Το κόλλημα της βδομάδας maybe και του μήνα

AMY WHINEHOUSE
YOU KNOW I M NO GOOD

Meet you downstairs in the bar and hurt,
Your rolled up
sleeves in your skull t-shirt,
You say what did you do with him today?,
And sniffed me out like I was Tanqueray,
Cause you're my fella, my guy,
Hand me your stella and fly,
By the time I'm out the door,
You tear men down like Roger Moore,

I cheated myself,
Like I knew I would,
I told you I was trouble,
You know that I'm no good,

Upstairs in bed, with my ex boy,
He's in a place, but I can't get joy,
Thinking on you in the final throes,
This is when my buzzer goes,
Run out to meet you, chips and pitta,
You say when we married,
'cause you're not bitter,
There'll be none of him no more,
I cried for you on the kitchen floor,

I cheated myself,
Like I knew I would,
I told you I was trouble,
You know that I'm no good,

Sweet reunion, Jamaica and Spain,
We're like how we were again,
I'm in the tub, you on the seat,
Lick your lips as I soak my feet,
Then you notice likkle carpet burn,
My stomach drops and my guts churn,
You shrug and it's the worst,
Who truly stuck the knife in first

I cheated myself,
Like I knew I would
I told you I was trouble,
You know that I'm no good

Ίσως να φτάνει μόνο αυτό..

Κάπου ανάμεσα σε γεωμετρικές αποδείξεις, ένα αλμυρό κουλουράκι και το μισοδιαβασμένο άρθρο για τη Joni Mitchel αποφάσισα να σηκωθώ απ’ την καρέκλα. Όχι για να ξεκουραστώ. Είναι ξεκούραστη η γεωμετρία, περισσότερο χόμπι από υποχρέωση. Σηκώθηκα γιατί ήθελα να κουνηθώ.

Έβγαλα τα γυαλιά και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ήταν περίεργα τα μαλλιά μου σήμερα. Τα άφησα να στεγνώσουν μόνα τους και μια τούφα ήταν άτσαλα γυρισμένη προς τα έξω. Μου άρεσε. Για πρώτη φορά δε με ενοχλούσαν τα σημάδια στο πρόσωπό μου. Και τα χείλια μου δε μου φαίνονταν υπερβολικά λεπτά.

Άφησα τον καθρέφτη στην ησυχία του και στάθηκα στη μπαλκονόπορτα. Περισσότερη ώρα απ’ όση είχα σχεδιάσει. Για την ακρίβεια δε σχεδίαζα να μείνω καθόλου εκεί. Μόνο να περάσω στο διπλανό δωμάτιο (ναι, απ’ το μπαλκόνι). Αλλά αγάπησα τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή που ακουμπούσα στον τοίχο και το αεράκι με χτυπούσε στο πρόσωπο και μου έπαιρνε απαλά τα μαλλιά ( ή τα μυαλά? )

Για λίγο χάζεψα τον ουρανό κι άκουγα την κίνηση.

Μετά ένιωσα την ανάγκη να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Πήρα τηλέφωνο στο κομμωτήριο.

Φόρεσα το καινούριο καλοκαιριάτικο παντελόνι μου και είχα διάθεση να ακούσω χαζά τραγούδια. Χωρίς ποιητικούς στίχους. Κάτι που να απασχολεί μόνο τα αυτιά μου.

Σου λέω δεν έχω ιδέα γιατί όλα αυτά με κάναν τόσο χαρούμενη.

Εκστατικά ευτυχισμένη.

Το ’χω ξαναπεί αυτό , ε? H Σώτη Τριανταφύλλου φταίει.

σονγκ που δε θεωρώ χαζό αλλά πάντως τη δουλειά του την κάνει!

Στο σκοτάδι μπορεί να υπάρχει φόβος, αλλά υπάρχει και ελπίδα.*

ενώ στο φως...

Ενώ στο φως.. στο φως τα πάντα έχουν όνομα και ταυτότητα. Έχουν σκοπό που είναι υπέρ ή εναντίον σου. Κι αν είναι εναντίον σου θα το ξέρεις απ την πρώτη στιγμή και θα είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις.

