όλη μου η στεναχώρια

Έπεσαν πολλά μαζί.
Τίποτα τραγικό, αλλά πολλά μικρά μαζί.
Έκοψα τα χάπια·
μου ήρθε περίοδος·
εσύ φέρεσαι παράξενα.

Κι εγώ κλαίω πάλι με λυγμούς.
Νιώθω μόνη·
σκέφτομαι πως δε θέλω να πάω πάλι στη δουλειά
πως δε θέλω να μένω πια σ' αυτό το σπίτι
πως ίσως έτσι να είναι η πραγματική μου ψυχοσύνθεση χωρίς τα χάπια
πως ποτέ δε θα 'μαι στ' αλήθεια ευτυχισμένη και ξέγνοιαστη
πως δεν ήταν οι συγκυρίες το πρόβλημα, είναι η χημεία του εγκεφάλου μου, δεν ξέρω.
Πως, οκ δε χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες,
αλλά ίσως και να είμαι καταθλιπτική.

Και κλαίω πάλι με λυγμούς
και κοιτάω τα κάγκελα του μπαλκονιού
με τον τρόπο που τα κοιτούσα το 2007
και το 2016
και το 2018
και ποιος ξέρει πότε ξανά.

Είμαι υπερβολική πάλι, φυσικά.
Αυτό σίγουρα είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου αναλλοίωτο στον χρόνο.

Κι ίσως έτσι υπερβολικά γρήγορα το ξεπεράσω κι αυτό.
Όπως όλα. 

Κι όπως τίποτα.