Πάρε με μαζί σου

Μ’αρέσει όταν είμαι εκεί ή όταν είσαι εσύ εδώ. Και γενικά μ’αρέσει όταν βουλιάζουμε μαζί στον ίδιο βυθό. Κάποτε τυχαία, κάποτε προσχεδιασμένα. Κάποιες φορές έτσι, κάποιες αλλιώς (και ξέρεις ποιο είναι το έτσι και ποιο το αλλιώς κι αυτό είναι το πιο μαγευτικό. Αν και δεν έχω καταλάβει ακόμα αν απλώς το ξέρεις ή αν είσαι εσύ ο ίδιος που το ορίζεις..)

Ξέρεις περνάει πολύ συχνά απ’ το μυαλό μου αυτό που συμφωνήσαμε. Αυτά που συμφωνήσαμε και που είναι τόσο αντιφατικά μεταξύ τους. Και τώρα δε με πολυνοιάζει . Αλλά όταν κοιτάζω πρώτα έξω απ’το παράθυρο και μετά μέσα στην ψυχή προσπαθώ να τοποθετήσω το μέσα μου εκεί έξω. Νομίζω –ή μάλλον είμαι σίγουρη– πως όσο θα μεγαλώνω και θα με μαθαίνω θα προσπαθώ να σπάσω την πρώτη συμφωνία για να ισχύσει όσο το δυνατό γρηγορότερα η δεύτερη.

Αυτό έλεγα στην Μ. πριν λίγο. Ότι πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται αυτό που έχουμε ορίσει σαν έσχατη λύση. Αλλά για μένα είναι η καλύτερη δυνατή λύση. Η ευτυχέστερη δυνατή κατάληξη. Η πιο όμορφη ανατροπή που θα μπορούσε να έχει η ταινία της ζωής μου.

Η ταινία αυτή που μοιάζει άλλοτε με θρίλερ ή με περιπέτεια. Μετά θυμίζω τη Juno και ξαφνικά γίνομαι η Amélie που χρειάζεται τον συμπρωταγωνιστή της. Η δικιά σου Amélie. Αλλά θα με ήθελες άραγε σαν την Amélie ή θα προτιμούσες κάτι λιγότερο αθώο; Α, μπα δε νομίζω έτσι κι αλλιώς εσύ έπλασες ένα κομμάτι του εαυτού μου. Για την ακρίβεια σου χρωστάω το πιο φρεσκοφτιαγμένο μου κομμάτι.

Ξέρεις από εκείνη τη μέρα ακούω συχνά αυτό το τραγούδι. Και τώρα το ακούω. Με συγκίνησες εκείνη τη μέρα. Κάποτε όταν το άκουγα έκλαιγα πάνω σου κι εσύ μου ‘δειξες πως το θυμόσουν. Και μπορεί αυτή η εικόνα να μην έχει φαινομενικά ίχνος ευτυχίας αλλά για μένα είναι απ’ τις ομορφότερες στιγμές που μπορώ να ανακαλέσω εκείνες στον ώμο σου. Κι ας μην είναι ακριβώς χαρούμενες είναι όμως γλυκές, τρυφερές (πόσο συχνά γίνεσαι τάχα τόσο τρυφερός; Ίσως γι αυτό αγαπώ τόσο αυτές τις στιγμές που είναι σαν νεκρά πλάνα στο μυαλό μου. Γιατί είναι σπάνιες.) Τις νοσταλγώ. Και είναι ο μόνος λόγος, αυτές οι στιγμές, για τον οποίο εκείνη η βουτιά στο κενό αρχίζει να μου λείπει. Γιατί σε χρειαζόμουν κι ήσουν εκεί. Δεν έχει σημασία που δε σ’έχω πια ανάγκη αλλά εγώ σε θέλω γι αυτό μείνε, μείνε σου λέω. Μείνε για πάντα εδώ κι εγώ θα γελάω, μη νοιάζεσαι θα είμαι καλά, είμαι καλά. Μπορεί καμιά φορά να βάζω αυτό το τραγούδι σε μια προσπάθεια να ξαναβρεθώ στα χέρια σου με υγρά μάτια , αλλά μη μασάς! Εσύ θα λες «έλα εδώ βρε χαζούλα μου» , όταν θα βλέπεις τα μάτια μου να γυαλίζουν.

Είμαι ακόμα η χαζούλα σου. Χαζούλα γιατί είμαι μικρή και δεν ξέρω ούτε εμένα ούτε και τον κόσμο. Και δικιά σου γιατί εσύ ξέρεις κι εμένα και τον κόσμο μου. Και τυχαίνει εγώ να είμαι εσύ και ο κόσμος μου δικός σου.

Αν τελικά φύγεις…θα με πάρεις μαζί σου; Πάρε με μαζί σου…