Θα είσαι δηλαδή συμβιβασμένος.

Στο σκοτάδι δεν κάνεις συμφωνίες. Απλώς προχωράς χωρίς να βλέπεις μπροστά σου. Κι αν νιώσεις αέρα ζεστό θα σταματήσεις να κρυώνεις, αν νιώσεις αέρα κρύο θα σταματήσεις να ζεσταίνεσαι κι ούτε μια στιγμή δε θα σκεφτείς πως θα προτιμούσες να έχει άπνοια. Η άπνοια είναι μοναξιά στο σκοτάδι. Κι ο αέρας δεν είναι εχθρός εκτός κι αν εσύ τον ορίσεις έτσι.

Κι αν ακούσεις νερό θα σκεφτείς πως υπάρχει ζωή, κι αν βρεθείς μέσα του θα πιεις να ξεδιψάσεις. Δε θα σκεφτείς πως βράχηκες, πως χάλασαν τα ρούχα σου.

Το σκοτάδι μας κάνει αισιόδοξους… πού αλλού εύχεσαι να δεις μια σκιά?

* Grey's anatomy

έμεινα εδώ

Ακούω το τραγούδι που κάνει τη Δ. να κλαίει.

Δεν ξέρω αν φέρνει στο μυαλό μου νύχτα ή μέρα. Περιγράφει νύχτα αλλά εγώ στο άκουσμά του σκέφτομαι φωτεινά.

Επειδή με το χρόνο δε βγάζω άκρη, ας διευκρινίσω τον τόπο. Είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για μπαλκόνι! Και μάλιστα με θέα. Με θέα αλλά στενό. Με ένα ψηφιδωτό τραπεζάκι και δέντρα από κάτω.

Μ’ αρέσει να βγαίνω στο μπαλκόνι αλλά δεν το κάνω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Προτιμώ να βγαίνω έξω, εντελώς έξω. Να περπατάω κοιτώντας τους ανθρώπους στο πρόσωπο. Τους κάνει όλους εντύπωση όταν λέω πως θα προτιμούσα το σπίτι μου να ‘χε απέναντι πολυκατοικία παρά ανοιχτωσιά και θέα. Δεν είπα ότι δε μ’ αρέσει η θάλασσα. Απλώς το βρίσκω πιο ενδιαφέρον να παρατηρώ τους ανθρώπους.

-----------

Μπορεί να μου θυμίζει και παραλία. Αλλά σίγουρα με βότσαλα, μια αμμώδης παραλία δεν έχει τέτοιες εικόνες.

Τα βότσαλα δίνουν μια … πλοκή στα πράγματα. Η άμμος δίνει την αίσθηση συνέχειας κι όλοι οι κόκκοι άμμου είναι τόσο ίδιοι μεταξύ τους.. βαρετό.

Ενώ τα βότσαλα έχουν το καθένα τον δικό τους χαρακτήρα.

Ναι αυτό είναι. Ήρεμη θάλασσα, βότσαλα και λινά ρούχα. Ίσως ένα άσπρο λινό φόρεμα. Και όχι γυαλιά ηλίου, τα γυαλιά κρύβουν τα μάτια. Καπέλα ίσως. Ψάθινα καπέλα και μετάλλινα βραχιόλια. Κι όχι ρολόγια. Τα ρολόγια τα κάνουν όλα πιο ρηχά. Ο χρόνος, ο χρόνος τα φταίει όλα. Θυμήθηκα ένα άλλο τραγούδι τώρα.. «α ρε χρόνε αλήτη…»

-----------

Και στο σχολείο. Θα μπορούσε να μου θυμίζει και το σχολείο. Αλλά όχι τις ώρες των μαθημάτων. Εκείνες τις άλλες ώρες. Όταν πηγαίναμε για πρόβες με την θεατρική ομάδα κι ήταν σκοτάδι έξω. Μας έκανε φοβερή εντύπωση το σχολείο μας το βράδυ. Ήταν αλλιώτικο.

