Έχω ακούσει πως η ζωή σου αξίζει τον κόπο όταν έχεις μια καλή ιστορία να πεις*. Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία της ζωής μου είναι η μόνη που δεν αντέχω να διηγούμαι. Ξέρεις τι σημαίνει να μην αντέχεις; Όχι να μη σ’ αρέσει. Να μην αντέχεις . Όχι να μην σ’ ευχαριστεί. Να μην αντέχεις. Όχι να μην την λες καλά. Να μην αντέχεις.
Πες μου γιατί τριγυρίζεις μέσα στο μυαλό μου…
Πες μου γιατί δεν αντέχω πια τον εαυτό μου…
Δε θέλω να την ξαναπώ πουθενά, θέλω να μη θέλει κανείς να την ακούει, θέλω να φύγω μακριά από δω και να αργήσω να γυρίσω. Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω να μένω εδώ πια.
Αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί στη σωστή εποχή σε λάθος στροφή..
* ο θρύλος του 1900
8 σχόλια:
μη φύγεις. θα δείξεις πόσο δυνατή είσαι αν μείνεις!!!
Η ζωή σου, υπάρχει για να φτιάχνεις τις ιστορίες και όχι για να τις λες. Κι αν δεν αντέχεις αυτήν την ιστορία που θεωρείς πως είναι η πιο ενδαφέρουσα, τότε φτιάξε καινούριες. Πιο ενδιαφέρουσες και πιο δυνατές.
Δείχνεις μια παραίτηση μέσα από αυτό το ποστ σου. Είσαι πολύ μικρή για να παραιτείσαι.
Ξέρεις οι λέξεις που βγαίνουν από τα σώψυχά μας, είτε ως φωνή σε κάποιο φίλο είτε ως γράμματα στην οθόνη του υπολογιστή, άλλες φορές μας λυτρώνουν και άλλοτε μας λυγίζουν… Και μας λυγίζουν, διότι γινόμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε τον πόνο κατάματα, αλλά τον αφήνουμε να σβηστεί και να χαθεί μαζί με τις λέξεις.
Κι εγώ έχω μια ιστορία, κάποια λόγια χαραγμένα βαθιά στο μυαλό μου, που όταν τα σκέφτομαι όσο και να σφίγγω τα χείλη και να θέλω να φανώ σκληρός δάκρυα κυλούν από τα μάτια. Και τότε απομακρύνομαι, ώστε να κλάψω μόνος. Τα συγκεκριμένα δάκρυα δε θέλω να τα δει κανείς… Τη συγκεκριμένη ιστορία δε θέλω να τη δει κανείς…
ΥΓ: Γράφεις ωραία… Πάρα πολύ ωραία, για την ακρίβεια!
Και το σημαντικότερο είναι ότι όχι μόνο εναποθέτεις την ψυχή σου σ’ αυτά που γράφεις, ώστε να βγάλει από μέσα της αυτά που την κρατάν δεμένη στη γη και να λυτρωθεί, αλλά αφήνεις χώρο για να κάνουμε κι εμείς - οι αναγνώστες - το ίδιο.
Πράσινη κλωστή δεμένη,
το πώς είσαι είναι πιο σημαντικό απ το πώς φαίνεσαι. Δε με νοιάζει να φαίνομαι δυνατή, με νοιάζει να είμαι. Και θα είμαι μόνο αν παρατήσω την ιστορία..
hopkins,
το να τα παρατάς δεν είναι πάντα κακό.Κάποιες φορές όταν δεν παραιτείσαι από μία κατάσταση παρατάς τον εαυτό σου. Εγώ δεν αφήνω τον εαυτό μου =)
Λόγω-τέχνης,
Σ'ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σ'αρέσει ο τρόπος που γράφω!
Τα λέμε παιδάκια!
Μούυυυυυυυτς!
ιστορίες.το ότι έχουμε ιστορίες να θυμόμαστε και να διηγούμαστε, δε σημαίνει ότι αυτό πρέπει να γίνεται συχνά και σε όλους.
η εξιστόριση μίας μας εμπειρίας, πρέπει να γίνεται μονάχα σε άτομα που άμα την ακούσουν θα μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα, θα μας βοηθήσουν να επουλώσουμε τις πληγές που παραμένουν ανοιχτές.
παίρνω το θάρρος και σου τα λέω αυτά γιατί και η δικιά μου πιο ενδιαφέρουσα ιστορία είναι αυτή που με πονάει περισσότερο.κι ας έχουν περάσει 3 χρόνια. κι ας έχουν αλλάξει τα πάντα γύρω μου...
Αξίζει το ταξίδι.. αρκεί να διαλέξεις το σωστό μέρος.. τους σωστούς συμπορευτές.. τι κι αν αφήσεις πίσω σου αισθήματα.. τι κι αν αφήσεις ανθρώπους.. θα βρεις άλλους.. νέους.. έναν ομορφότερο κόσμο.. αν το αντέχεις..
=) πόσο μου θυμίζεις εμένα στα 16 μου !! ίσως και λίγο τώρα..
αυτή η ιστορία μπαίνει στη βαλίτσα σου, αυτό δεν αλλάζει. Με τα χρόνια μέσα στη βαλίτσα θα μπούνε τόσες και τόσες ιστορίες, πικρές, γλυκιές, θολές, χρωματιστές... είναι τόσο όμορφο να γεμίζεις τη βαλίτσα και να τριγυρνάς....
Δέξου ό,τι σου χει μάθει αυτό που έζησες, κλείσε το κουτάκι της συγκεκριμένης ιστορίας και προχώρα! Την ιστορία σου αυτή θα τη θυμούνται μόνο αν θες να τη θυμούνται. Και στο λέω από προσωπική πείρα.... που μια τσαλακωμένη δική μου ιστορία των 16 μ έχει κάνει να λέω μέσα μου "ποτέ πια πίσω, ποτέ πιά πίσω...." και να προχωρώ
=) =*
αχ παιδιά ευχαριστώ για το χρόνο σας να με διαβάσετε και να με σχολιάσετε, αλλά δεν έχω καμία διάθεση να σχολιάσω τα σχόλια αυτή τη στιγμή!
i hope να μην παρεξηγηθώ, απλώς είμαι σε φάση τραλαλά τραλαλό, οπότε τα λέμε στο επόμενο ποστ σε... 15 δευτερόλεπτα από τώρα!
Δημοσίευση σχολίου