η άνοιξη με τις κερασιές

Η άνοιξη είναι πάντα όμορφη, ακόμα και τώρα που λείπεις.
Νομίζω πως αν πρέπει να πούμε πως η άνοιξη έχει μια συγκεκριμένη μοναδική μυρωδιά, θα έλεγα λουλούδι χαμομηλιού.
Έχει υποχωρήσει η ομίχλη και η μούχλα   ̶που καθόλου τυχαίο δε μου φαίνεται που έχουν τα ίδια σύμφωνα- ̶ και γίνονται τα γνωστά: έχει ήλιο, οι αμυγδαλιές ανθίζουν, οι κερασιές το ίδιο, φοράμε ελαφριά πανωφόρια και κοντομάνικα, κάνουμε βόλτες στον ήλιο.

Τα κάνω όλα αυτά και χωρίς εσένα. Κάνω πολλά χωρίς εσένα και δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν τα κάνω για να μη μου λείπεις ή παρόλο που λείπεις. Η εκτίμησή σου ήταν πως καλά που έφυγες και βρήκα χρόνο να κάνω όσα ήθελα. Δεν είναι αλήθεια, μπορούσα να τα κάνω και πριν. Σκεφτόμουν όμως πως θα έφευγες και δεν ήθελα να χάνω χρόνο μαζί σου. Είμαι χαζοβιόλα αφού, που λες κι εσύ.

Μου λείπεις και θα μου λείψεις κι άλλο. Αλλά ένας λόγος που σε λατρεύω   ̶μάλλον ο σημαντικότερος, τώρα που το σκέφτομαι  ̶ είναι ότι με έκανες ανεξάρτητη. Με έκανες τόσο ανεξάρτητη ώστε να μ' αρέσω περισσότερο. Και σε λατρεύω γι αυτό, είσαι η αγαπημένη μου πρόκληση, είσαι ο αγαπημένος μου άνθρωπος, είσαι ένα σωρό λέξεις που δεν ξέρω.

Κι εγώ σου λείπω και θα σου λείψω κι άλλο, το ξέρω.
Αλλά δεν πειράζει.
Ευτυχώς είναι άνοιξη γιατί αν συνέβαιναν όλα αυτά με ομίχλη και μούχλα και τόσα μι και χι και λάμδα, δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο αισιόδοξη.
Τώρα βοηθάει η άνοιξη και οι κερασιές και το ότι σε φαντάζομαι σε μέρη ηλιόλουστα.

Κεφάτα πρωινά, it is.