Έχουμε δει και συναυλίες από εκεί! Τα κάναμε πλακάκια με την Α…….. για να μας αφήσει να μπούμε. Πλάκα είχε. Καλοκαίρι ήταν, είχαν έρθει οι deep purple. Έβρεχε κιόλας.

Δεν πάμε πια από εκείνη τη μεριά του σχολείου. Αν κι έχει αλλάξει πια… τώρα κάτω απ τη μπασκέτα έχει… να πάρει!

-------------

Μου θυμίζει κι εκείνη τη μέρα –αν τέτοιες μέρες επιδέχονται μουσικής- αλλά δε θα το πω. Τι να πω άλλωστε.. μερικές φορές απλώς δεν ξέρεις.

Ποτέ δεν ξέρεις.. το πιστεύω αυτό?

-Καλοκαίριασε , ε?

-καλοκαίριασε.. ναι.

ΥΓ δε θα πω για ποιο τραγούδι μιλάω.. αλλά το έχω πει ;-)

είναι ωραία η ζωή, είναι ωραία!

Μου'χει κολλήσει αυτό το τραγούδι σήμερα λέμεεεεεεεεεεεε
Μπορώ να το ακούω συνέχεια.



Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιεί πια δε μεθάει
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα
Τρέχει απ' τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη
Θα 'ρχεται 'κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος,
κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"
Μέσ' στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος
Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα...

with the lights out it's less dangerous..

Σήμερα θα το πω κι εγώ. Δεν έχω ιδέα τι ξεκινάω να γράψω. Ξέρω μόνο πως θέλω να ‘χει αυτό το σάουντρακ.

Με ηρεμεί. “with the lights out it’s less dangerous” με ηρεμεί τόσο πολύ. Τόσο πολύ.

With the lights out it’s less dangerous

It’s less dangerous

It’s less dangerous

Ποτέ δε φοβόμουν το σκοτάδι. Όταν μπαίνει ήλιος στο δωμάτιο κατεβάζω το παντζούρι. Δε με ενοχλεί ο ήλιος, ούτε η ζέστη αλλά.. δε νιώθω άνετα με τόσο φως.

Λατρεύω να κλείνω τις κουρτίνες, ο ήλιος να ‘χει αρχίσει να δύει και να ξαπλώνω ακούγοντας μουσική. Και να μην κάνω τίποτα μόνο να σκέφτομαι τη μουσική που ακούω. Να φτιάχνω σκηνές στο μυαλό μου και μετά να βάζω τον εαυτό μου μέσα. With the lights out it’s less dangerous. Τώρα βλέπω τον εαυτό μου σ’ ένα δωμάτιο με σβησμένα φώτα και λίγο μπλε φως να μπαίνει από μια χαραμάδα.. και δεν ξέρω τι κάνω εκεί μα μ’ αρέσει η σκηνή.

Οι κουρτίνες είναι διάφανες. Είναι διάφανες γιατί θέλω να βλέπω έξω. Δε θα μπορούσα να έχω ματ κουρτίνες, θα ‘νιωθα αποκομμένη κι εντελώς μόνη μου.

Τελικά λατρεύω το σκοτάδι. Λατρεύω να μην έχει φως στο δωμάτιό μου, λατρεύω να περπατάω σε σκοτεινούς δρόμους με φίλους αργά τη νύχτα, λατρεύω τα μικρά μπαράκια που βρίσκονται χωμένα σε στενά που σου δίνουν την αίσθηση πως είναι σκοτεινά ακόμα και το μεσημέρι. Λατρεύω τα καραβάκια-καφετέριες, να ‘ναι βράδυ να φυσάει κι εγώ να επιπλέω… τι ωραία αίσθηση να επιπλέεις…

Here we are now, entertain us….

Νιώθω γεμάτη. Νιώθω πως δε μου λείπει τίποτα, μπορώ να φτιάξω μια τεράστια λίστα με πράγματα και καταστάσεις που με ευχαριστούν. Κι είναι τόσο απλά όλα που δε θα φανταζόσουν πώς γίνεται να κάνουν έναν άνθρωπο χαρούμενο. Είναι που προτιμώ να νιώθω τυχερή για αυτά που έχω απ’ το να παραπονιέμαι για όσα μου λείπουν.. θα ‘ρθουν κι αυτά. Ή μάλλον όχι δε θα ‘ρθουν. Θα τα κερδίσω.

