κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα...=)

Παραλία. Άδεια. Με παρέα. Με παρέα?

Καραβάκι. Σταματημένο. Μπαίνεις. Μπαίνετε. Ε?

Τηλεγράφημα τέλος, τώρα αρχίζει η βόλτα.

Παραγγέλνεις κοκτέιλ και αυτό το κάνεις πάνω σε ένα πλοίο που θα στριφογυρίζει όσο το πίνεις για να είναι σίγουρο πως με κάποιον τρόπο θα ζαλιστείς. Αν όχι απ το αλκοόλ, τότε απ τη θάλασσα. Η ανάγκη να θολώνεις, να μη σκέφτεσαι και να θέλεις να κάνεις πράγματα που αν ήσουν νηφάλιος θα σου φαινόταν το λιγότερο θεότρελα.

Τρεις μαργαρίτες στολίζουν το μέρος της μπάρας που κάθεσαι. Κοιτιέσαι συνωμοτικά με την παρέα σου και επιτίθεστε στα καλαμάκια σας. Ήταν ζήτημα μιας γουλιάς να αδειάσει το ποτηράκι.

Δε σ’ αρέσει αυτό το καραβάκι, αναρωτιέσαι γιατί δεν μπήκατε στο διπλανό. Αυτό μοιάζει παρατημένο, είναι πολύ χαμηλότερο σε σχέση με την Κλειώ παραδίπλα και επιπλέον είναι άδειο. Ποιος νοιάζεται?

Ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, συζητάς ό,τι σου ‘ρθει στο μυαλό, λικνίζεσαι στη μουσική –η οποία δεν ενδείκνυται για χορό—κι αποφασίζεις πως είναι η ώρα να φύγεις.

Αλλά δεν θα μπορούσες να φύγεις έτσι. Θέλω να πω, ποιο το νόημα του να είσαι σε ένα καραβάκι αν κάθεσαι στη μέση κι αν δεν έχεις κρατηθεί απ την κουπαστή? Και το κάνεις. Αφήνεσαι στο ξύλινο κομμάτι που οριοθετεί το καράβι και κοιτάς κάτω. Όχι μακριά, όχι τον ορίζοντα, αλλά ακριβώς από κάτω σου. Και νιώθεις την ακατάπαυστη επιθυμία να βουτηχτείς στο νερό και να κολυμπήσεις μέχρι έξω. Αλλά δεν το κάνεις. Ανεβαίνεις την ξύλινα σκάλα αντί αυτού.

Κι όταν έχεις απομακρυνθεί τόσο ώστε η μουσική να χει σταματήσει να ακούγεται, αρχίζεις να κουνιέσαι και να χορεύεις, να χορεύεις σαν να υπακούς ένα ρυθμό που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται. Αυτό δα δεν είναι κάτι για να νιώθεις μοναδική?

άσε με κράτα με ξέχνα με αγάπα με
κοίτα που χάλασα φούσκωσε η θάλασσα
και βγάζει χρώματα φώτα και αρώματα
μέσ' την άβυσσο χτίζουν τον παράδεισο
όλα γυρίζουν σαν τρελά
ρόδες που πάν στο πουθενά

ρε πάμε να φύγουμε σου λέω!