κι αν τραγούδια σου γράψω, κι αν θάλασσες κλάψω

Σήμερα πάλι έκλαιγα χωρίς να το θέλω.
Είναι αυτό το πράγμα που κάνουν τα μάτια μου, νομίζω το βλέπουν σαν παιχνίδι.
Φαντάζομαι μια σφαλιστή σιδερένια πύλη και πίσω της στριμωγμένα ένα σωρό δάκρυα με πρόσωπα, να περιμένουν με ανυπομονησία μια αφορμή να ανοίξει λίγο η πόρτα και να ξεχυθούν ανεμπόδιστα και να κάνουν τσουλήθρα στα μάγουλά μου.

Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ μεταφορές και παρομοιώσεις, αισθάνομαι δήθεν.
Νιώθω πως κάποιος θα το διαβάσει και θα πιστέψει πως προσπαθώ να δείξω ότι έχω ταλέντο.
Δεν έχω, δε με ενδιαφέρει.
Δεν έχω κανένα ταλέντο, τα 'χουμε ξαναπει, είμαι κλασική περίπτωση "καλή σε όλα, τέλεια σε τίποτα".
Κι ούτε αυτό μου αρέσει που το 'γραψα γιατί κάποιος θα βρεθεί να πει "μα έχεις ταλέντο, γράφεις τόσο ωραία" και κάποιος άλλος θα βρεθεί να πει "ορίστε, επιβεβαιώθηκε άλλη μια attention whore με τη βοήθεια του διαδικτύου".

Δε με μισώ.
Δε με λατρεύω κιόλας.

Τέλος πάντων, με χρήση ή όχι σχημάτων λόγου, εγώ έτσι νιώθω καμιά φορά, μια τεράστια πίεση να ανοίξω τη βαλβίδα στα μάτια μου που θα επιτρέψει σ' όλα τα δάκρυα να απελευθερωθούν.
Είδες πώς μετέτρεψα την πύλη σε βαλβίδα; Να αυτά κάνει το πολυτεχνείο.

Θυμήθηκα φυσικά το αλλάζει πρόσωπα η θλίψη και πιο συγκεκριμένα το
ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕΙ.

Δε βαριέσαι, πόρτες, βαλβίδες, τίποτα αναντικατάστατο.
Απλός εξοπλισμός.
Ίσως γι αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη βαλβίδα.
Επειδή έχει μικρότερο κόστος από ολόκληρη πόρτα.
Ίσως ήθελα να μην κοστίζουν τόσο τα κλάματα.