And I forget
Just what it takes
And yet I guess it makes me smile
I found it hard
Its hard to find
Oh well, whatever, nevermind

Nevermind..

Άστο για τον επόμενο!!

"Καλημέρα σε όλους.

Ακούστε κάτι ενδιαφέρον που μπορούμε να το επεκτείνουμε.

Σήμερα στον ηλεκτρικό σταθμό του Αγ. Ελευθερίου στα ακυρωτικά μηχανήματα και ενώ ήμουν έτοιμη να ακυρώσω το εισιτήριο μου για Σύνταγμα, βρήκα πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα ένα εισιτήριο ακυρωμένο 15 λεπτά πριν, στην ίδια κατεύθυνση με τη δική μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη και δεδομένου ότι μου έχει ξανατύχει, δεν ακύρωσα το εισιτήριό
μου αλλά πήρα το ακυρωμένο που βρήκα και με αυτό κατέβηκα Σύνταγμα.


Το περιστατικό αυτό μου έχει ξανασυμβεί και πληροφορήθηκα πώς υπάρχει μία ομάδα ατόμων που αντί να πετάξει το εισιτήριο κατά την έξοδο της από το μέσο μεταφοράς το αφήνει πάνω στα ακυρωτικά μηχανήματα ώστε να το χρησιμοποιήσει και ο επόμενος. Είναι μια κίνηση συνεργασίας των πολιτών της Αθήνας που αντιδρούν στις μαζικές αυξήσεις των τιμών βασικών αγαθών.

Νομίζω θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε και εμείς δίνοντας την ευκαιρία στον επόμενο από μας να ταξιδέψει δωρεάν.

Επίσης θα βοηθούσε να το διαδίδαμε σε όσους το δυνατό περισσότερους!!!!"

το παραπάνω μου το έστειλαν χωρίς να αναφέρουν την πηγή κι έτσι δεν μπορώ να την γράψω. Όποιος ξέρει λοιπόν ποιος το έγραψε, ας μου το πει για να μην "κλέβω" πνευματικά δικαιώματα.

Σήμερα λοιπόν είπα να το εφαρμόσω κι αντί να πετάξω το εισιτήριό μου κοιτούσα ερευνητικά τις γωνιές του λεωφορείου για να δω πού μπορώ να το αφήσω ώστε κάποιος να το δει εγκαίρως. Η φίλη με την οποία ήμασταν τότε κοίταξε στην πόρτα του λεωφορείου κι εκεί ήταν σφηνωμένο στο τζάμι ένα εισιτήριο που είχε ακυρωθεί πριν μόλις 5 λεπτά! Ένιωσα πολύ όμορφα, σαν να βρήκα σύμμαχο =)

Διάδωσέ το!! ;-)

Με υγρή μελάνη!

Τα γραπτά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτά που γράφονται με κλασικό μπικ στυλό και εκείνα με την υγρή μελάνη.

Η υγρή μελάνη δίνει χαρακτήρα σ’αυτό που γράφεις, έχει προσωπικότητα, σε αφήνει ελεύθερο, δε χρειάζεται να πιέσεις το στυλό σου για να γράψει, ίσα που το κρατάς. Φαίνεται η ψυχοσύνθεσή σου. Αν έχει ποτίσει το χαρτί τότε έγραφες αργά, κάτι σε απασχολούσε. Οι μεγάλες κηλίδες φανερώνουν μεγάλες παύσεις. Έβαλες τα κλάματα ή χτύπησε το τηλέφωνο. Όσο λεπτότερο το ίχνος του στυλό σου τόσο γρηγορότερος ο ρυθμός σου. Έχεις ζωντάνια, ίσως βρίσκεσαι σε υπερένταση ή σε έξαρση χαράς, πάντως γράφεις γρήγορα. Γρήγορα σαν την ορχηστρική μουσική που ακούω τώρα: madredeus. Ελεύθερη, ανεξάρτητη, αταξινόμητη, αυθόρμητη. Μπήκε φωνή στο τραγούδι.

