάμαι μόνη μου
και φυσικά δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό,
τόσο καιρό μόνη μου κοιμόμουν,
δε μου λείπεις καν ακόμα.

Αλλά βλέπω όνειρα ξέρεις.
Και ξυπνάω αγχωμένη και νιώθω το παρελθόν μου να με κυνηγάει.
Καμιά φορά με κυνηγάει και στ' αλήθεια βέβαια,
καμιά φορά μία μηχανή καβαλάει το πεζοδρόμιο και μου κόβει το δρόμο
και ξέρω τον αναβάτη και τον αγαπώ
πάντα θα τον αγαπώ
αλλά εκείνος με χαϊδεύει και μου λέει πως του λείπω
κι εγώ δεν μπορώ και δε θέλω να πω "κι εμένα"
και δεν μπορώ και δεν θέλω να χαϊδέψω
και νιώθω πως διαπράττω προδοσία κι αυτό είναι άδικο
είναι άδικο και για μένα και για κείνον
και μόνο για σένα είναι δίκαιο και αρχίζω να αναρωτιέμαι
αν υπάρχει κάποιος τρόπος να είμαστε εντάξει με τους ανθρώπους
χωρίς να καταπιέζουμε τίποτα.
Καταλήγω πως δεν υπάρχει αλλά πως κάποιοι άνθρωποι αξίζουν κάτι να καταπιέσεις.
Και ελπίζω πως εγώ δεν καταπιέζομαι για χάρη σου.

Σε βρήκα όμως όταν αποφάσισα να καταπιέσω ένα κομμάτι.
Χμ ελπίζω να μην είναι μια κοινή κι αναποτελεσματική καταπίεση αυτή που έκανα,
αυτό το "σπρώχνω την σκόνη κάτω από το χαλί".
Ελπίζω να ήταν ένα πολύ καλό σκούπισμα και σφουγγάρισμα.
Δεν καταπιέζομαι για χάρη σου.
Προσπαθώ να είμαι ο αγαπημένος μου εαυτός·
πώς γίνεται να είναι κακό αυτό;
Δε γίνεται να είναι κακό.

Κι ύστερα κοιμάμαι μόνη μου, δε σε σπρώχνω στην άκρη του κρεβατιού
και δε μου παίρνεις την κουβέρτα.
Κοιμάμαι μόνη μου και ξυπνάω ιδρωμένη
γιατί το παρελθόν μου με κυνηγάει και στον ύπνο μου.
Στον ύπνο μου κάποιος μου στέλνει πακέτα με το ταχυδρομείο
—το 'χω αλήθεια παράπονο απ' αυτόν τον τύπο,
που ποτέ δεν μου 'στειλε κάτι με το ταχυδρομείο.
Στον ύπνο μου κάποιος άλλος με διεκδικεί με τον πιο πρόστυχο τρόπο
κι εγώ ενδίδω.

Όμως ξυπνάω και δεν έχω κανένα γράμμα
και δεν έχω ενδώσει στον τύπο.

Ξυπνάω.
Είμαι ξύπνια, είμαι δικιά σου κι είμαι έτοιμη.
Είμαι έτοιμη να μη φρικάρω την επόμενη φορά που θα με πεις μωράκι σου.

everything is illuminated

Χτες έπαθα το εξής: ήμασταν σε μία συναυλία ενός καλλιτέχνη που μ' αρέσει πολύ. Βέβαια τον έχω δει αρκετές φορές, οπότε θα το χρησιμοποιήσω αυτό σαν ελαφρυντικό (όχι πως θεωρώ ότι χρειάζεται να ελαφρύνω κάτι). Λοιπόν, δεν του έδωσα σχεδόν καμία σημασία· του τραγουδιστή. Αν με ρωτήσετε ποια τραγούδια είπε, ποια παρέλειψε, πόση ώρα έπαιξε, αν έκανε διάλειμμα, με μια μικρή —πολύ μικρή— δόση υπερβολής, θα πω πως δεν ξέρω. Τον άκουγα δηλαδή, αλλά δεν με πολυενδιέφερε. Αυτό που μ' ενδιέφερε ήταν να σε κοιτάω να τραγουδάς και να γελάς, κι όταν δε σε κοιτάω να μου κάνεις ξαφνικές αγκαλιές και να χαμογελάς ύποπτα.

Πήγα, λοιπόν, σε μια συναυλία.
Και δε μου κάηκε καρφί για τον καλλιτέχνη.

Αλλά πρέπει να συντομεύω, γιατί έχω διάβασμα.
Γιατί και το διάβασμα μ' αρέσει αυτές τις μέρες.
Αυτό είναι ψέμα: το διάβασμα μου αρέσει όλες τις μέρες.
Κάποιες μέρες όμως δεν μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε πως μας αρέσουν και μας γεμίζουν και μας βελτιώνουν και που γενικά είναι καλά.
Κάποιες μέρες νιώθουμε πως δεν έχει νόημα.
Όχι αυτές τις μέρες όμως.
Αυτές τις μέρες όλα έχουν νόημα.

