Όταν πέφτει νερό πάνω σ' ένα χαρτί,
τότε αυτό σταματάει να είναι λείο
και η μελάνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Βρεγμένο θα σταματήσει να είναι,
κάποια στιγμή πολύ σύντομα.
Δε θα γίνει όμως ποτέ όπως πριν.
Έτσι επιδρούν και κάποιοι άνθρωποι πάνω μας.
Καμιά φορά το νερό πέφτει απαλά, ανακουφιστικά·
σα να διψούσαμε και να μας πότισαν·
σα να ζεσταινόμασταν και να μας δρόσισαν.
Και καμιά άλλη φορά γίνεται βίαια·
το ποτήρι σπάει·
το χαρτί σκίζεται·
ή και τα δύο!
Και μπορεί να μη θυμόμαστε ακριβώς τη στιγμή που
—από κάποιο ατύχημα—
χύθηκαν πάνω μας·
δε θα 'μαστε όμως ποτέ πια οι ίδιοι.
4 σχόλια:
Κοίτα, μου αρέσει από τον Glen Hansard, αλλά το προτιμώ από τους Maroon 5!
Καλό μήνα είπα;
Όχι.
Καλό μήνα!
Τι εννοείς όταν λες ότι το σχόλιό μου είναι άσχετο με το ποστ;
καθόλου άσχετο φυσικά!
Την έκανα από το κινητό την ανάρτηση, γι αυτό δεν έβαλα σύνδεσμο, θα μπει αμέσως!
Επίσης θα προσθέσω και κάτι ακόμα που σκέφτηκα μετά, όταν πια νύσταζα πολύ για να το επεξεργαστω.
Καλό μήνα!
Δεν ξέρω τι συναισθηματικό αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό στην μεταφορά αλλά μιλώντας ως κλασσικός θετικός με το επιστημονικό εγώ μου -όπως μου είπαν τις προάλλες- θέλω να διευκρινήσω ότι το χαρτί ποτέ δεν ήταν λείο από τη φύση του.
Τη λέξη "λείο" τη σκέφτηκα πάρα πολύ και συμφωνώ πως δεν είναι η σωστή αλλά δεν έβρισκα κάποια άλλη που να μ' αρέσει η διατύπωση.
Κατάλαβες τι εννοώ όμως, ε; Πως είναι ίσιο το χαρτί αλλά όταν πέσει νερό και μετά στεγνώσει είναι σαν τσαλακωμένο με βουναλάκια και τέτοια.
Δημοσίευση σχολίου