Ας ρίξω το ρυθμό, δε με βιάζει τίποτα. Μπα, δεν μπορώ, το χέρι μου τρέχει. Το ίδιο και η μουσική. Dead can dance. Όσο με ηρεμεί άλλο τόσο με ξεσηκώνει. Όπως και το φεγγαρόφωτο και η θάλασσα και τα κείμενα που γράφονται με υγρή μελάνη. Με προκαλούν να σκεφτώ και να χορέψω.

Φαντάζομαι πως είμαι μπαλαρίνα του δρόμου και με τον παρτενέρ μου ζωντανεύουμε τα μισοσκότεινα στενάκια στου Παρισιού. Ή μήπως καλύτερα της Μονμάρτης? Θα αποσπάμε την προσοχή από κάποιον που περιμένει να φτιαχτεί η καρικατούρα του και θα δυσκολεύουμε τη δουλειά του πλανόδιου καλλιτέχνη.

Αυτό είναι ζωή μάτια μου.

Θέλω να είμαι συνέχεια στο τρέξιμο. Δεν μπορώ αυτούς που την ψάχνουν για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία. Γουστάρω όσους ταλαιπωρήθηκαν και στο τέλος θυμούνται μια ωραία σκηνή ακόμα κι από ‘κει.

Η playlist απ’ την αρχή / όλα τα παραπάνω γραμμένα με υγρή μελάνη σε ένα τετράδιο χωρίς γραμμές/ στον ίδιο γρήγορο ρυθμό / θέλω να χορέψω!!

Του του του του του του του του ρου!

Του του ρου του του του ρου του του-ρου!

δε θέλω

Έχω ακούσει πως η ζωή σου αξίζει τον κόπο όταν έχεις μια καλή ιστορία να πεις*. Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία της ζωής μου είναι η μόνη που δεν αντέχω να διηγούμαι. Ξέρεις τι σημαίνει να μην αντέχεις; Όχι να μη σ’ αρέσει. Να μην αντέχεις . Όχι να μην σ’ ευχαριστεί. Να μην αντέχεις. Όχι να μην την λες καλά. Να μην αντέχεις.

Πες μου γιατί τριγυρίζεις μέσα στο μυαλό μου…

Πες μου γιατί δεν αντέχω πια τον εαυτό μου…

Δε θέλω να την ξαναπώ πουθενά, θέλω να μη θέλει κανείς να την ακούει, θέλω να φύγω μακριά από δω και να αργήσω να γυρίσω. Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω να μένω εδώ πια.

Αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί στη σωστή εποχή σε λάθος στροφή..

* ο θρύλος του 1900

The temple of the king - Rainbow

ένιωθα την ανάγκη να το ακούσω.. enjoy =)

One day, in the year of the fox
Came a time remembered well,
When the strong young man of the rising sun
Heard the tolling of the great black bell.
One day in the year of the fox,
When the bell began to ring,
It meant the time had come for one to go
To the temple of the king.

There in the middle of the circle he stands,
Searching, seeking.
With just one touch of his trembling hand,
The answer will be found.
Daylight waits while the old man sings,
Heaven help me!
And then like the rush of a thousand wings,
It shines upon the one.
And the day has just begun.

One day in the year of the fox
Came a time remembered well,
When the strong young man of the rising sun
Heard the tolling of the great black bell.
One day in the year of the fox,
When the bell began to sing
It meant the time had come for the one to go
To the temple of the king.

There in the middle of the people he stands,
Seeing, feeling.
With just a wave of the strong right hand, hes gone
To the temple of the king.

Far from the circle, at the edge of the world,
Hes hoping, wondering.
Thinking back on the stories hes heard of
What hes going to see.
There, in the middle of a circle it lies.
Heaven help me!
Then all could see by the shine in his eyes
The answer had been found.