το πρωί

Είμαι σίγουρη πως τις τελευταίες μέρες σκέφτηκα αμέτρητα πράγματα να γράψω. Αμέτρητες φράσεις και σκόρπιες λέξεις και εικόνες και αρώματα για να περιγράψουν τις μέρες και τις νύχτες μου (αν και όλα θα μπορούσα να συνοψιστούν σε ένα βλέμμα). Αμέτρητες φορές είμαι σίγουρη πως το σκέφτηκα κι άλλες τόσες το ξέχασα γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με το να το ζω αντί να το γράφω. Γι αυτό ας επιστρέψουμε στα τραγουδάκια:

"όλα στη ζωή είναι"

Αυτό μου είπε ένας φίλος μου όταν του εξέφρασα την ανησυχία μου για κάποια
πιθανή κακή εξέλιξη. Του είπα ότι κουράστηκα κι ότι είχα χαρεί με μια καλή εξέλιξη και πως φοβάμαι και πως δε θέλω να ξε-χαρώ. Και μου είπε πως όλα είναι στη ζωή. Δεν το είπε για κακό. Αλλά εγώ σκέφτομαι:

Πολλά πράγματα είναι στη ζωή.
Δε θέλω να τα πάθω και όλα.

 

διάστημα εμπιστοσύνης*

Χτες βράδυ, όταν έπεσα να κοιμηθώ, προσπάθησα να ξαναπαίξω στο μυαλό μου ένα σωρό στιγμές. Θυμήθηκα την τελευταία φορά που το είχα κάνει αυτό και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα μια μεγάλη διαφορά. Την προηγούμενη φορά που προσπαθούσα να πατήσω το replay, το έκανα με αγωνία. Με κακή αγωνία, όχι με καλή. Έτρεμα πως κάτι θα ξεχάσω και ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναέβλεπα; Πότε θα είχα ευκαιρία να φρεσκάρω τη μνήμη μου; (Ποτέ απ' ό,τι φάνηκε.)

Τώρα δεν έχω αγωνία. Θα σε ξαναδώ. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Μάλλον όχι όλες αυτές τις μέρες, αλλά υπάρχει αυτή η σιγουριά, η πιθανότητα να σε ξαναδώ είναι 1. Είναι 100%. Δε νιώθω λοιπόν αγωνία μήπως και κάτι συμβεί ή όχι. Νιώθω λαχτάρα για κάτι που σίγουρα θα συμβεί.

Αλλά εκείνη η άλλη φορά μου 'χει αφήσει κάποια κατάλοιπα κι έτσι το σκέφτηκα πολλές φορές μέχρι να το πάρω απόφαση να το γράψω αυτό το κειμενάκι. Επειδή σήμερα δεν έχουμε μιλήσει ακόμα και παρόλο που το βρίσκω πάρα πολύ φυσιολογικό και, με λογική σκέψη, όχι ικανό να προκαλέσει ανησυχία, ωστόσο υπάρχουν κατάλοιπα. Επειδή στο παρελθόν έχω αναρωτηθεί πότε θα ξαναδώ κάποιον και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Κι όσο και να μη μου δίνεις λόγους να ανησυχώ, όσο υπέροχος και τρυφερός και άψογος κι αν είσαι, θα είμαι 99% σίγουρη πως όλα είναι καλά...και 1% σίγουρη πως απλά μια μέρα θα εξαφανιστείς.

*γιατί είμαστε και άνθρωποι της επιστημής και η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων

V is very very (extra)ordinary

Η πρώτη μου εκτίμηση για το 2017 είναι πως όλοι μας
—οι φίλοι μου δηλαδή—
μοιάζουμε,
για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια,
πάρα πολύ νορμάλ.

Και είναι τόσο
μα τόσο
μα τόσο
ανακουφιστικό.

ΥΓ πάντα πίστευα στην άνοιξη. Ευχαριστώ άνοιξη.

Come away to the water *

Όταν πέφτει νερό πάνω σ' ένα χαρτί, 

τότε αυτό σταματάει να είναι λείο 

και η μελάνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Βρεγμένο θα σταματήσει να είναι, 

κάποια στιγμή πολύ σύντομα. 

Δε θα γίνει όμως ποτέ όπως πριν.

Έτσι επιδρούν και κάποιοι άνθρωποι πάνω μας. 

Καμιά φορά το νερό πέφτει απαλά, ανακουφιστικά·

σα να διψούσαμε και να μας πότισαν·

σα να ζεσταινόμασταν και να μας δρόσισαν.

Και καμιά άλλη φορά γίνεται βίαια·

το ποτήρι σπάει·

το χαρτί σκίζεται·

ή και τα δύο!

 

Και μπορεί να μη θυμόμαστε ακριβώς τη στιγμή που

—από κάποιο ατύχημα—

χύθηκαν πάνω μας· 

δε θα 'μαστε όμως ποτέ πια οι ίδιοι. 

*https://www.youtube.com/watch?v=JljriNlho6k