Σκεφτόμουν πως παλιά έπαιρνα τον πιο σύντομο δρόμο. Νόμιζα πως έχει σημασία το πόσο γρήγορα θα φτάσω και να μη χάσω πολλή ώρα στη διαδρομή.
Μετά έχασα για λίγο την αίσθηση του χρόνου και της απόστασης και έγτανα πολύ νωρίς σε μέρη που έπρεπε να φτάσω αργότερα. Έτσι άρχισα να παίρνω το μακρύ δρόμο για να καθυστερήσω. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να περάσω απέναντι αλλά υπήρχαν δύο διαβάσεις, πήγαινα από κείνη που το φανάρι ήταν κόκκινο.
Έτσι όπως αναγκαζόμουν να γυρνοβολάω για να περάσει η ώρα, ανακάλυψα πολλά ωραία δρομάκια.
Τώρα έχω μάθει να υπολογίζω το χρόνο μου έτσι ώστε να προλαβαίνω να παίρνω τον ομορφότερο δρόμο. Εκείνον με τα δέντρα και τα ωραία μαγαζιά, εκείνον με τους ενδιαφέροντες θαμώνες και τον άλλον χωρίς καθόλου θαμώνες.
Και δε με νοιάζει αν στο δρόμο θα χαμογελάσω ή θα μελαγχολήσω γιατί, όπως λέει κι η πριγκήπισσα που χόρευε, το ένα είναι σχεδόν αναγραμματισμός του άλλου.
Το σκέφτηκα κυριολεκτικά, αλλά σκέψου... τον δρόμο..
6 σχόλια:
Κι ήθελα να γράψω κι εγώ ένα ποστ γι' αυτό... Γιατί άλλαξα κι εγώ δρόμο... Στους ομορφότερους να βαδίζεις πάντα...
να σαι καλά κριπ, κι εσύ στους ομορφότερους =)
:))))
Χαίρομαι που τα διάβασα με αυτή τη σειρά, γιατί έτσι χαμογέλασα που σου άρεσε αυτό με το χαμογελάσω/μελαγχολήσω...
Κι αυτές οι βόλτες με διαφορετικές διαδρομές αλλά ίδια αρχή και τέλος, μου είναι πολύ οικείες! ;)
ελπίζω να μη σε πειράζει που το δανείστηκα =) η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να σου βάλω λινκ και είχα στο νου μου να το κάνω κάποια στιγμή αλλά αφού απάντησες όλα καλά χιχι
φιλιά στο παρίσι!
Καλέ σιγά μη με πειράζει!! Αφού σου λέω, πολύ χάρηκα που σου άρεσε!!!
:)))
πραγματι αυτος ο αναγραμματισμός είναι φοβερός! δεν το ειχα προσεξει ποτέ!
Δημοσίευση σχολίου