Back with the people in the circle he stands,
Giving, feeling.
With just one touch of a strong right hand, they know
Of the temple and the king.

as you glide in my vision..

Δε μου το ζήτησες ποτέ το ξέρω. Εγώ ήμουν η απαιτητική, η ευέξαπτη, η το ένα η το άλλο. Η ζωντανή. Το μόνο που ήθελες από μένα ήταν να είμαι καλά. Ειλικρίνεια ή δειλία? Ή μήπως φόβος?

Και σου κάνω τη χάρη κι είμαι καλά και γελάω συνέχεια και με το παραμικρό. Ξέρεις πόσο κουραστικό είναι? Έχουν στραβώσει τα χείλη μου απ τα χαμόγελα.

Πρέπει να αντισταθμιστεί κάπως δεν νομίζεις? Ένα ήχος από κάτι υγρό που πέφτει. Κοιτάς το τραπέζι. Μια σταγόνα στολίζει το στρόγγυλο χαρτονάκι κάτω απ το μπουκάλι μου. «χύθηκε η μπύρα σου». Δε χύθηκε η μπύρα μου διάολε, αυτή την έχω πιει εδώ και ώρα σε μια προσπάθεια να ζαλιστώ και να μουδιάσω την ψυχή μου για να μην βρέξω τη μπλούζα σου μ αυτό αλμυρό υγρό που βγαίνει απ τα μάτια μας. Δεν είναι η μπύρα μου. Νέρωσες την ψυχή μου και πιάνει πολύ χώρο πια εκεί μέσα τώρα που στραγγίζεται στα ματόκλαδά μου.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ήσουν εκεί να το δεις. Να με δεις να κρύβω το πρόσωπό μου και να υγραίνω τα μανίκια μου. Να με δεις να ζαλίζομαι και να ζητάω συγγνώμη που δεν είμαι καλή παρέα. Να ζητάω συγγνώμη απ’τον εαυτό μου που υποκύπτω και με αναγκάζω να το συζητάω. Γιατί το κόλπο με το σκουπιδάκι στο μάτι πάλιωσε πολύ πια και καταντάει χολλυγουντιανό να το λες.

Σκόρπιες σκηνές περνάνε απ το μυαλό μου κι είναι νεκρά πλάνα μόνο στιγμιότυπα που δεν έχουν καν soundtrack. Είναι γιατί δεν έλεγες ωραία λόγια. Καλύτερα, τι να μου κάνουν και τα λόγια. Το βλέμμα σου έλεγε τι ό,τι ήθελες να μπορούσες να πεις κάθε φορά. Έλεγε σ’αγαπώ έλεγε σε θέλω έλεγε μη φεύγεις… και τώρα λέει σε χρειάζομαι.

Μια λέξη: μείνε

Δυο λέξεις: μη φεύγεις

Τρεις λέξεις : θα με ψάξεις?

Σε βλέπω να ψάχνεις το χέρι μου κι απορώ. Αφού σε κρατάω ήδη, τι γίνεται δε νιώθεις? Μούδιασε, μου λες και μετά τίποτα. Ούτε πόνος ούτε τίποτα. Παρέλυσε.

Να λοιπόν γιατί εσύ δε δακρύζεις.

Ο μόνος πραγματικά χαμένος είναι αυτός που δεν του έμεινε τίποτα για να χάσει..
ή τουλάχιστον εγώ αυτό σκέφτομαι όποτε ακούω.....

Γλένταγες στους ουρανούς
με ζάρια και χαρτιά
Και ξάφνου στα σκοτάδια μας
γκρεμίστηκες με φόρα.

Τώρα κρυώνεις και πεινάς
μ' άστο σε μας
για σένα βράζει αυτή
η άδεια κατσαρόλα

Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν επρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Άπλωνες στα σύννεφα μια τσόχα και με μιας,
έναν αιώνα κέρδιζες
ποντάροντας μια ώρα.

Τώρα θυμώνεις , ξεφυσάς κι όλο ρωτάς
που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα.

Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν επρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Δεν πειράζει που δε σου ‘ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

Μη γκρινιάζεις που δε σου ‘ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