Τρίτη 20 Μαΐου 2008

έμεινα εδώ

Ακούω το τραγούδι που κάνει τη Δ. να κλαίει.

Δεν ξέρω αν φέρνει στο μυαλό μου νύχτα ή μέρα. Περιγράφει νύχτα αλλά εγώ στο άκουσμά του σκέφτομαι φωτεινά.

Επειδή με το χρόνο δε βγάζω άκρη, ας διευκρινίσω τον τόπο. Είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για μπαλκόνι! Και μάλιστα με θέα. Με θέα αλλά στενό. Με ένα ψηφιδωτό τραπεζάκι και δέντρα από κάτω.

Μ’ αρέσει να βγαίνω στο μπαλκόνι αλλά δεν το κάνω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Προτιμώ να βγαίνω έξω, εντελώς έξω. Να περπατάω κοιτώντας τους ανθρώπους στο πρόσωπο. Τους κάνει όλους εντύπωση όταν λέω πως θα προτιμούσα το σπίτι μου να ‘χε απέναντι πολυκατοικία παρά ανοιχτωσιά και θέα. Δεν είπα ότι δε μ’ αρέσει η θάλασσα. Απλώς το βρίσκω πιο ενδιαφέρον να παρατηρώ τους ανθρώπους.

-----------

Μπορεί να μου θυμίζει και παραλία. Αλλά σίγουρα με βότσαλα, μια αμμώδης παραλία δεν έχει τέτοιες εικόνες.

Τα βότσαλα δίνουν μια … πλοκή στα πράγματα. Η άμμος δίνει την αίσθηση συνέχειας κι όλοι οι κόκκοι άμμου είναι τόσο ίδιοι μεταξύ τους.. βαρετό.

Ενώ τα βότσαλα έχουν το καθένα τον δικό τους χαρακτήρα.

Ναι αυτό είναι. Ήρεμη θάλασσα, βότσαλα και λινά ρούχα. Ίσως ένα άσπρο λινό φόρεμα. Και όχι γυαλιά ηλίου, τα γυαλιά κρύβουν τα μάτια. Καπέλα ίσως. Ψάθινα καπέλα και μετάλλινα βραχιόλια. Κι όχι ρολόγια. Τα ρολόγια τα κάνουν όλα πιο ρηχά. Ο χρόνος, ο χρόνος τα φταίει όλα. Θυμήθηκα ένα άλλο τραγούδι τώρα.. «α ρε χρόνε αλήτη…»

-----------

Και στο σχολείο. Θα μπορούσε να μου θυμίζει και το σχολείο. Αλλά όχι τις ώρες των μαθημάτων. Εκείνες τις άλλες ώρες. Όταν πηγαίναμε για πρόβες με την θεατρική ομάδα κι ήταν σκοτάδι έξω. Μας έκανε φοβερή εντύπωση το σχολείο μας το βράδυ. Ήταν αλλιώτικο.

Έχουμε δει και συναυλίες από εκεί! Τα κάναμε πλακάκια με την Α…….. για να μας αφήσει να μπούμε. Πλάκα είχε. Καλοκαίρι ήταν, είχαν έρθει οι deep purple. Έβρεχε κιόλας.

Δεν πάμε πια από εκείνη τη μεριά του σχολείου. Αν κι έχει αλλάξει πια… τώρα κάτω απ τη μπασκέτα έχει… να πάρει!

-------------

Μου θυμίζει κι εκείνη τη μέρα –αν τέτοιες μέρες επιδέχονται μουσικής- αλλά δε θα το πω. Τι να πω άλλωστε.. μερικές φορές απλώς δεν ξέρεις.

Ποτέ δεν ξέρεις.. το πιστεύω αυτό?

-Καλοκαίριασε , ε?

-καλοκαίριασε.. ναι.


ΥΓ δε θα πω για ποιο τραγούδι μιλάω.. αλλά το έχω πει ;-)

3 σχόλια:

kioy είπε...

Πολύ ωραίο το post σου!
Και τα πρόσωπα των ανθρώπων τελικά μοιάζουν με ψηφιδωτά, σαν αυτά των βοτσαλών σου, με τις ψηφίδες να αποτελούνται από όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων, των εκφράσεων...
Είμαστε τυχεροί, εμείς οι άνθρωποι, που υπάρχουν ακόμα κάποιοι άλλοι που θέλουν-αντέχουν να κοιτάνε βαθιά μέσα σε αυτές τις ψηφίδες... Και φαντάζομαι αυτό το βλέμμα σου απαλλαγμένο απ' ότι περίεργο και αρματωμένο με μια δίψα ακόρεστη, μια δίψα για αληθινή και βαθιά ανθρώπινη επαφή! Έστω και στιγμιαία, εκεί που τα μάτια συναντιούνται και διηγούντε τις δικές τους ιστορίες...

υγ. δεν ξέρω πιο είναι το τραγούδι σου, αλλά εμένα συνειρμικά με ταξίδεψες στο δωμάτιο με θέα!
Αφήνω την καληνύχτα μου...

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Σ'ευχαριστώ κιοΰ!!

ο τίτλος του τραγουδιού είναο ολοφάνερος =)
αλλά δεν είναι πολύ γνωστό..

τα λέμε!

Dimitris Leventeas είπε...

Ωραίες οι εικόνες που σου ξυπνάει το τραγούδι, όπως ωραία και η ειλικρίνια με την οποία τις περιγράφεις.
Θέλει θάρρος για να αντικρύσεις τα τσιμέντα της πολυκατοικίας όμως εκεί μέσα κρύβονται τα πιο όμορφα λουλούδια.